"အတန္းမတက္ႏိုင္ဘူးမလား"
"ကြၽန္ေတာ္ ခြင့္တိုင္ထားတယ္"
ေျခေထာက္ကေလးကို အသာခ်ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။သူ႔အားငံု႔မိုးၾကည့္ေနခဲ့သည့္ မ်က္၀န္းေလးေတြ မိႈင္းေနေလေတာ့ အနည္းငယ္ ရဲခ်င္ေနေသာ ပါးေဖာင္းေလးေတြေပၚ လက္ေရာက္၏။လက္ခံုေအာက္က ခပ္ေႏြးေႏြးအထိအေတြ႔။ဒီကေလး...ဖ်ားေနၿပီ။
"ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီ Jun Myeon"
မ်က္လႊာခ်သည္။ကေလးတစ္ေယာက္ အဆူခံရမွာ စိုးသလိုမ်ိဳး ၿငိမ္က်သြားသည္။
"ေဆးခန္းသြားမလား...ဒါမွမဟုတ္...ကိုယ္ဆရာ၀န္ေခၚေပးရမလား"
"ေဆးေသာက္ၿပီး နားေနလိုက္မယ္ေလ...ရံုးခ်ိန္နီး
ေနၿပီမဟုတ္လား...ကြၽန္ေတာ္ ေနသာပါတယ္"
"ဒါျဖင့္လည္း...ေလေအးမခံနဲ႔...Jun Myeon
စားခ်င္တာ႐ွိရင္ အန္တီYui ကို ေျပာ...တစ္ခုခုဆို
ကိုယ့္ကိုဖုန္းဆက္"
ေစာင္ပါးတစ္ထည္ လႊမ္းျခံဳေပးရင္း သူေျပာေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။တစ္ခုခုစားၿပီး ေဆးေသာက္ဖို႔လည္း မွာရေသးသည္။TV ေ႐ွ႕က စားပြဲေပၚမွာ ေရခ်ိဳင့္ရယ္...ဖန္ခြက္တစ္လံုးရယ္...ေဆးအခ်ိဳ႕ရယ္ကို ဗန္းတစ္ခုႏွင့္ တင္ေပးခဲ့လိုက္သည္။
"TV ကိုအရမ္းအာရံုမစိုက္နဲ႔...ေခါင္းကိုက္မယ္"
ေနထိုင္မေကာင္းရင္ ဆိုဖာေပၚမွာသာ ေခြေနတတ္တဲ့အက်င့္ေလး႐ွိသည္။ေျခေထာက္ကပါ နာေန
ေသးေတာ့ အိပ္ခ်င္လာရင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး႐ွိေစ
ရန္ နံေဘးမွာ ေစာင္နွင့္ေခါင္းအံုးလည္းအဆင္သင့္။
"ကိုယ္သြားၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေနမေကာင္းတဲ့ကေလး အိမ္မွာက်န္ခဲ့ေလ
သျဖင့္ရံုးတက္ရတာ ေနာက္ဆံတင္းတင္းပင္။
စိုးရိမ္ ပူပန္မႈေတြႏွင့္တစ္ေန႔တာသည္ကား
ခါတိုင္းထက္ ပိုၾကာေနခဲ့သလို။
♥ ♥ ♥ ♥ ♥
"Jun Myeon...Jun Myeon"
လက္ေမာင္းကို အသာလႈပ္ရမ္းေနသည့္ အထိအေတြ႔နွင့္ေခၚသံတိုးတိုး။တစ္ေနကုန္ အိပ္လိုက္ ႏိႈးလိုက္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေန႔မွန္းညမွန္း မသဲကြဲ။
"Hmm"
"ထေတာ့ Jun Myeon...ညစာ စားရေအာင္"
ထပင္မထိုင္ရေသး လူက သူ႔လက္ေတြထဲ ေစြ႔ကနဲပါသြားၿပီ။ေျခေထာက္နာေနတဲ့လူတိုင္းကို ဒီလိုပဲ
ၾကင္နာတတ္တာလားလို႔ ဗိုလ္ႀကီးကို ေမးၾကည့္ခ်င္
သည္။
"ဒါေတာ့ ကုန္ေအာင္စားေပး...ဟုတ္ၿပီလား"
မနက္စာေရာ ေန႔လည္စာေရာ မစားခ်င္ စားခ်င္...
