Can't Get Out

Abba

Opeens slaat er een deur open en ik slaak een gil. Earl komt automatisch voor me staan om me te beschermen, maar gelukkig is het Manuel maar. Niet dat ik hem nou zo aardig vind, maar hij is altijd nog beter dan één of andere idioot die dingen van mij wil die ik hem niet kan geven. Dat heb ik weer heel netjes verwoord, toch?

"Ook goeiemorgen," zegt Earl. Manuel knikt even naar hem en loopt dan op mij af. "Meekomen," is het enige wat hij zegt en hij sleurt me mee. Ik werp nog een vertwijfelde blik op Earl, maar hij haalt zijn schouders op, en mimet dat hij ook niet weet wat Manuel nu gaat uitspoken.

Terwijl mijn arm vastgelijmd lijkt te zitten aan die van Manuel, bekijk ik de gang. Er hangen af en toe een paar schilderijen van wolven - daar houden ze heel erg van, hier - en vooral heel veel deuren. Zouden dat kamers van mensen zijn, of misschien heeft Manuel per ongeluk te veel badkamers aangelegd.

"Manuel."

"Hm?"

"Wat zit er achter al die deuren?"

"Sneeuw," bromt hij sarcastisch. Ik rol met mijn ogen en probeer mijn arm uit zijn stevige grip te rukken, wat dus niet lukt. "Doe niet zo grappig."

"Ja, wat denk je nou," doet hij verontwaardigd. "Kamers natuurlijk!"

"Sorry hoor," kat ik hem af. Hij knikt even. "En waar gaan we eigenlijk naartoe?"

"Dat zie je vanzelf wel." Er klinkt iets geheimzinnigs in zijn stem en ik word nieuwsgierig. "Als we maar niet naar buiten gaan," waarschuw ik, "het is namelijk rampzalig koud."

Manuel knikt, maar ik betwijfel of hij mij wel gehoord heeft. Hij lijkt geheel verzonken te zijn in zijn gedachten. Ik zeg maar niets meer, en probeer mijn arm in de goede vorm te houden. Het gaat namelijk steeds meer zeer doen.

"Manuel," probeer ik. Geen antwoord. "Manuel."

"Jaha," gromt hij geïrriteerd. Gepikeerd blijf ik staan en trek in één beweging mijn hand los. "Wat wil je nou? Je sleurt me mee naar een of andere plaats die blijkbaar kilometers ver is, je bezorgt me een gebroken arm en je doet raar. Wat is er aan de hand?"

Manuel zucht en haalt zijn hand door zijn haar, wat er verdraaid lekker uitziet. Hij ís gewoon een lekker ding. Hij staat op het punt om iets te zeggen, totdat hij gestoord wordt, door een meisje met lang, zwart haar en ijsblauwe ogen.

"Hoi," zegt ze vrolijk en scant mij. "Wie ben jij?"

Ik grinnik. Direct is ze wel. Blijkbaar vindt Manuel het niet leuk, want hij zegt: "Charlie, ga weg."

Charlie slaat haar armen over elkaar en houdt haar hoofd schuin. "Nee. Wie is zij?"

Ik glimlach en besluit mezelf maar voor te stellen, voor er ongelukken van komen.

"Abba," zeg ik en geef een hand. Ze schudt die. "Charlie."

Dat had ik inmiddels wel begrepen, maar nu weet ik het zeker. Ze trekt nog een vrolijk gezicht naar mij, maar zodra ze naar Manuel kijkt, verstrakt haar kaaklijn. "En waarom mocht ik van jou niet met Abba kennis maken?" vraagt ze uitdagend.

Ik stap vooruit om naast Charlie te gaan staan. "Ja, en waarom heb jij mij niet gewoon aan Charlie voorgesteld?" vraag ik op hetzelfde toontje.

Manuel krabt ongemakkelijk in zijn nek en kucht even. "Tja, euhm..."

"En wat is Charlie van jou?" vraag ik nepjaloers terwijl ik mijn handen in mijn zij zet.

"En wat is Abba van jou?" vraagt Charlie, terwijl ze haar handen ook in haar zij zet.

Manuel is ons blijkbaar helemaal zat. "Charlie is mijn nichtje, en Abba is mijn mate." Het laatste woord zegt hij iets zachter.

Charlie slaat haar hand voor haar mond en deinst achteruit. "Nee, echt?!"
Als Manuel een bevestigend knikje geeft, begint ze te huppelen.

"Mijn neef heeft eindelijk een mate, een mate, een mate, een mate, een mate. Een mate, een mate, een ma-"

"Ja, nu weten we het wel," onderbreekt Manuel haar chagrijnig. Abrupt stopt ze terwijl de verontwaardiging van haar gezicht afdruipt.

"Pardon?" is haar schrille antwoord. "Je hebt eindelijk een mate, en dan snauw je mij af? Ze heeft wel een goede invloed op je, moet ik zeggen."

Verdedigend steek ik mijn handen in de lucht. "Hoho, ik heb hier niets mee te maken."

Met een hartverwarmende glimlach kijkt Charlie me aan. "Het was alleen maar om Manuel duidelijk te maken dat-"

"Ik snap het wel," kap ik haar vriendelijk af. Ze knikt een keer naar mij, keurt Manuel geen blik waardig en loopt statig de gang weer in.

Een persoontje van uitersten.