Can't Get Out

Manuel slikt moeilijk en gaat met zijn handen liefkozend door mijn haren. "Ze is mijn halfzusje."

"Charlie?" vraag ik met grote ogen. "Je halfzusje? Waarom zei je dat niet gelijk? Zo'n ramp is dat toch niet."

"Mijn moeder schaamt zich ervoor," prevelt hij en hij gaat op een schommel zitten. "Ze wil niet dat iedereen erachter komt. Dus Charlie wordt altijd als mijn nichtje voorgesteld."

Ik knik en draai me naar Earl. "Wist jij hiervan?"

"Ja." Earl staat op en loopt weg. "Ik laat jullie even alleen."

Mijn buik begint verwachtingsvol te tintelen. Misschien kust hij me weer. Maar Manuel lijkt daar niet aan te denken. "Vind je me al leuker?" Zijn gezicht staat nieuwsgierig en ik zucht. "Ga je dat elke dag vragen?"

"Net zolang tot het antwoord positief is," grijnst hij en knipoogt. Ik glimlach terug en wikkel mijn armen om zijn gespierde nek. Waar heeft die jongen géén spieren?!

"En ja, ik vind je wel leuk. En als je nog iets aardiger doet, word ik misschien wel hevig verliefd op je." Het is nu bedoeld als een grapje, maar diep van binnen is het serieus bedoeld. Het is slechts een kwestie van tijd voor ik me aan hem overgeef. Ik ken mezelf.

Hij kijkt me glimlachend aan en verbergt zijn gezicht in mijn nek. "Als ik je nu mark, krijg je ook mategevoelens," mompelt hij. Het kriebelt. Lachend duw ik Manuel weg. "Ik weet niet, hoor. Het is wel heel definitief. Straks gaan we uit elkaar, en wat dan?"

"Als wij eenmaal bij elkaar zijn, gaan we niet uit elkaar," gromt hij en spant zijn kaak aan. "Jij blijft je hele leven bij mij en ik blijf mijn hele leven bij jou."

"Dat kun je nooit van tevoren weten," zeg ik wijsneuzerig en tik op zijn wang. "Misschien laat je mij wel met een kind zitten."

Zijn ogen worden donker van begeerte. "Niet over onze kinderen praten, dan houd ik mezelf niet meer," waarschuwt Manuel. "En volgens mij moet ik jou mog wat uitleggen. Het principe van mate is dat je elkaar nooit verlaat. Als je verder dan vijftig kilometer bij elkaar vandaan gaat, krijg je pijn over je hele lichaam. En je hebt ook maar één mate. Je kunt geen andere mensen liefhebben, alleen je mate. Dus," besluit hij, "jij gaat niet meer weg en ik ook niet."

Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik weet niet meer wat ik ervan moet vinden. Hij is leuk. Dat staat vast. Maar om dan gelijk van alles te beloven... "Ik weet het niet," houd ik de boot nog een beetje af. "Ik moet naar de wc."

Manuel laat me gaan en ik vlucht naar de toiletten. De spiegels weerkaatsen als een malle en de knalgroene muren maken me gek. Wie verft wc-muren nou groen? Alleen Manuel, blijkbaar. Heel fashion natuurlijk, alleen jammer dat het zeer doet aan je ogen. Als ik hier echt ga wonen, moet er het één en ander veranderen. Maar ik heb zo het gevoel dat Manuel dat wel toelaat.

Ik glimlach naar mijn spiegelbeeld en bedenk me dat ik het eigenlijk best wel goed heb. Ik word achterna gezeten door een knappe man met een pracht van een huis en hij wil met me trouwen. Is dat cool of niet?
I guess van wel.

Met een vaartje loop ik naar beneden, waar Manuel al zit te wachten met het middageten. "Nou nou," grap ik, "is het rollenpatroon omgekeerd?"

"Weerwolven hebben niet bepaald een rollenpatroon," grinnikt Manuel. "We zijn wel iets anders dan jullie, mensen."

"Problemen mee?" verdedig ik mezelf. "Kom dan."

"Meen je die?" Manuel lacht zijn zware lach. "Je bent toch ook een lekker ding. Kom hier." Zonder verder protest laat ik me in zijn armen vallen. Earl komt binnen.

"Gezellig gezinnetje," spot hij. Ik werp hem een boze blik toe en Manuel doet hetzelfde. "Doe normaal. Straks schrik je haar af."

"Abba wordt nergens bang van, hoor," zegt Earl met een ondeugende grijns. "Abba is een badass."

"Wat weet jij daar nou weer van?" vraag ik verachtelijk. "Je kent me amper."

"Rustig aan, Abba," sust Manuel. "Earl maakte maar een grapje."

"Joh."

"Biatch." Earl zegt het heel zacht, maar toch net zo dat ik het nog kan horen. Ik zend hem een boze blik toe. "Etter."

Manuel gromt even naar me. "Abba. Earl, ga even weg alsjeblieft." Earl sputtert verontwaardigd en loopt dan boos de kamer uit.

"Waar heb jij last van?" dondert Manuel.