တို႔ထိတို႔ထိ လုပ္ခဲ့တာကို သူသိၿပီးေလာက္ၿပီ။အေငြ႔
တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္
ကိုၾကည့္မိသည္။ၾကက္သားမ်ွင္မ်ွင္ေလးေတြပါၿပီး
ကိုယ့္အႀကိဳက္ မုန္လာဥနီေလးေတြေရာ။
ဇြန္းမကိုင္မခ်င္း သူကိုယ့္ကို ၾကည့္ေနတာ မ်က္
ေတာင္ပင္မခတ္။တဟူးဟူးမႈတ္ကာ ေသာက္လိုက္ေတာ့ ဆန္လံုးျဖဴ အိအိေလးေတြထဲစိမ့္၀င္ေနသည့္
ၾကက္စြပ္ျပဳတ္အရသာ။အနံ႔ျပင္းျပင္း ဘာမွမထည့္ထား။မုန္လာဥနီေတြလည္း ပံုမပ်က္ဘဲ စားရတာ
ခ်ိဳသည္။
သူခ်က္ျပဳတ္တတ္တာကို သိေပမဲ့ ကိုယ္ဘာႀကိဳက္တတ္လည္း တစ္ခါမွ မေမးဖူး။သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အတြက္ သူျပင္ေပးသမ်ွ အစားအစာတိုင္း အႀကိဳက္ေတြ႔
ၿပီး အရသာ႐ွိသည္ခ်ည္း။
ဇြန္းသံပန္းကန္သံကလႊဲၿပီး အခန္းထဲမွာ တိတ္
ဆိတ္ေနသည္။စားပြဲရဲ႕ဟိုဖက္ဒီဖက္ ထိုင္ကာ
မၾကာခဏ အၾကည့္ခ်င္းဆံုလ်ွင္ အရင္မ်က္လႊာခ်မိတာက ကိုယ္။သူကေတာ့ Jun Myeon
ေကာင္းေကာင္းစားရဲ႕လား စစ္ေဆးေနဟန္။
"ေခါက္ဆြဲ စားခ်င္ေသးလား"
သူ႔ကို ခဏခဏ ၾကည့္ေနမိျခင္းအား သူစားေနတဲ့
စပါကတ္တီေၾကာင့္လို႔ ထင္ေလသလားမသိ။
"ဟင့္အင္း"
သူရပ္ေနတဲ့ေဘစင္နားကို Jun Myeon ျဖည္း
ျဖည္းခ်င္းေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ကူေပးမယ္ေလ"
"ထိုင္ေနစမ္းပါကြာ"
သူ႔လက္ထဲက ပန္းကန္ကိုဆြဲလုေတာ့ မ်က္ခံုးတန္းႏွစ္ဖက္ တြန္႔ခ်ိဳးသြား၏။လက္ထဲက ပန္းကန္လံုးကို အသာျပန္ခ်ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။အားနာပါတယ္ ေျပာရင္ သူႀကိဳက္မည္မဟုတ္ပါ။
"အဖ်ားေတာ့ က်သြားပါၿပီ...ဟုတ္ကဲ့...လိုအပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ Family doctor ကိုပဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ့မယ္"
"ဖိုးဖိုးလား"
"အင္း"
ကိုယ့္လက္ထဲ ဖုန္းထည့္ေပးကာ သူအျပင္ထြက္သြားသည္။ဖိုးနဲ႔စကားေျပာၿပီးဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေလးကို
စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ႏွင္းေတြၾကားထဲေပ်ာ္ေနခဲ့ေသာ ကိုယ့္ရဲ႕ပံု။ဘယ္ခ်ိန္႐ိုက္ယူလိုက္သလဲပင္
မသိရပါ။
Gallery ထဲမွာလည္း အဲ့ဒီ ပံုေလးတစ္ပံုသာ႐ွိ
သည္။သူႀကိဳက္ပါ့မလား မသိဘဲနဲ႔ သူ႔ဖုန္းကို Jun Myeon ေလ်ွာက္ၾကည့္လို႔ရပါ့မလား။Contact ရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ ကိုယ့္ဖုန္းနံပါတ္။ Jun...တဲ့။ရင္ထဲ သိမ့္ခနဲ။ေခၚေနက် Jun Myeon လို႔ပဲ မွတ္ထားပါလား။Kim Jun Myeon လို႔ပဲ မွတ္မွတ္။
