It's all predicted

Het voelt alsof ik hier al uren zit sinds Elion de kamer heeft verlaten en mij hier opsloot, in de tussentijd heb ik hopeloos hard op de deur gebonkt en alles en iedereen uitgescholden. Verder heb ik nog geprobeerd om wat rust te pakken wat ook mislukte en nu lig ik hier op bed naar het plafond te staren. Kortom ik verveel me dood, dit is alles behalve een avontuur in mijn ogen. En dat terwijl ik juist opzoek was naar een nieuwe uitdaging, wat spanning in het leven. Maar dit is niet wat ik bedoelde met een uitdaging, ik slaak een diepe zucht waarna ik de eerste tranen voel opkomen. Ik had het bij de heide moeten laten, de bloeiende heiden van Aruna waar ik me elke middag vermaakte door uren te denken aan de avonturen die er buiten het verboden woud zouden zijn. Als ik terug denk aan de heide kan ik me de felle kleuren en de heerlijke geur van de klaprozen in een zucht terug halen, dat was mijn leven toen. Het was misschien saai maar het was wel een goed leven, maar nee ik moest meer hebben. En kijk wat dat me heeft opgeleverd, een Alpha die denkt dat ik zijn bezit ben, en een kamer waar ik in opgesloten zit. Ik voel me net als Rapunzel, opgesloten in een toren zonder avontuur en telkens maar dezelfde muren om me heen. Ik voel hoe onmacht mijn lichaam overneemt, wat heb ik mijzelf aangedaan?

Lang de tijd om hier over in te zitten heb ik echter niet, Nog voor ik me verder druk kan maken over mijn huidige situatie hoor ik het slot opnieuw opengedraaid worden. Ik kijk vol goede hoop naar de zwarte deur die langzaam open gaat, Alpha Elion verschijnt opnieuw in de deur opening. Hij heeft een bord met eten in zijn handen, een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik had in alle tijd dat ik me zo druk zat te maken om mijn situatie niet stil gestaan bij het feit dat mijn maag me smeekt om voedsel, ik voel hoe het water in me mond gaat staan bij het zien van het bord met eten. "Ik dacht dat je wel trek zou hebben na zo'n vermoeide dag." Ik kijk Elion enkel aan, niet wetende hoe ik hierop moet reageren. Hij heeft het door en geeft me het bord eten waarna hij de kamer weer verlaat, ik hoor echter geen slot dat wordt dichtgedraaid wat ervoor zorgt dat er zich hoop in mijn lichaam verspreid. Ik kan me er echter niet mee bezig houden de geur van vers vlees dringt mijn neus door, ik eet alsof ik al jaren geen fatsoenlijke maaltijd meer heb gehad. Alsof mijn leven van deze maaltijd afhangt, en ik kan het niet helpen om te kreunen van genot. Dit eten is heerlijk, beter dan het eten wat we in Aruna hadden.

Nadat ik mijn maaltijd heb opgegeten sluip ik zo zacht ik kan naar de deur toe, ik twijfel voor even. Wat als hij dit express heeft gedaan? Wat als het een test is? Ik weiger naar de gedachtes te luisteren en pak de klink stevig vast waarna ik de deur zo zacht mogelijk open, tot mijn verbazing maakt de deur geen geluid. Iets wat mij de voordeel van de twijfel geeft, ik sluip de kamer uit waardoor ik in een prachtige witte gang beland. De muren zijn bedekt met wit marmer en de vloer is van eiken hout, ik kijk mijn ogen uit deze hal is werkelijk waar prachtig. Ik sluip de gang door richting een eiken houten trap die me naar beneden lijd, ik twijfel geen seconde en sluip de trap zo stil mogelijk af. Beneden kom ik in een nieuwe gang terecht die er precies hetzelfde uit ziet als de gang waar ik me hiervoor in bevond, ik hoor verschillende stemmen uit een kamer recht van me komen. Ik merk dat dit me voor even afschrikt, wat als ze me horen? Ik besluit om het risico te nemen en sluip langs de kamer, Elion zijn stem herken ik uit duizenden. Hij is in gesprek met iemand, voor even twijfel ik om het gesprek af te luisteren, maar dan besef ik me opnieuw dat hij me hier tegen mij wil in probeert vast te houden.

Ik sluip de gang verder door helemaal tot het einde, ik zie een grote zwarte deur voor me en twijfel geen seconde. Ik pak de klink vast en probeer de deur te openen, er is echter geen beweging in te krijgen. Op slot, ik slaak een zucht van frustratie. "En wat zijn wij van plan?" De ijskoude toon laat me weten dat het Elion is die me heeft betrapt, ik voel dat paniek mijn lichaam over neemt. Ik ben er geweest schiet er door mijn gedachte, dit is het dan. "Je dacht toch niet dat ik zo dom was? Om de enige uitweg voor jou open te laten?" Ik draai me langzaam om, om vervolgens voor de zoveelste keer vandaag in de ijs blauwe ogen van Elion te kijken. "Ik.. ik weet niet wat ik dacht." De woorden verlieten onzeker mijn lippen, iets wat veraad dat ik bang ben. Elion kijkt me aan met een ijskoude blik waarna hij mijn arm pakt en me terug lijdt naar de kamer waar ik me hiervoor ook bevond, ik probeerde nog tegen te stribbelen maar Elion was te sterk. "Ik hoop dat je begrijpt dat ik je geen pijn wil doen, maar je moet hier blijven zodat je over 2 dagen de mijne zult zijn Allayna." Met die woorden verlaat Elion de kamer en draait de deur op slot, plan mislukt.