It's all predicted

Ik weet niet hoe lang ik heb geslapen maar toen ik wakker werd voelde het alsof ik een winterslaap had gehouden, mijn lichaam voelde verstijft aan terwijl het bed zacht is waar ik in lig. Ik open langzaam mijn ogen die door een fel licht worden verwelkomd, ik knijp ze weer stevig dicht waarna een gefrustreerde zucht mijn mond verlaat. Ik deed een nieuwe poging om mijn ogen te openen, het felle licht verwelkomd mijn ogen opnieuw, maar dit keer hou ik ze met moeite open. Ik stond met moeite op uit het warme bed en rek mijn lichaam zorgvuldig uit, ik voel hoe de paniek nog steeds in mijn hoofd rond raast. Elion is mijn mate, de beruchtste Alpha van onze wereld. Ik weet niet hoe ik mij hierover moet voelen, duizenden vragen spoken door mijn hoofd. Hoe kan het dat Elion vanaf het begin dat hij mij ontmoette wist dat ik zijn mate was? Waarom vond Elion mijn naam zo bijzonder? Wat wou hij mij uitleggen voor hij mij vergiftigde met chloroform? Hoe kon ik in één dag in Lahaina zijn aangekomen terwijl iedereen in Aruna zei dat het 5 dagen reizen was? Mijn hoofd lijkt te ontploffen door de velen vragen, ik moet antwoorden krijgen want dit begint zijn tol van mijn lichaam te eisen. 

Ik loop langzaam naar de zwarte deur toe om te kijken of hij open is, gek genoeg is dit het geval. De deur gaat langzaam open wat mij hoop geeft, misschien kan ik ontsnappen? Als ik weg loop is Elion mijn probleem niet meer, dan kan ik terug reizen naar Aruna en kan ik mijn oude leven weer oppakken. Dan kan ik weer op de heide wandellen naast het verboden woud, dan kan ik daar weer mijn vrije tijd spenderen dromend van avonturen die ik vervolgens nooit zouden uitkomen. Onbewust ontstaat een glimlach op mijn gezicht bij de gedachten aan mijn oude leven, ik had nooit verwacht dat ik het dorpje zou gaan missen. Maar toch mis ik het, ik mis alles aan mijn saaie leventje in Aruna. Ik sluip de kamer uit ik kijk mijn ogen opnieuw uit door de prachtige muren die met wit marmer zijn bedekt, de eiken houten vloer past er ook prachtig bij. Je kan veel zeggen over Elion maar smaak heeft die wel, de ruimtes die ik tot nu toe heb gezien in het gebouw zijn stijlvol ingericht. Ik geef mijzelf mentaal een klap, hoe kan ik mijzelf zo laten afleiden terwijl ik hier weg wil? Ik sluip de gang door net zoals mijn vorige ontsnappingspoging ga ik richting de eiken houten trap die mij naar beneden lijd, ik kom beneden in de zelfde gang als de vorige keer terecht die er hetzelfde uit ziet als de gang waar ik mij net in bevond. Ik hoor tot nu toe nergens stemmen of voetstappen, iets dat mij hoop geeft. Ik twijfel voor even of ik opnieuw naar de grote zwarte voordeur zal gaan of dat ik naar een andere uitweg opzoek moet gaan. Ik besluit om een andere uitweg te zoeken, de voordeur was de vorige keer op slot dus de kans is te groot dat hij standaard op slot zit om te voorkomen dat ik weg loop. Zoiets zie ik Elion wel doen, dus ga ik dit keer de andere kant van de gang op. 

Ik loop nu al een flinke tijd rond te dwalen, hoe groot is dit gebouw? Het voelt alsof de gangen nooit zullen eindigen, maar opgeven doe ik niet. Na een paar minuten hoor ik verschillende stemmen uit een kamer met een gouden deur komen, het verbaasd me dat de deur van goud is aangezien de rest van de deuren in het gebouw zwart zijn. Misschien is het het kantoor van Elion of een vergader kamer? Mijn nieuwsgierigheid wil het van mij over nemen aangezien ik de stem van Elion herken, zijn ijskoude toon is niet te missen. Zal ik ze afluisteren? Misschien geeft het mij informatie over de vragen die onophoudelijk door mijn hoofd spoken? Ik besluit dat het risico te groot is, daarnaast wil ik uit deze hele situatie ontsnappen en afluisteren hoort niet bij dat plan. Ik sluip zo zacht als ik kan langs de gouden deur voor even lijkt mijn wereld stil te staan als ik verschillende voetstappen uit de kamer hoor komen, hebben ze mij gehoord? Ik maak zo snel als ik kan een van de vele zwarte deuren in de gang open, het is een soort voorraad kast met een hele hoop eten zie ik. Ik sluit de deur snel en verberg mijzelf tussen de verschillende pasta en rijst kilo zakken die op de grond stonden. Onbewust hou ik mijn adem in als ik de voetstappen op de gang hoor, ik voel hoe mijn nekhaartjes overeind gaan staan van de angst. Ik weet niet waarom ik zo bang ben? Elion heeft mij buiten het chloroform niks aangedaan, ja hij hield mij vast zodat ik de zijne zou worden. Maar dat bleek achteraf ook zo te zijn, de vragen schieten opnieuw door mijn hoofd heen waardoor mijn hoofd begint te bonken. Ik probeer het te negeren en hou mijzelf stil, ik wil niet weten wat er gebeurd als Elion er achter komt dat ik opnieuw probeerde te ontsnappen. Die gedachten alleen al zorgt ervoor dat ik paniek in mijn lichaam voel ontstaan, ik wil er niet aan denken maar de afschuwelijke gedachten over Elion die door het lint gaat zijn al gevormd in mijn hoofd. Ik voel een eenzame traan over mijn rechterwang rollen, ik durf hem niet weg te vegen, ik ben veel te bang dat Elion mij zal horen.