ကိုယ့္ဖုန္းထဲတြင္ေတာ့ သူ႔နံပါတ္ကို "Zhang Xing" ဟူ၍။
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ Z H A N G ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
"ကြၽန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ခ်င္တယ္"
ၾကည္လဲ့သည့္ မ်က္၀န္းေလးေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ ျငင္းဆန္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့။အျမဲတမ္း လွုပ္ရွား တက္ၾကြေနတတ္တဲ့ေကာင္ေလး...ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အိမ္ထဲမွာပဲ ထိုင္ေနရေတာ့ပ်င္း႐ွာမည္။ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ အျပင္ထြက္တာ ခပ္႐ွား႐ွားရယ္မို႔ သူ
ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္၏။
July ရဲ႕ညေနခင္းက ထူးထူးျခားျခား သာယာေနသည္။ေရခဲမုန္႔စားခ်င္သည္ ဆို၍ ေကာင္ေလး သြားေနက် RO Ice cream Cafe ေ႐ွ႕မွာ ကားရပ္
လိုက္သည္။
"Matcha ေပးပါ"
ေကာင္တာက ေကာင္မေလးက ျပံဳးစစနဲ႔။
"ဦးေလးရဲ႕ Babe အႀကိဳက္ေပါ့" တဲ့။
႐ုတ္တရက္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ Menu ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ေကာ္ဖီက တစ္ခြက္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ကမ္းေပးလာတဲ့ ဗန္းေလးထဲ အသည္းပံုစံ Strawberry Macaronပန္းကန္ေလးပါ ထည့္ေပးလာသည္။"Couple ေတြအတြက္ဒီဆိုင္က ၀န္ေဆာင္မႈပါ"ဟူသည့္စကားကိုလည္း
အဓိပၸါယ္ပါပါ ျပံဳးရင္းဆိုေလသည္။
ေကာ္ဖီကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေသာက္ရင္း ေ႐ွ႕က
ေကာင္ေလးကို ၾကည့္မိသည္။ice cream
ေၾကာင့္ အနည္းငယ္စိုစြတ္လာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးက Macaron အေရာင္ထက္ပင္
လွေသးသည္။Strawberry လို ခ်ိဳမလားဆို
တာေတာ့ စိတ္ကူးႏွင့္ပင္ မွန္းၾကည့္ႏိုင္သည္။
"ကိုယ္တို႔ လမ္းေလ်ွာက္ၾကမလား"
"ဟုတ္"
ဆိုင္ရဲ႕ တစ္ဖက္မွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ကာရန္ထားတဲ့ လမ္းကေလး႐ွိသည္။
ေကာင္ေလးရဲ႕ေျခေထာက္နာေနေသးတာမို႔
ေလ့က်င့္ခန္းသေဘာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေအာင္
ပုခံုးေလးကို အသာဖက္ကာ နံေဘးဆြဲကပ္ထား
ရင္း ေအးေဆးပဲ ေလ်ွာက္ျဖစ္သည္။
"ေဟ့...ေ႐ွ႕ကိုၾကည့္ေလ်ွာက္ေလ"
ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုပဲ ေမာ့ေငးေနတဲ့ကေလး...
