???????????????????????????

Chapter 101

June 26, 2024

💮Chapter 101

 
လပေါင်းများစွာ ကြာသည့်တိုင် စာရွက်ပေါ်ရှိ ရှစ်ယဲ့၏ လက်ရေးမှာ ထင်ရှားနေဆဲဖြစ်သည်။
 
ဝမ်ချီက စာရွက်အား အတန်ကြာ စိုက်ကြည့်နေမိ၏။ ထို့နောက် ၎င်းကိုခေါက်သိမ်းကာ ကိုယ်နှင့်ခဏကပ်ထားလိုက်ပြီး ဗီရိုအတွင်းရှိ သစ်သားသေတ္တာထဲသို့ ထည့်လိုက်၏။
 
သူ တံခါးဖွင့်လိုက်ချိန်တွင် အပြင်ဘက်၌ စောင့်ဆိုင်းနေသည့် ကျောကျစ်အား တွေ့လိုက်ရသည်။
 
ဝမ်ချီက မေးလိုက်၏။
“ကျောကျစ် … ချန်မိသားစုအိမ်ကို ဘယ်လိုသွားရမလဲ သိလား …”
 
ကျောကျစ်က ခဏတွေးကာ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။
“ဒီအစေခံသိပါတယ် …”
 
နာရီဝက်အကြာ၌ …
 
ဝမ်ချီနှင့် ကျောကျစ်တို့က ချန်မိသားစုနေအိမ်သို့ ရထားလုံးဖြင့် သွားရောက်ခဲ့ကြသည်။
 
ချန်မိသားစုနေအိမ်က ကျင်းကျိုးရှိ လူအစည်ကားဆုံးနေရာ၌ တည်ရှိ၏။ အိမ်ပိုင်ရှင်က ရှစ်ယဲ့၏စာထဲတွင် ပါသည့်အတိုင်း ချန်ဝူဖြစ်သည်။
 
အစေခံက ဝမ်ချီအား ပင်မခန်းဆောင်သို့ လမ်းပြခေါ်သွားလိုက်သည်။ ခဏကြာစောင့်ဆိုင်းပြီးသည့်နောက် အိမ်တွင်းမှ အလျင်စလိုခြေသံများကို သူကြားလိုက်ရ၏။
 
ဝမ်ချီ လှည့်ကြည့်လိုက်ချိန်တွင် နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနှင့် သက်လတ်ပိုင်း လူတစ်ဦးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အဆိုပါလူက ဝမ်ချီ့ထံသို့ လျှောက်လာကာ လက်သီးဆုပ် အရိုအသေပြုလိုက်၏။
“ကျွန်တော်က ချန်ဝူပါ … သခင်လေးဝမ်လားမသိဘူး …”
 
ဝမ်ချီအမြန်ထရပ်ကာ ယဉ်ကျေးစွာဆို၏။
”ဟုတ်ပါတယ် …”
 
ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့် သူက ရှစ်ယဲ့၏ လက်ရေးစာကို ထုတ်ယူကာ ချန်ဝူထံ ကမ်းပေးလိုက်သည်။
 
ချန်ဝူက စာရွက်ကိုယူကာ အမြန်ကြည့်လိုက်ပြီး လုံးချေလိုက်၏။ သူ လက်ပြန်ဖြန့်လိုက်ချိန်၌ အဆိုပါ စာရွက်က စက္ကူစုတ်တစ်ခုသာ ဖြစ်သွားလေသည်။
 
ဝမ်ချီ၏ အဆင့်အတန်းကို အတည်ပြုပြီးသည့်နောက် ချန်ဝူက မည်သည်ကိုမှ ဆက်လက်မမေးတော့ပေ။
“အရှင့်သားက ဝမ်သခင်လေးအတွက် ထားခဲ့တာ ရှိပါတယ် … ကျွန်တော်နဲ့ လိုက်ခဲ့ပေးပါ …”
 
ဝမ်ချီက ခေါင်းညိတ်ကာ ချန်ဝူအနောက်မှ လိုက်လာခဲ့သည်။ သူတို့က ကျဉ်းမြောင်းသောစင်္ကြန်အား ဖြတ်သန်းပြီးနောက် ဆိတ်ငြိမ်သောအိမ်တစ်လုံးကို တွေ့လိုက်ရ၏။
 
ကျောကျစ်က အိမ်တွင်းသို့ဝင်ရန် မရည်ရွယ်ခဲ့ချေ။ သူမက အပြင်ဘက်တွင်သာ စောင့်ကျန်ခဲ့သည်။
 
ဝမ်ချီက အိမ်ထဲသို့ဝင်လိုက်သည့်နောက် စာအုပ်စင်များ အပြည့်ရှိသည့် စာကြည့်ခန်းနှင့်တူသော အခန်းတစ်ခန်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။
 
ချန်ဝူက အတွင်းခန်းသို့ ဆက်လျှောက်သွား၏။ သူပြန်ထွက်လာချိန်၌ ပစ္စည်းအတော်များများကို လက်ဖြင့်သယ်လာခဲ့သည်။ သူက အဆိုပါ ပစ္စည်းများကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ရင်း ဝမ်ချီအား သူ့အနီးသို့လာရန် ဖိတ်ခေါ်လိုက်၏။
 
