Can't Get Out

Abba

Stokstijf blijf ik staan en een halve minuut later volgt er nog een kusje - dit keer op de andere schouder. Eindelijk kan ik mijn mond bewegen en ik maak er direct gebruik van. "Hee!"

"Hai, schatje," mompelt Rover in mijn oor en hij blaast zijn hete adem in mijn nek. De rillingen lopen over mijn rug en in plaats van dat hij nu ophoudt, geeft hij tot overmaat van ramp een likje in mijn nek. "Gatver!" gil ik en trek mijn hoofd ruw de andere kant op. Hij maakt van die gelegenheid gebruik om de blootgelegde kant van mijn hals te bombarderen met allemaal kleine zachte kusjes.

Ik probeer me los te trekken van die oversekste idioot - tenminste, ik neem aan dat hij daar op uit is - maar hij laat me niet los. Goh, verrassing. Het is niet heel raar dat hij me niet loslaat, hij moet natuurlijk eerst zijn verlangens bevredigen. In gedachte rol ik met mijn ogen en ondertussen is de aanval van Rover gestopt. Hij laat me los en kijkt me met een eigenaardige blik aan. Ik stap uit zijn armen en loop snel maar waardig naar de bank aan de andere kant van de kamer.

Rover zegt niets meer en loopt naar de keuken. Het lijkt wel alsof hij opeens last van zijn geweten heeft gekregen. Dat mag ik maar hopen.

Φ

Het is een zonnige morgen als ik wakker word en het is stil. In de verste verte geen Rover of Silvester te bekennen, zie ik, nadat ik de kamer heb geïnspecteerd. Het enige interessante in de hele kamer ligt op de tafel, het is een duur gouden horloge. Maar het meest bijzondere is nog dat er aan de binnenkant in sierlijke letters opgeschreven staat: Voor mijn liefste Abba.

Vol verbazing streel ik het horloge en sla er gedachteloos mee tegen mijn been. Degene die dit heeft laten maken, moet wel heel veel van mij houden, aangezien het een puur gouden horloge is. Het kan natuurlijk ook nog zijn dat het voor een andere Abba bedoeld is, maar kom op, bijna niemand heeft die naam.

De deur gaat met een zacht geluid open - niet goed gesmeerd, schiet er door mijn hoofd - en er verschijnt een wildvreemde man in de deuropening. Het is een reus van een kerel en hij heeft spieren zo groot als houtblokken.

"Hier is ze," brult hij ergens naar achteren toe met een zware, donderende stem. "In dit hok!"

Verbaasd kijk ik hem aan. Waar komt hij ineens vandaan en waar zijn Rover en Silvester? Voordat ik gelegenheid heb gekregen om die vraag ook daadwerkelijk te stellen, stapt de man al naar voren. Als hij op een halve meter afstand staat, houdt hij stil en bestudeert mijn gezicht.

"Het is wel te zien dat Rover en Silvester het zo lastig hadden met jou," zegt hij uiteindelijk. "Je bent niet eens bang."

Ik rol met mijn ogen. "Natuurlijk niet. Als je me kwaad had willen doen, had je me nu al tien keer kunnen vermoorden."

"Opzich gaat dat best wel lastig," zegt hij met een grijns en slaat dan zijn arm om me heen om me naar buiten te voeren. "Muggenzifter," mompel ik nog zachtjes, maar hij hoort me niet, of doet alsof hij me niet wil horen.
Buiten aangekomen zie ik dat er een hele groep mannen staat, allemaal in het zwart gekleed. "Is dit soms het landelijke ontvoerteam?" vraag ik droog en ondertussen probeer ik mijn arm los te trekken van de nog steeds onbekende man. Hij knijpt vrij hard, maar misschien kan hij daar niets aan doen. Met die spieren zou ik nog blij moeten zijn dat hij mijn arm niet breekt. Een man laat een grinnik horen en spuugt daarna op de grond. "Brutaal juffie."

Met een vies gezicht kijk ik naar de plek waar de spuug langzaam in de grond wegzakt. "Het is geen misdaad, hoor," zegt de man terwijl hij nog een klodder mijn richting op spuwt, en dit keer kwam hij bijna op mijn schoenen.

Ik trek mijn voet met een ruk naar achteren en net op tijd, want er volgt een hele hoop spuug precies op de plaats waar mijn voet vijf seconden geleden nog stond. "Gatver," roep ik met een van afgrijzen vervuld gezicht. "Opdonderen, jij."

De gezichtsuitdrukking van de man verandert en staat opeens niet meer zo toegankelijk.