ခႏၶာကိုယ္ေလး ယိုင္သြားေတာ့ ရင္ဘတ္ႏွင့္
ထိန္းခံထားလိုက္ရသည္။ကိုယ္လံုးေသးေသးေလး
ရင္ခြင္ထဲ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေနပံုက ကုတ္အက်ၤ ီ
႐ွည္ထဲ ဆြဲသိမ္း ဖက္ထားခ်င္စရာ။
အၾကည့္မလႊဲရက္ႏိုင္ေအာင္ မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေလး
ေတြက ၾကည္စင္ေနသည္။ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြကို အသာဖြမိမွ မ်က္လႊာခ်ကာ သူ႔ေ႐ွ႕ကေန ေလ်ွာက္သြားသည့္ေကာင္ေလး။ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ ရဲေသြးလႊမ္းသြားတာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ေသးရဲ႕။
♡ ♡ ♡ ♡ ♡
ကားနားထိေရာက္ေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလ်ွာက္လာ
မိျခင္းတြင္ ေျခေထာက္က နာက်င္ရေကာင္းမွန္း
လည္းမသိေတာ့။ခန္႔ညားေခ်ာေမာလြန္းပါေသာ ထိုလူသားကို သတိလက္လႊတ္ေငးေမာေနခဲ့မိတာ ႐ွက္ရြံ ့စရာ။မ်က္၀န္းညိဳေတြႏွင့္ရင္ဆိုင္ရလ်ွင္
အရာရာေမ့ေလ၏။
"ဆရာ၀န္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္မလႈပ္႐ွားရေသးဘူး
လို႔မွာထားရဲ႕သားနဲ့...Jun Myeon"
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ ျငင္းဆန္ေနသည့္ၾကားက ျပန္ေယာင္လာတဲ့ ေျခေထာက္ကို အတင္းဆြဲယူၿပီး ေရခဲကပ္ေပးသည္။ညင္ညင္သာသာရွိလြန္းသည္မို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္လိုက္ဖို႔ပင္မရဲ။
ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲ့ေလာက္ထိ မယုယပါနဲ႔လား။
ေယာက္်ားေလးေပမဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဂ႐ုစိုက္မႈေတြမွာ
ၾကည္ႏူးေနတတ္လို႔ပါ။
မေတာ္တဆမ်ား...ကြၽန္ေတာ္ "ဦး" ကို....။
"Jun Myeon"
"ဗ်ာ"
"ကိုယ္ေျပာတာၾကားလား...စာေတြျပန္လိုက္ထားဦးလို႔"
"ဟုတ္ကဲ့"
စာမွာ အာရံုႏွစ္လိုက္ေတာ့ က်န္တာမေတြးျဖစ္။ရာသီဥတုက ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာ၍ Heater
ကိုျမႇင့္လိုက္သည္။သိပ္မၾကာ မိုးရြာခ်လာတာ
သည္းႀကီးမည္းႀကီး။
ကိုယ္အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္မွာ ညဥ့္နက္ေနၿပီ။
ကုတင္တစ္ဖက္မွာ၀င္လွဲကာ ေစာင္ကိုတင္းတင္း
ျခံဳ၍အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ႀကိဳးစားရသည္။႐ုတ္တရက္ပါတ္၀န္း က်င္တစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲသြား၍ လူက ဆတ္ကနဲ။
Jun Myeon အေမွာင္ ေၾကာက္ပါသည္။
ကိုယ္ကို တစ္ပါတ္လွိမ့္ၿပီး နံေဘးကို တေရြ႔ေရြ႔ တိုးသြားမိသည္။
"ဦး"
အက်ၤ ီခါးစကိုလွမ္းဆြဲမိလိုက္သည္ထင္။
သိုင္းဖက္လာတဲ့ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္အတူ