ဝမ်ချီက တွန့်ဆုတ်စွာဖြင့် စာရွက်များကို ကိုင်လိုက်သည်။ ၎င်းစာရွက်များအား ဖြန့်လိုက်ချိန်တွင် ပုံပြင်စာအုပ်လေးအုပ်စာခန့် အရွယ်ကြီးမားသွားခဲ့သည်။
 
ဝမ်ချီက စာရွက်များကို အနီးကပ်ကြည့်လိုက်ချိန်၌ ရှေးဟောင်းစာများအား တွေ့လိုက်ရ၏။ ဝမ်ချီ၏ စာတတ်မှုက အကန့်အသတ်ရှိသည့်တိုင် သူ့အမည်နှင့် အချို့သော စာလုံးများကို ဘယ်ဘက်ထောင့်၌ ရေးသားထားကြောင်း နားလည်လိုက်၏။
 
ထို့အပြင် ညာဘက်ထောင့်နား၌ အလွန်ရှင်းလင်းသော တံဆိပ်တော်တစ်ခု ခတ်နှိပ်ထားလေသည်။
 
“ဒါက …”
ဝမ်ချီက စာရွက်ကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်ရင်း ချန်ဝူအား မော့ကြည့်လိုက်သည်။
“မြေစာချုပ်လား …”
 
ချန်ဝူက ပြောသည်။
“ကျွန်တော်အထင်မမှားရင် ဒါက မြို့တော်ဆင်ခြေဖုံးက ဝမ်ဟိုင်းအဆောက်အဦးရဲ့ မြေစာချုပ်ပါပဲ…”
 
ဝမ်ချီက နှလုံးသားထဲရှိ အံ့အားသင့်မှုကိုဖိနှိပ်ကာ စာရွက်ကို ပြန်ခေါက်ပြီးနောက် အောက်ဆုံးရှိစာလိပ်အား ထပ်မံဖွင့်လိုက်သည်။
 
ချန်ဝူက စာလိပ်ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ တည်ငြိမ်စွာ တလေးတစား ပြောလိုက်၏။
“ဒါက မြို့တော်ဆင်ခြေဖုံးက လင်းရှို့အဆောက်အဦးရဲ့ မြေစာချုပ်ပါ …”
 
“ …”
 
တစ်ခဏချင်းမှာပင် မြေစာချုပ်များကို ကိုင်ထားသည့် ဝမ်ချီ၏ လက်များ တုန်ယင်လာ၏။ သူက ရှစ်ယဲ့အဘယ့်ကြောင့် သူ့အတွက် မြေစာချုပ်များ ပေးခဲ့ကြောင်း နားမလည်နိုင်ခဲ့ချေ။
 
သူက မြေစာချုပ်များကို တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ အဆိုပါ စာချုပ်ရှစ်လိပ်အနက် ငါးလိပ်က မြို့တော်တွင်တည်ရှိသော အဆောက်အဦးများ၏ စာချုပ်များဖြစ်ကြ၏။
 
မြေစာချုပ်များကို ဖတ်ပြီးသည့်နောက် ဝမ်ချီက အောက်ဆုံးရှိ မထူလွန်းမပါးလွန်းသော စာအုပ်တစ်အုပ်အား သတိပြုမိသွားသည်။
 
သူက ခဏကြာ တောင့်ခဲသွားကာ လက်ထဲမှ စာချုပ်များကိုချ၍ စာအုပ်အား ဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။
 
စာအုပ်ရှိစာရွက်များကိုလှန်ရင်း ဝမ်ချီ၏ မျက်နှာသည်လည်း အကျည်းတန်လာသည်။
 
သူက စာအုပ်ကို တစ်ဝက်ဖတ်ပြီးနောက် ပိတ်ချလိုက်၏။
 
ချန်ဝူက စားပွဲ၏အခြားတစ်ဖက်တွင် မတ်တပ်ရပ်နေပြီး ဝမ်ချီ၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို စောင့်ကြည့်လျက်ရှိသည်။
 
ဝမ်ချီက ပြုံးလျက် ယဉ်ကျေးစွာဆို၏။
“ခင်ဗျား ကျွန်တော့်အတွက် ကြိုးစားသိမ်းပေးခဲ့တာပဲ … ကျွန်တော်အခု ယူလို့ရပြီလား …”
 
ချန်ဝူက အမြန်ပြောလိုက်သည်။
“ဒါတွေကို အရှင့်သားက ဝမ်သခင်လေးအတွက် ထားပေးခဲ့တာပါ … သခင်လေး ကြိုက်သလို ဆုံးဖြတ်နိုင်ပါတယ် … ထားခဲ့မယ်ဆိုရင်လည်း ကျွန်တော် သေချာသိမ်းပေးထားမှာပါ …”
 
ဝမ်ချီက ခဏတွေးလိုက်၏။ သူနှင့်အတူ ကျောကျစ်၊ လျိုတဲတို့ ပါဝင်သည်ဖြစ်ရာ ထိုစာချုပ်များကို အတူယူသွားရန် ခက်ခဲမည်မဟုတ်ပေ။