Strings Of Perfection

"Pa... loosen up... you stress yourself too much these days,"

I didn't even get to finish when Dad let out a sharp groan, halatang iritado. Parang may biglang pumunit sa puso ko. Dramatic, I know. But why does it feel like my mere presence alone was starting to piss him off lately.

Still, I forced a grin. Tried to steer the mood away from the edge. "Come on... tumingin ka nga sa salamin, nalalamangan ko na kapogian mo---"

"Leo, for Pete's sake! For once, stop getting on my nerves! Kita mong may pinagkakaabalahan ako..."

Napako 'yung ngiti ko. That broke me.

No---'broke' doesn't even begin to cover it. It crashed me. It wasn't just what he said. It was how he said it. The weight. The tone. The look.

Alam ko namang stress siya. Cranky kumbaga. Kita ko naman sa mga mata niya 'yon gabi-gabi. Pero naninibago pa rin ako. I mean, my Dad wouldn't make me feel this... ewan.

"Sorry pa..."

Sa gilid ng paningin ko, nakita ko si Dad na nakatayo lang sa may mesa. Nakakunot ang noo, pero hindi makatingin nang diretso sa'kin.

Matapos kong maayos ang buhok ko sa tulong ng salamin, agad kong isinabit ang backpack ko sa balikat at huminga nang malalim. "Alis na po ako,"

He gave a small nod, barely looking up from his papers. "Ingat," he said softly.

Why does it feel like we're drifting apart?

ฅ⁠^⁠•⁠ﻌ⁠•⁠^⁠ฅ

Pagdating ko sa school, hindi pa rin mawala-wala 'yung garalgal sa dibdib ko. Peste talaga---that ordeal successfully ruined my mood for today.

The moment I stepped foot in our room, agad na sumalubong sakin ang ingay nila. Usual loud ass kwentuhan, mga asar-talo na walang humpay, at mga debate na parang may premyo. Literal na parang group project ang ingay; lahat may ambag.

Pero syempre, kahit anong bagyo pa 'yan, dapat pogi pa rin ako. Top priority dapat 'yan, boi. Smile through the pain ba...

"Tangina ka, Aki! Kita mo na ngang nagmo-moment ako dito, istorbo ka pa nang istorbo! Gusto mo sa'yo ko na lang ibuhos lahat ng hinanakit ko?!"

Tang ina, am I that attractive? Ako na nga 'tong umaatras, abante pa rin nang abante ang gulo. Am I just built to suffer?

"Leo huhuhuhu! Ayaw nila sakin!"

Tignan mo nga naman!

I immediately stood up and dipped the hell out nang makita kong papunta siya sa direksyon ko.

"Tanga, ayoko rin sa'yo!" sigaw ko habang nagmamadaling umiwas sakanya.

Pero alam mo 'yung pakiramdam na kahit anong iwas mo, nakaset up na talaga 'yung misfortune mo para ngayong araw? Yeah. This fucking feels like one of those days.

But no matter how fast I move, parang may magnet 'tong si kupal. Kahit saan ako pumunta, sinusundan ako ng emotional baggage niya---literal.

Then suddenly, the sound of milk tea pearls clinking broke the chaos.

"Ano nanaman 'to?" si Vault, kalmado niyang saad kahit halatang may mental breakdown napaparating. He took another sip of his milk tea, like this was a front-row seat to some theater play.

"Anong meron kay Aki? Bakit parang sinaniban nanaman?" dagdag niya pa.

"Tangina kasi ng Aki na 'yan! Ayaw pa talaga akong lubayan! Ilang taon na tayong magkasama tapos 'di pa rin tapos sa sampung utos na 'yan para maging BFF ko siya?!" sulpot ni Prim sabay ayos ng uniform niya. Tanginang uniform 'yan, parang ilang linggo ng walang laba dahil sa gulo.