ေႏြးေထြးလံုျခံဳသြားသလို။ေက်ာျပင္ကို အသာအယာပုတ္ေပးလာေတာ့ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ခ်လိုက္သည္။
"ကိုယ္႐ွိတယ္"
ၾကင္ၾကင္နာနာ အသံက ေၾကာက္ရြံ ့မႈကို
တြန္းလွန္္နိုင္ဖို႔လံုေလာက္ခဲ့၏။
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ Z H A N G ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
[Unicode]
"အတန်းမတက်နိုင်ဘူးမလား"
"ကျွန်တော် ခွင့်တိုင်ထားတယ်"
ခြေထောက်ကလေးကို အသာချကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ မော့ကြည့်လိုက်သည်။သူ့အားငုံ့မိုးကြည့်နေခဲ့သည့် မျက်ဝန်းလေးတွေ မှိုင်းနေလေတော့ အနည်းငယ် ရဲချင်နေသော ပါးဖောင်းလေးတွေပေါ် လက်ရောက်၏။လက်ခုံအောက်က ခပ်နွေးနွေးအထိအတွေ့။ဒီကလေး...ဖျားနေပြီ။
"နေမကောင်းဖြစ်ပြီ Jun Myeon"
မျက်လွှာချသည်။ကလေးတစ်ယောက် အဆူခံရမှာ စိုးသလိုမျိုး ငြိမ်ကျသွားသည်။
"ဆေးခန်းသွားမလား...ဒါမှမဟုတ်...ကိုယ်ဆရာဝန်ခေါ်ပေးရမလား"
"ဆေးသောက်ပြီး နားနေလိုက်မယ်လေ...ရုံးချိန်နီး
နေပြီမဟုတ်လား...ကျွန်တော် နေသာပါတယ်"
"ဒါဖြင့်လည်း...လေအေးမခံနဲ့...Jun Myeon
စားချင်တာရှိရင် အန်တီYui ကို ပြော...တစ်ခုခုဆို
ကိုယ့်ကိုဖုန်းဆက်"
စောင်ပါးတစ်ထည် လွှမ်းခြုံပေးရင်း သူပြောတော့ ခေါင်းငြိမ့်သည်။တစ်ခုခုစားပြီး ဆေးသောက်ဖို့လည်း မှာရသေးသည်။TV ရှေ့က စားပွဲပေါ်မှာ ရေချိုင့်ရယ်...ဖန်ခွက်တစ်လုံးရယ်...ဆေးအချို့ရယ်ကို ဗန်းတစ်ခုနှင့် တင်ပေးခဲ့လိုက်သည်။
"TV ကိုအရမ်းအာရုံမစိုက်နဲ့...ခေါင်းကိုက်မယ်"
နေထိုင်မကောင်းရင် ဆိုဖာပေါ်မှာသာ ခွေနေတတ်တဲ့အကျင့်လေးရှိသည်။ခြေထောက်ကပါ နာနေ
သေးတော့ အိပ်ချင်လာရင် နွေးနွေးထွေးထွေးရှိစေ
ရန် နံဘေးမှာ စောင်နှင့်ခေါင်းအုံးလည်းအဆင်သင့်။
"ကိုယ်သွားပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့"
နေမကောင်းတဲ့ကလေး အိမ်မှာကျန်ခဲ့လေ
သဖြင့်ရုံးတက်ရတာ နောက်ဆံတင်းတင်းပင်။
စိုးရိမ် ပူပန်မှုတွေနှင့်တစ်နေ့တာသည်ကား
ခါတိုင်းထက် ပိုကြာနေခဲ့သလို။
♥ ♥ ♥ ♥ ♥
"Jun Myeon...Jun Myeon"
လက်မောင်းကို အသာလှုပ်ရမ်းနေသည့် အထိအတွေ့နှင့်ခေါ်သံတိုးတိုး။တစ်နေကုန် အိပ်လိုက် နှိုးလိုက် ဖြစ်နေသဖြင့် ရုတ်တရက် နေ့မှန်းညမှန်း မသဲကွဲ။
"Hmm"
"ထတော့ Jun Myeon...ညစာ စားရအောင်"
ထပင်မထိုင်ရသေး လူက သူ့လက်တွေထဲ စွေ့ကနဲပါသွားပြီ။ခြေထောက်နာနေတဲ့လူတိုင်းကို ဒီလိုပဲ
ကြင်နာတတ်တာလားလို့ ဗိုလ်ကြီးကို မေးကြည့်ချင်
သည်။
"ဒါတော့ ကုန်အောင်စားပေး...ဟုတ်ပြီလား"
မနက်စာရော နေ့လည်စာရော မစားချင် စားချင်...
