Dew အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညနေစောင်းနေပြီ။ တံခါးဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်လိုက်တာနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲက သူ့အဖေ့ပုံရိပ်က မျက်စိထဲ ရောက်လာတယ်။ အဖေက ဆိုဖာပေါ်မှာ သတင်းစာတစ်စောင်ကို မျက်နှာရှေ့မှာ မြှောက်ထားပြီး ဖတ်နေတယ်။ Dew ကို မြင်တော့ တစ်ချက်ပဲ လှမ်းကြည့်ပြီး ဘာစကားမှ မပြောဘဲ သူ့စာကိုပဲ ဆက်ဖတ်နေတယ်။ အဲ့ဒီအကြည့်မှာ ဘာခံစားချက်မှ မပါဘူးလို့ Dew ခံစားလိုက်ရတယ်။ အေးစက်ပြီး ခပ်စိမ်းစိမ်းနိုင်လွန်းတယ်။
"သားလေး ပြန်လာပြီလား"
အမေ့ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ အသံက အိမ်ရဲ့ တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖျက်ဆီးလိုက်တယ်။ အမေက မီးဖိုချောင်ဘက်ကနေ လှမ်းပြောနေတာ။ မျက်နှာမှာတော့ အမြဲတမ်းလိုလို စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေ ရေးထင်နေတယ်။
"ရေသွားချိုးလိုက်တော့ သား။ ပြီးရင် တို့တွေ ထမင်းစားကြမယ်"
Dew လည်း ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ သူ့အခန်းထဲကို တက်လာခဲ့တယ်။
အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ ရေပန်းအောက်မှာ ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်း မကြာခင် ဖြစ်လာမယ့် သူ့အဖေနဲ့ စကားများရမယ့် အရေးကို တွေးပြီး စိတ်ထဲ တင်းကြပ်လာတယ်။ 'ဒီတစ်ခါတော့ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်လာဦးမလဲ' ဆိုတဲ့ အတွေးက သူ့ခေါင်းထဲမှာ တဝဲဝဲ လည်နေတယ်။
ရေချိုးပြီးတော့ ညအိပ်ဝတ်စုံလဲပြီး ထမင်းစားဖို့ အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ထမင်းစားပွဲမှာ အမေက သူ့အတွက် ထမင်းတွေ ခူးထည့်ပေးနေတယ်။
"သား ထိုင်... ဒီနေ့ အမေ သားကြိုက်တဲ့ ဟင်းတွေပဲ ချက်ထားတာ။ ငါးကြော်လေးရော၊ ကြက်သားဟင်းလေးရော... အများကြီး စားနော်"
အမေ့ရဲ့ စကားသံမှာ နွေးထွေးမှုတွေ အပြည့်ပါနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ဖက်မှာ ထိုင်နေတဲ့ အဖေကတော့ ဘာစကားမှ မပြောဘူး။ ဇွန်းနဲ့ ပန်းကန်ကို တဂျွတ်ဂျွတ်နဲ့ တိုက်နေတဲ့ အသံကလွဲလို့ ဘာအသံမှ မကြားရဘူး။ ထမင်းစားပွဲဝိုင်းတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်။
ခဏကြာတော့ အဖေက ဇွန်းကို ချပြီး မျက်နှာကို မော့လာတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက စူးရှပြီး တည်ကြည်နေတယ်။
