« បាទ »
« ចាំបងទៅនិយាយជាមួយនាង »ថេហ្យុង
« ហឹម..នាងច្រម៉ក់នេះប្រហែលជាយំខ្លាំងហើយមើលចុះភ្នែកហើមអស់ហើយ » ថេហ្យុងចូលទៅអង្គុយលើគ្រែអង្អែលថ្ពាល់នាងតូចជីមីន ៊និយាយតាមត្រង់នាងស្រលាញ់ជីមីនខ្លាំងណាស់ដឹងទេ ព្រោះនាងគ្មានប្អូនស្រីតែក៏មិមប្រាកដថានាងមិនស្រលាញ់ប្អូនប្រុសដែល ។
« អោយតែអាចជួយឯងបានមិនថារឿងអ្វីទេក៏បងធ្វើដែរ »
« អឹម..ហឹម..អុស បងថេយ៍»
« ភ្ញាក់ហើយហ្អេ ម៉ោះងើបទៅលុបមុខអោយស្វាងបន្តិចទៅ »
« បងមានរឿងចង់និយាយជាមួយឯង »
« បងមានរឿងអីទៅ ?»
« ឯងស្រលាញ់យ៉ុនហ្គីទេ??»
« គឺ..គឺ ខ្ញុំ.»
« ឆ្លើយតាមអារម្មណ៍ឯងបញ្ជាក់មកកុំឆ្លើយដោយប្រើខួរក្បាលឯងត្រូចឆ្លើយដោយប្រើបេះដូង »នាងចាប់ដៃជីមីនថ្នមៗ នឹងនិយាយយ៉ាងស្រទន់។
« ហ្អឹក..ៗខ្ញុំស្រលាញ់គាត់តែ..ខ្ញុំ..ខ្ញុំខ្លាចប៉ាធ្វើបាបគាត់ប៉ាធ្លាប់គម្រាមខ្ញុំច្រើនដងហើយ ថាបើសិនជាខ្ញុំស្រលាញ់គេ គាត់នឹងសម្លាប់គេ »
« នេះជាមូលហេតុដែលឯងគេចពីយ៉ុនហ្គីរហូត?» នាងតូចមិនតបបានត្រឹមងក់ក្បាលបញ្ជាក់។
« កុំភ័យ គ្មានអ្នកណាធ្វើអីគេបានទេ »
« ជីមីនបងប្រាប់ឯងណា ត្រូវស្រលាញ់អ្នកណាដែលហ៊ានលះបង់គ្រប់យ៉ាងសូម្បីជីវិតដើម្បីយើង ទើបយើងអាចមានស្នាមញញឹមជាប់ក្នុងជីវិត »
« ឯងរៀបការជាមួយយ៉ុនហ្គីទៅ »
« តែ..តែខ្ញុំថាវាលឿនពេក »
« មិនអីទេ ជឿបង »
« ហ្អឹកៗ ខ្ញុំអគុណបងណាស់ »
« ឈប់យំទៅហើមភ្នែកអស់ហើយ »
« ណាមផា!!»
« ចាស៎ អ្នកនាង !!»
« snowis មិនអីទេឬ?»
« មិនអីទេអ្នកនាង ខ្ញុំទើបតែអោយចំណីគេហើយប៉ុណ្ណោះ អឹម អ្នកនាងខ្ញុំលឺលេខាអ្នកនាងខលមកឈុនថា លោកជីហ៊ូនគាត់ចង់ជួបអ្នកនាង»
?????:????????? ?????????????????!
Start from the beginning