တို့ထိတို့ထိ လုပ်ခဲ့တာကို သူသိပြီးလောက်ပြီ။အငွေ့
တထောင်းထောင်းထနေသည့် ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်
ကိုကြည့်မိသည်။ကြက်သားမျှင်မျှင်လေးတွေပါပြီး
ကိုယ့်အကြိုက် မုန်လာဥနီလေးတွေရော။
ဇွန်းမကိုင်မချင်း သူကိုယ့်ကို ကြည့်နေတာ မျက်
တောင်ပင်မခတ်။တဟူးဟူးမှုတ်ကာ သောက်လိုက်တော့ ဆန်လုံးဖြူ အိအိလေးတွေထဲစိမ့်ဝင်နေသည့်
ကြက်စွပ်ပြုတ်အရသာ။အနံ့ပြင်းပြင်း ဘာမှမထည့်ထား။မုန်လာဥနီတွေလည်း ပုံမပျက်ဘဲ စားရတာ
ချိုသည်။
သူချက်ပြုတ်တတ်တာကို သိပေမဲ့ ကိုယ်ဘာကြိုက်တတ်လည်း တစ်ခါမှ မမေးဖူး။သို့သော် ကိုယ့်အတွက် သူပြင်ပေးသမျှ အစားအစာတိုင်း အကြိုက်တွေ့
ပြီး အရသာရှိသည်ချည်း။
ဇွန်းသံပန်းကန်သံကလွှဲပြီး အခန်းထဲမှာ တိတ်
ဆိတ်နေသည်။စားပွဲရဲ့ဟိုဖက်ဒီဖက် ထိုင်ကာ
မကြာခဏ အကြည့်ချင်းဆုံလျှင် အရင်မျက်လွှာချမိတာက ကိုယ်။သူကတော့ Jun Myeon
ကောင်းကောင်းစားရဲ့လား စစ်ဆေးနေဟန်။
"ခေါက်ဆွဲ စားချင်သေးလား"
သူ့ကို ခဏခဏ ကြည့်နေမိခြင်းအား သူစားနေတဲ့
စပါကတ်တီကြောင့်လို့ ထင်လေသလားမသိ။
"ဟင့်အင်း"
သူရပ်နေတဲ့ဘေစင်နားကို Jun Myeon ဖြည်း
ဖြည်းချင်းလျှောက်သွားလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် ကူပေးမယ်လေ"
"ထိုင်နေစမ်းပါကွာ"
သူ့လက်ထဲက ပန်းကန်ကိုဆွဲလုတော့ မျက်ခုံးတန်းနှစ်ဖက် တွန့်ချိုးသွား၏။လက်ထဲက ပန်းကန်လုံးကို အသာပြန်ချပြီး ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။အားနာပါတယ် ပြောရင် သူကြိုက်မည်မဟုတ်ပါ။
"အဖျားတော့ ကျသွားပါပြီ...ဟုတ်ကဲ့...လိုအပ်ရင် ကျွန်တော် Family doctor ကိုပဲ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ့မယ်"
"ဖိုးဖိုးလား"
"အင်း"
ကိုယ့်လက်ထဲ ဖုန်းထည့်ပေးကာ သူအပြင်ထွက်သွားသည်။ဖိုးနဲ့စကားပြောပြီးဖုန်းမျက်နှာပြင်လေးကို
စိုက်ကြည့်နေခဲ့မိသည်။နှင်းတွေကြားထဲပျော်နေခဲ့သော ကိုယ့်ရဲ့ပုံ။ဘယ်ချိန်ရိုက်ယူလိုက်သလဲပင်
မသိရပါ။
Gallery ထဲမှာလည်း အဲ့ဒီ ပုံလေးတစ်ပုံသာရှိ
သည်။သူကြိုက်ပါ့မလား မသိဘဲနဲ့ သူ့ဖုန်းကို Jun Myeon လျှောက်ကြည့်လို့ရပါ့မလား။Contact ရဲ့ ထိပ်ဆုံးမှာ ကိုယ့်ဖုန်းနံပါတ်။ Jun...တဲ့။ရင်ထဲ သိမ့်ခနဲ။ခေါ်နေကျ Jun Myeon လို့ပဲ မှတ်ထားပါလား။Kim Jun Myeon လို့ပဲ မှတ်မှတ်။
