It's all predicted

Inmiddels zit ik in een enorme keuken die ik nog niet eerder had gezien, de keuken lijkt groter dan mijn oude woonkamer in Aruna. Er staat een prachtig keuken eiland die volledig zwart is met zwarte krukken erbij, verder ligt er weer een eiken houten vloer en is er een rode koelkast die enorm groot is. Ook zijn er veel zwarte kasten te vinden, waarschijnlijk voor het servies en andere kook spullen. Ik had mijn ogen uitgekeken toen we de keuken in stapten wat Elion weer liet grijnzen, waarschijnlijk was hij trots op zijn packhuis wat ik mij kan voorstellen aangezien alle ruimtes die ik tot nu toe heb gezien prachtig zijn ingericht. Elion is inmiddels een eitje voor ons aan het bakken ook heeft hij brood voor ons in het rooster gedaan, ik wou hem helpen maar dat was volgens hem niet nodig. "Ik kan prima een ontbijtje maken Allayna, ik ben niet incapabel." Waren zijn exacte woorden, iets wat mij verbaasde aangezien het in Aruna normaal was dat de vrouwen huishoudelijke taken deden zodat de mannen konden vechten tegen de Rouges. Maar een tegenwoord kon ik niet geven hij had me na zijn woorden naar een van de zwarte krukken bij het keuken eiland geduwd, en nu zit ik hier te kijken naar mijn mate die ons ontbijt aan het maken is. Ik weet niet waarom maar ik had dit nooit verwacht van hem, ik dacht dat hij een beruchte Alpha was in al zijn doen en laten. En in dat plaatje past niet een eigen ontbijtje maken, misschien is hij dan toch niet zo erg als ik had verwacht?

Na een kleine tien minuten word het eten door Elion op tafel gezet, hij legt voorzichtig een bruin geroosterd broodje op mijn bord waarna hij een stuk gebakken ei op het broodje legt. Voor even lijkt hij te twijfelen maar dan legt hij er ook gebakken spek op, het water stroomt letterlijk in mijn mond. Ik hou van spek op mijn ei, van mijn moeder mocht ik dat echter bijna nooit eten ze vond dat dat te ongezond was. "Waar denk je aan?" Ik besef me dat ik al die tijd naar mijn broodje met ei heb gestaard, ongemakkelijk kijk ik Elion aan waarna ik mijn schouders ophaal. "Ik moest denken aan thuis." Ik zie hoe Elion zijn ogen iets donkerder kleuren, iets dat mij laat weten dat hij geïrriteerd begint te worden. "Dit is nu je thuis Allayna." Zijn woorden waren ijskoud en het deed me huiveren, hoe bedoel je last van mood swings? Ik besluit er niet meer op in te gaan, dat lijkt me beter voor nu. Ik begin langzaam te eten van mijn heerlijke broodje met ei en spek, ik sluit genietend mijn ogen dit is nog eens een goed ontbijt. Ik hoor hoe Elion grinnikt, waarschijnlijk omdat ik geniet van het ontbijtje dat hij heeft gemaakt.

Het duurt niet lang voor we het ontbijt op hebben ik besluit het keuken eiland op te ruimen, het lijkt me wel zo netjes om dat te doen aangezien Elion het eten had klaargemaakt. "Hoezo ruim je op? Daar hebben we Ruth voor." Ik voel hoe mijn mond open valt van verbazing, waarom zouden we het haar laten opruimen als het nog geen vijf minuten werk is? "Het is toch niet erg als ik het even in de vaatwasser zet?" Ik zie hoe hij geïrriteerd met zijn ogen draait, wat is zijn probleem vandaag? "Dat is geen taak voor een Alpha dus ook niet voor zijn mate." Ik kijk hem ongelovig aan, maar ik weet inmiddels ook wel dat hij geen tegen woord duld dus zet ik de borden die ik vast heb met veel tegenzin terug op het keuken eiland. "good girl." Opnieuw valt mijn mond open van verbazing, ik ben geen hond die hij kan belonen als ik iets doe wat hij wilt. "Waar slaat dat op?" Elion kijkt me enkel grijnzend aan waarna hij me in bruid style optilt en terug brengt naar de inmiddels bekende slaapkamer, of eigenlijk mijn gevangenis althans zo voelt het.

"Ik moet wat zaken regelen Allayna, probeer je te gedragen." Ik keek hem enkel dodelijk aan na zijn woorden, maar het kon hem niks schelen. Hij verliet vervolgens de kamer, mij alleen achterlatend.

Ik liet mij verveeld op het zachte bed vallen is dit nu mijn leven? Dag in dag uit in dezelfde kamer door brengen? Ik besluit te checken of hij de deur op slot heeft gedraaid, ik dacht geen slot te horen maar weet het niet zeker. Ik loop naar de deur toe en tot mijn verbazing is hij inderdaad open, dat is niet slim van je Elion. Ik loop mijn vaste route via de eikenhouten trap naar beneden, ik weet niet eens meer waarom ik heb enig zins geaccepteerd dat ik hier waarschijnlijk niet meer weg kom. Maar proberen te ontsnappen en terug te gaan naar Aruna kan ik altijd proberen, het is niet dat ik heb opgegeven. Het is meer dat ik mijzelf pijn wil besparen en daardoor wat meer leer te accepteren wat mijn situatie voor nu is, anders heb ik elke keer een pijnlijke teleurstelling als een poging tot ontsnappen mislukt. Ik loop richting de inmiddels bekende grote zwarte voordeur, en tot mijn verbazing is die opnieuw open. Doen ze dit express? Ik begin bijna aan mijzelf te twijfelen, maar de verleiding is te groot dus loop ik met snelle passen de deur uit. Ik probeer zo onopvallend mogelijk over het terrein te lopen, ik doe alsof ik de weg weet zodat het andere pack leden niet zal opvallen dat ik bezig ben met een ontsnappingspoging. Tot nu toe gaat dat best goed, ik kreeg een aantal blikken van mensen die voorbij liepen maar het leek niet alsof ze wat door hadden, en dat geeft mij moed om door te lopen naar de grens.