សំឡេងសម្រឹបជើងដើរមកឈប់នៅមុខខនដូមុនចាក់សោរចូលតែទ្វាអត់ជាប់សោរទេ គេជ្រួញចិញ្ចើមឆ្ងល់នឹងរុញទ្វាចូល នៅក្នុងបន្ទប់ងងឹតសូន្យឈឹងភ្នែកតូចសម្លឹងមើលឃើញតែពន្លឺបារីតែប៉ុណ្ណោះ។
" ព...ពូ"ជេគបើកភ្លើងមកក៏ឃើញពូអង្គុយជក់បារីសម្លឹងមុខគេមិនដាក់ នេះពូមិនទាន់ទៅវិញទេឬ?
" ពូ...ចូលមកយ៉ាងមិច?ពូមិនទាន់ទៅកូរ៉េទេ?"
" ...." ស្ងាត់
" ចាំខ្ញុំទៅចាក់ទឹកឪ្យលោកពូ"
" ឯងហាច់ហើរទៅណា ស្មើនឹងទើបចូលផ្ទះ?"សំឡេងកាចៗសួរទៅក្មួយនាយតូចលេបទឹកមាត់មួយក្អឹកអោនមុខចុះដៃខ្ញាំជាយអាវចង់ដាច់អស់ហើយ
" គឺ...ជេគទើបតែមកពីញ៉ាំអីជាមួយមិត្ត"ពូសម្លឹងមើលមុខគេមិនដាក់ ជេគកាន់តែភ័យ
" ប្រុសឬស្រី?"នាយញីកន្ទុយបារីលើតុនឹងចោល
" ប្រុស.."
" វាឈ្មោះស្អីហៅវាមកជួបយើង"ស៊ុងហ៊ុនដំឡើងសំឡេងខ្លាំងៗ ខាំថ្គាមយ៉ាងណែន អាម្សៀតនោះជាអ្នកណា
" ពូ...ពួកយើងជាមិត្តនឹងគ្នាយូរហើយ"
" យូរក៏ដោយមិនត្រូវទៅញ៉ាំស្អីជាមួយគ្នាតែពីរនាក់ឡើយ" ពូមិនពេញចិត្ត នេះទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នាតែពីរនាក់ទៀតពូកាន់តែខឹងៗ ចង់តែចាប់អាម្នាក់នោះមកបាញ់ចោលទេ
" វាជារឿងធម្មតា" កាយតូចនិយាយខ្សាវៗ
" ឯងតមាត់? ចាប់ពីរថ្ងៃនេះហាមរាប់អានវាទៀត"នាយងើបអស់កម្ពស់និយាយប្រាប់ក្មួយទាំងមិនមើល
" ពូហួសហេតុពេកហើយ សូម្បីមិត្តក៏មិនឪ្យមានដែរ"ពូត្រូវគ្រាប់ស្អីក៏ហាមនេះហាមនោះជាងម៉ាក់ប៉ាគេទៀត
" កុំថាឡើយមិត្ត សូម្បីសង្សារក៏ឯងគ្មានសិទ្ធិដែរ"នាយញោចចុងមាត់ដាក់ក្មួយដែរធ្វើមុខខឹងដាក់គេដឹងច្បាស់ណាស់ថាជេគនឹងគិតបែបមិច
" លុះត្រាតែយើងអនុញ្ញាត"
" ពូមិនមែនម៉ាក់ប៉ាខ្ញុំ ពូគ្មានសិទ្ធិឡើយ"
" អាជេយ៍បានឪ្យយើងមកធ្វើជាអាណាព្យាបាលឯងហើយ"
" ពូកុហក.."ជេគស្ដាប់ច្រឡំឬអត់ មិនជឿឡើយថាប៉ារបស់គេព្រមនោះ ព្រោះជេយ៍នឹងស៊ុងហ៊ុនមិនដែរត្រូវគ្នាឡើយ រឹតតែមិនដែរនិយាយគ្នា
" តាមចិត្ត"ស៊ុងហ៊ុនក៏ចាកចេញទៅបាត់
" យើងប្រាប់ជាលើកចុងក្រោយ កុំរាប់អានវាបើមិនចង់ឲ្យវាគ្មានសពធ្វើបុណ្យ"
ព្រឹកថ្មី....