ကိုယ့်ဖုန်းထဲတွင်တော့ သူ့နံပါတ်ကို "Zhang Xing" ဟူ၍။
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ Z H A N G ♡ ♡ ♡ ♡ ♡
"ကျွန်တော် အပြင်ထွက်ချင်တယ်"
ကြည်လဲ့သည့် မျက်ဝန်းလေးတွေကို ဘယ်တုန်းကမှ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းမရှိခဲ့။အမြဲတမ်း လှုပ်ရှား တက်ကြွနေတတ်တဲ့ကောင်လေး...နေ့စဉ်ရက်ဆက် အိမ်ထဲမှာပဲ ထိုင်နေရတော့ပျင်းရှာမည်။နောက်ပြီး နှစ်ယောက်အတူ အပြင်ထွက်တာ ခပ်ရှားရှားရယ်မို့ သူ
ခေါင်းငြိမ့်လိုက်၏။
July ရဲ့ညနေခင်းက ထူးထူးခြားခြား သာယာနေသည်။ရေခဲမုန့်စားချင်သည် ဆို၍ ကောင်လေး သွားနေကျ RO Ice cream Cafe ရှေ့မှာ ကားရပ်
လိုက်သည်။
"Matcha ပေးပါ"
ကောင်တာက ကောင်မလေးက ပြုံးစစနဲ့။
"ဦးလေးရဲ့ Babe အကြိုက်ပေါ့" တဲ့။
ရုတ်တရက်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတော့ Menu ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
"ကော်ဖီက တစ်ခွက်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ကမ်းပေးလာတဲ့ ဗန်းလေးထဲ အသည်းပုံစံ Strawberry Macaronပန်းကန်လေးပါ ထည့်ပေးလာသည်။"Couple တွေအတွက်ဒီဆိုင်က ဝန်ဆောင်မှုပါ"ဟူသည့်စကားကိုလည်း
အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ပြုံးရင်းဆိုလေသည်။
ကော်ဖီကို ဖြည်းဖြည်းချင်းသောက်ရင်း ရှေ့က
ကောင်လေးကို ကြည့်မိသည်။ice cream
ကြောင့် အနည်းငယ်စိုစွတ်လာတဲ့ နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးက Macaron အရောင်ထက်ပင်
လှသေးသည်။Strawberry လို ချိုမလားဆို
တာတော့ စိတ်ကူးနှင့်ပင် မှန်းကြည့်နိုင်သည်။
"ကိုယ်တို့ လမ်းလျှောက်ကြမလား"
"ဟုတ်"
ဆိုင်ရဲ့ တစ်ဖက်မှာ သစ်ပင်ကြီးတွေ တစ်ဖက်တစ်ချက် ကာရန်ထားတဲ့ လမ်းကလေးရှိသည်။
ကောင်လေးရဲ့ခြေထောက်နာနေသေးတာမို့
လေ့ကျင့်ခန်းသဘောမျိုးလည်း ဖြစ်အောင်
ပုခုံးလေးကို အသာဖက်ကာ နံဘေးဆွဲကပ်ထား
ရင်း အေးဆေးပဲ လျှောက်ဖြစ်သည်။
"ဟေ့...ရှေ့ကိုကြည့်လျှောက်လေ"
ကိုယ့်မျက်နှာကိုပဲ မော့ငေးနေတဲ့ကလေး...
