နေရောင်ခြည်နုနုလေးက ပြတင်းပေါက်ကနေ Dew ရဲ့ စာသင်ခုံပေါ်ကို ဖြည်းညင်းစွာ ကျရောက်နေတယ်။ သူကတော့ ရှေ့မှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ Bondတွေကို အာရုံစိုက်ပြီး ရှင်းပြနေတဲ့ Chemistry ဆရာမကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ဆရာမက တည်ငြိမ်တဲ့လေသံနဲ့ ဘွန်းအမျိုးမျိုးရဲ့ ပေါင်းစပ်ပုံတွေကို တောက်လျှောက်ပြောနေပေမယ့် Dew ရဲ့အတွေးတွေကတော့ တခြားတစ်နေရာမှာ ရောက်နေတယ်။
"ဘာလို့ ဒီbondတွေကို အဲ့လောက်လိုက်ပေါင်းနေရတာလဲ"
သူ့ရဲ့ အတွေးထဲမှာ မေးခွန်းတွေ တဝဲဝဲလည်နေတယ်။ အမှန်တော့ ဒီ Major ကို ရွေးချယ်ခဲ့တာ သူ့အဖေကို အရွဲ့တိုက်ချင်လို့သက်သက်။
တကယ်တမ်း သင်ယူလေ့လာတဲ့အခါမှာတော့ သူထင်ထားတာထက် အများကြီး ခက်ခဲနေမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ Chemistry က သူ့အတွက် နားလည်ရခက်တဲ့ ပဟေဠိတစ်ခုလိုပဲ။
ဆရာမက သင်ခန်းစာကို အဆုံးသတ်ပြီး ခဏဆိုကာ အခန်းထဲက ထွက်သွားတော့မှ Dew တစ်ချက်သက်ပြင်းချနိုင်တယ်။ ဘေးမှာ ခေါင်းမှောက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း Sky ကို သူတံတောင်နဲ့ ညင်ညင်သာသာ ထိုးနှိုးလိုက်တယ်။
"ဟေ့ Sky... Sky ထတော့"
Dew က Sky ကို နှိုးလိုက်တော့ Sky က မျက်လုံးတစ်ဖက်ပဲ ဖွင့်ပြီး Dew ကို ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာကိုမဲ့ပြီး ပြန်ပြောတယ်။
"အယ်... Dew လား? ငါအိပ်မက်ထဲမှာ Chemistry bondတွေနဲ့ လုံးထွေးနေတာကို အနှောင့်အယှက်ပေးရလားကွာ။ ငါ့မှာ အိပ်မက်ထဲမှာတောင် bondတွေက လာခြောက်နေပြီ"
Dew က မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ပြောတယ်။ "ဟာ... Sky ရာ... ငါ အိမ်ပြန်တော့မယ်လို့ ပြောနေတာကို မင်းက ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ?"
Sky က မျက်လုံးနှစ်ဖက်လုံး ဖွင့်လိုက်ပြီး အံ့သြတဲ့ပုံနဲ့ မေးတယ်။ "အိမ်ပြန်မလို့? ဘာလို့လဲ? မင်း အဖေနဲ့ ရန်ဖြစ်ထားတာ ပြေလည်သွားပြီလား? ဒါမှမဟုတ် မင်း Chemistry ဆရာမက မင်းကို bondတွေ အများကြီး ပေါင်းခိုင်းလို့ စိတ်ညစ်နေတာလား?"
Dew က သက်ပြင်းချပြီး "နှစ်ခုလုံး မဟုတ်ဘူးကွာ... ငါ ဒီတိုင်း ပြန်ချင်လို့" လို့ပဲ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
Sky က မျက်ခုံးပင့်ပြီး "ဟား... မင်းကလည်း အဆန်းပဲ။ စာသင်ချိန်တောင် မကုန်သေးဘူး ပြန်ချင်နေပြီ။ ဒါဆိုလည်း သွားလေ... သွား... ငါ့ကိုတော့ ဆရာမရဲ့ ဘွန်းဒဏ်က လွတ်မြောက်အောင် ဆုတောင်းပေးဦး" လို့ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
Dew က ခေါင်းခါယမ်းပြီး "အေးပါကွာ... မင်းလည်း ဂရုစိုက်ဦး" လို့ ပြောပြီး လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။
စင်္ကြံလမ်းအတိုင်း လျှောက်လာတုန်း Tee နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုးတယ်။ Tee က သူ့ကို မြင်တော့ မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေနဲ့ လှမ်းမေးတယ်။
"Dew! ဘယ်သွားမလို့လဲ?"
Dew က တိုတိုပဲ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ "ငါ အိမ်ပြန်မလို့"
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ရင်းနှီးမှုက 'မင်း' နဲ့ 'ငါ' လို့ ပြောနိုင်တဲ့အထိ ဖြစ်နေပြီလို့ Dew တွေးလိုက်တယ်။ Tee က သူ့မျက်လုံးတွေကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ မေးတယ်။
"Dew... မင်း မျက်လုံးလေးတွေ မှိုင်းနေတာပဲ။ ဘာဖြစ်လာတာလဲ? အဆင်ပြေရဲ့လား? မင်းကြည့်ရတာ အဆင်မပြေဘူးနဲ့တူတယ်"
Tee ရဲ့ စကားကြောင့် Dew တောင် အံ့သြသွားတယ်။ 'သူ ဘာလို့ ငါ့အကြောင်းကို ဒီလောက် သိနေရတာလဲ' လို့ သူတွေးမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ချက်ချင်းပဲ ပါးချိုင့်လေးပေါ်အောင် ပြုံးပြလိုက်ရင်း လေသံကို တတ်နိုင်သလောက် ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ထားပြီး ပြောလိုက်တယ်။
"ငါ အဆင်ပြေပါတယ် Tee ရာ... စိတ်မပူနဲ့။ သွားပြီနော်... နောက်မှ တွေ့မယ်"
သူ နှုတ်ဆက်ပြီး ကျောင်းလမ်းမကြီးအတိုင်း လျှောက်ထွက်သွားခဲ့တယ်။ ကျောင်းလမ်းမကြီးရဲ့ ဟိုဘက်တစ်ချက် ဒီဘက်တစ်ချက်မှာ စိမ်းစိုနေတဲ့ သစ်ပင်တွေက လေအဝှေ့မှာ တရွရွနဲ့ လှုပ်ခတ်နေတယ်။ နေရောင်ကလည်း နွေးထွေးစွာနဲ့ လမ်းမကြီးပေါ်ကို ဖြန့်ကျက်ထားတယ်။
Tee က ကျောင်းလမ်းမကြီးရဲ့ မြင်ကွင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ဝေးသွားတဲ့ Dew ရဲ့ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ သူ့ရင်ထဲမှာ ဘယ်လို ခံစားချက်မျိုးလဲဆိုတာ သူကိုယ်တိုင်လည်း သေချာမသိဘူး။ စိုးရိမ်တာလား၊ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာလား၊ ဒါမှမဟုတ် တခြား တစ်ခုခုလား။ သူသိတာတစ်ခုကတော့ Dew ရဲ့ ပုံစံက သူ့ကို စိတ်မသက်မသာဖြစ်စေတယ်ဆိုတာပဲ။
