Part-18
ညဦးယံအခ်ိန္မွစ၍ ယခုညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ေရာက္သည္အထိ ေရႊနန္းေတာ္အတြင္း႐ွိ ဘုရင္မင္းျမတ္၏အိပ္ေဆာင္ေတာ္အတြင္း၌ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ညည္းည ူသံနွင့္ အသားခ်င္းထိခတ္သံမ်ားတဖပ္ဖပ္နွင့္ညံစီေနခဲ့သည္...။
" အ...အား...အ...အ႐ွင္...နာတယ္...အား......အင္း...ေဆာင့္ေပး...အဟင့္...အ.."
" ေကာင္းလား...အခုေတာ့ခံစားလို႔ေကာင္းသြားၿပီေပါ့ဟမ္...ဘယ္လိုလဲငါ့ဟာကေတာ္ေတာ္ႀကီးအရသာ႐ွိသလား...ေျပာစမ္း..."
တစ္ေယာက္၏ညည္းသံႏွင့္က်န္တစ္ေယာက္၏ထိုကဲ့သို႔မၾကား၀ံ့မနာသာေျပာဆိုေရရြတ္သံမ်ားက ထိုအိပ္ေဆာင္ေတာ္အတြင္းျပန္႔က်ဲဆူညံေနခဲ့ကာ မင္းႀကီး၏အထိန္းေတာ္ႀကီးအပါအ၀င္ တံခါးတစ္ခ်ပ္စီ၏အျပင္ဘက္တြင္ေစာင့္ျကပ္ေနၾကေသာ အေစာင့္အေ႐ွာက္ကိုယ္ရံေတာ္အေပါင္းႏွင့္ ဘုရင့္ကိုယ္ရံေတာ္ႀကီးတို႔မွာ ထိုအသံမ်ားေၾကာင့္နားနွင့္မ်က္ႏွာမ်ားနီရဲကုန္ၾကၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္မၾကည့္၀ံ့သည္အထိ႐ွက္ရြံ႔ကုန္ၾကသည္...။
အထဲကလူသား၂ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွဂ႐ုမစိုက္...သူတို ့ဆႏၵအတိုင္းဆက္လက္လႈပ္႐ွားေနၾကဆဲျဖစ္သည္...။
အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမ်ွဂြန္ခ်င္းသည္ မ်က္ႏွာျဖဴ ေဖ်ာ့လ်က္အားနည္းလာခဲ့သည္...။ သို ့ေသာ္သူ၏စိတ္ဆႏၵႏွင့္ေတာင္းဆိုမႈ ့မ်ားကေတာ့ေလ်ာ့ပါးမသြားခဲ့...။
" ဆက္လႈပ္ေပးပါ...အ...အား...အဟင့္..."
၀မ္႐ွီးယန္သည္ဆက္တိုက္ကိုလႈပ္႐ွားေနဆဲ...မရပ္မနားအားသြန္ခြန္စိုက္ၾကမ္းရမ္းေနခဲ့သည္...။
သူဒီလိုၾကမ္းခ်င္ရမ္းခ်င္လို႔လည္းနံသာေခ်ာဆီထဲမွာကာမစိတ္ကိုထႂကြေစတဲ့ေဆးျမစ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုႀကိတ္ထည့္ထားခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား...။
သူသည္ သူ၏စိတ္အလိုအတိုင္းအရာအားလံုးကိုသိမ္းပိုက္ေနခဲ့သည္...။ ဘယ္ႏွႀကိမ္ၿပီးေျမာက္သြားမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ေဆးအ႐ွိန္ကတက္ေနခဲ့ကာ သူတို႔၂ဦးစလံုးကိုကာမႏြံထဲတစ္ေရႊ႔ေရြ ့ဆြဲခ်ေနသည့္အလား... ထိုေဆး၏အ႐ွိန္ကိိုေျဖေလ်ာ့ေပးႏိုင္သည့္ေဆးရည္ကိုေတာင္သူေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္...။