ခန္ဓာကိုယ်လေး ယိုင်သွားတော့ ရင်ဘတ်နှင့်
ထိန်းခံထားလိုက်ရသည်။ကိုယ်လုံးသေးသေးလေး
ရင်ခွင်ထဲ အံဝင်ခွင်ကျ ဖြစ်နေပုံက ကုတ်အကျၤ ီ
ရှည်ထဲ ဆွဲသိမ်း ဖက်ထားချင်စရာ။
အကြည့်မလွှဲရက်နိုင်အောင် မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေး
တွေက ကြည်စင်နေသည်။ဆံပင်ပျော့ပျော့တွေကို အသာဖွမိမှ မျက်လွှာချကာ သူ့ရှေ့ကနေ လျှောက်သွားသည့်ကောင်လေး။ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက် ရဲသွေးလွှမ်းသွားတာကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်သေးရဲ့။
♡ ♡ ♡ ♡ ♡
ကားနားထိရောက်အောင် ခပ်မြန်မြန် လျှောက်လာ
မိခြင်းတွင် ခြေထောက်က နာကျင်ရကောင်းမှန်း
လည်းမသိတော့။ခန့်ညားချောမောလွန်းပါသော ထိုလူသားကို သတိလက်လွှတ်ငေးမောနေခဲ့မိတာ ရှက်ရွံ့စရာ။မျက်ဝန်းညိုတွေနှင့်ရင်ဆိုင်ရလျှင်
အရာရာမေ့လေ၏။
"ဆရာဝန်က ပြင်းပြင်းထန်ထန်မလှုပ်ရှားရသေးဘူး
လို့မှာထားရဲ့သားနဲ့...Jun Myeon"
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကိုယ် ငြင်းဆန်နေသည့်ကြားက ပြန်ယောင်လာတဲ့ ခြေထောက်ကို အတင်းဆွဲယူပြီး ရေခဲကပ်ပေးသည်။ညင်ညင်သာသာရှိလွန်းသည်မို့ ခန္ဓာကိုယ်ကို လှုပ်လိုက်ဖို့ပင်မရဲ။
ကျွန်တော့်ကို အဲ့လောက်ထိ မယုယပါနဲ့လား။
ယောက်ျားလေးပေမဲ့ ခင်ဗျားရဲ့ဂရုစိုက်မှုတွေမှာ
ကြည်နူးနေတတ်လို့ပါ။
မတော်တဆများ...ကျွန်တော် "ဦး" ကို....။
"Jun Myeon"
"ဗျာ"
"ကိုယ်ပြောတာကြားလား...စာတွေပြန်လိုက်ထားဦးလို့"
"ဟုတ်ကဲ့"
စာမှာ အာရုံနှစ်လိုက်တော့ ကျန်တာမတွေးဖြစ်။ရာသီဥတုက ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်လာ၍ Heater
ကိုမြှင့်လိုက်သည်။သိပ်မကြာ မိုးရွာချလာတာ
သည်းကြီးမည်းကြီး။
ကိုယ်အိပ်ယာဝင်ချိန်မှာ ညဥ့်နက်နေပြီ။
ကုတင်တစ်ဖက်မှာဝင်လှဲကာ စောင်ကိုတင်းတင်း
ခြုံ၍အိပ်ပျော်ဖို့ကြိုးစားရသည်။ရုတ်တရက်ပါတ်ဝန်း ကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မဲသွား၍ လူက ဆတ်ကနဲ။
Jun Myeon အမှောင် ကြောက်ပါသည်။
ကိုယ်ကို တစ်ပါတ်လှိမ့်ပြီး နံဘေးကို တရွေ့ရွေ့ တိုးသွားမိသည်။
"ဦး"
အကျၤ ီခါးစကိုလှမ်းဆွဲမိလိုက်သည်ထင်။
သိုင်းဖက်လာတဲ့ လက်တစ်ဖက်နှင့်အတူ
နွေးထွေးလုံခြုံသွားသလို။ကျောပြင်ကို အသာအယာပုတ်ပေးလာတော့ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ချလိုက်သည်။
"ကိုယ်ရှိတယ်"
ကြင်ကြင်နာနာ အသံက ကြောက်ရွံ့မှုကို
တွန်းလှန်နိုင်ဖို့လုံလောက်ခဲ့၏။
♡ ♡ ♡ ♡ ♡ Z H A N G ♡ ♡ ♡ ♡ ♡