រ៉ឹងៗៗ
" អាឡូ"
( លោកឈ្មោះជេគមែនទេ?ពេលនេះមិត្តរបស់លោកកំពុងសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីពេទ្យ)
" ហេតុអ្វី? ខ្ញុំនឹងទៅឥឡូវនេះ"ជេគស្ទុះងូតទឹកប្រញ៉ាប់ទៅមើលមិត្តដែរដេកពេទ្យ
______
" ឯងយ៉ាងមិចទៅហើយ?"
" យើងមិនអីទេ បាក់ដៃប៉ុណ្ណោះ"
" អ្នកណាជាអ្នកធ្វើបាបឯងប្រាប់យើងមក យើងនឹងទៅដាល់វា"
" គឺ...គឺពូរបស់ឯង"ហានរី
" ពូយើងហ៎?"ជេគពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលមែនទែនមិននឹកស្មានឡើយ
" ជេគយើងគិតថា ពួកយើងឈប់រាប់អានគ្នាសិនទៅយើងខ្លាចពូឯងណាស់"
" គាត់និយាយអីខ្លះ?"
" គឺ..."
ក្រោយពីចេញពីខនដូជេគស៊ុងហ៊ុនក៏ទៅកន្លែងដែរកូនចៅរបស់គេចាប់ហានរីទៅ មកដល់ភ្លាមក៏ដាល់ហានរីមួយដៃ ស៊ុងហ៊ុនប្រៀបដូចជាបីសាចចូលមើលទៅនាយខឹងខ្លាំងណាស់។
" ដៃណាដែរឯងប៉ះចង្កេះក្មួយយើង"
" ស្ដាំបាទ"ជីមមីឆ្លើយជំនួស
" អា៎...."
" នេះជាលិទ្ធផលដែរឯងប៉ះក្មួយរបស់យើង"ស៊ុងហ៊ុនបានកាច់បំបាក់ដៃហានរី
" ខ្ញុំឈប់ហើយ..ឈឺណាស់"
" ថ្ងៃនេះយើងមកព្រមាន តែបើមានលើកក្រោយសូម្បីសាកសពក៏គ្មានយកមកធ្វើបុណ្យឡើយ"
" រឿងគឺវាបែបនឹង"
" ចឹងយើងទៅសិនហើយណា"
" បាទ"
ចេញពីមន្ទីរពេទ្យជេគក៏មកខនដូវិញតែម្ដងបាច់រៀនស្អីទេ គេអស់អារម្មណ៍រៀនហើយពូគេពិតជាកាចសាហាវមែន។
" ខ្លាចវាងាប់មែនទេ?"មកដល់ក៏មានសំណួរចោទសួរតែម្ដង
" ហេតុអ្វីពូធ្វើបែបនេះ?"ជេគស្រែកដាក់ស៊ុងហ៊ុនទាំងទឹកភ្នែកពូគេពិតជាអាក្រក់ខ្លាំងណាស់
" យ៉ាងមិច? ឯងឈឺចាប់ហេ៎ស"ស៊ុងហ៊ុនក៏គំហកដាក់ជេគវិញដូចគ្នា មើលទៅជេគស្រឡាញ់ហារីនណាស់
" តែពូក៏មិនចាំបាច់ទៅធ្វើបាបគេដែរ"
" ជាមិត្តក៏ជាសង្សារទៅបានជាឯងយំដូចវាងាប់"
" ពូកុំប៉ិនគិតអាក្រក់លើខ្ញុំពេក"
" តាមយើងគិតជាមិត្តលើគ្រែមែនទេ?"
" ពូ...ពូចេះនិយាយទៅរួច"ជេគគាំងនិយាយមិនចេញហេតុអ្វីពូនិយាយបែបនេះ?
" យើងនិយាយត្រូវ? បើខ្លាចគ្មានអ្នកលើកជើងឯង ចាំយើងជាអ្នកជួយលើកជើងឯងវិញ"សម្ដីពូពិតជាឡូយមែន
" ពូឆ្កួតហើយ ពូអាក្រក់ខ្លាំង ពូ..អឹប"ស៊ុងហ៊ុនថ្លង់នឹងការជេរបស់ក្មួយក៏រុញជេគទៅជញ្ជាំងហើយក៏បឺតមាត់តែម្ដង ជេគរើបម្រាស់ខ្លាំង ដៃតូចគក់ខ្នងពូចង់បែកថ្លើមហើយតែពូមិនលែងនៅបឺតខាំក្រញិចមាត់ជេគឡើងចេញឈាម
" ប្រយ័ត្នត្រូវថ្នាំខ្លាំង"
To be Continued
បានតិចទេ ព្រោះមីនរវល់ធ្វើការ
By : Zorahh🤍