???????????????????????????

Chapter 101

ထို့ကြောင့် ဝမ်ချီက အားလုံးကို တစ်ပါတည်းယူဆောင်သွားလိုက်၏။
 
ချန်ဝူက အဆိုပါစာချုပ်များအား မီးခိုးရောင်အဝတ်စဖြင့် သေချာထုပ်ပိုးပေးခဲ့သည်။
 
ကျောကျစ်က အပြင်ဘက်မှ စောင့်ဆိုင်းနေ၏။ ဝမ်ချီက အိမ်အပြင်သို့ လျှောက်လာရင်း ကောင်းကင်အား မော့ကြည့်လိုက်သည်။
 
သူမက ခြေသံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်၏။ သူမ၏ အနောက်တွင် နှင်းထုများက ကန့်လန်ကာတစ်ခုနှယ် ကျဆင်းနေကြသည်။
 
သေးငယ်သောနှင်းပွင့်များက ကျောက်ခင်းလမ်းအား အဖြူရောင် ပြောင်းသွားစေ၏။ မြက်ပင်များနှင့် သစ်ကိုင်းများပင် အဖြူရောင်ပြောင်းကုန်ကြသည်။ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်လျှင်ပင် တစ်ကမ္ဘာလုံး အဖြူရောင်ဝတ်ရုံအား ဝတ်ဆင်ထားသည်နှင့် တူ၏။
 
ကျောကျစ်က နှုတ်ခွန်းဆက်လိုက်သည်။
“ဝမ်သခင်လေး …”
 
ဝမ်ချီက ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ 
“နှင်းကျနေပြီပဲ …”
 
ကျောကျစ်က ပြုံးလိုက်၏။
“ဆောင်းရာသီ ရောက်ပါပြီ …”
 
ထိုအချိန်တွင် ချန်ဝူသည်လည်း အိမ်ထဲမှ ထွက်လာလေသည်။ သူက ဝမ်ချီအရှေ့သို့ လျှောက်လာရင်း သူ့အရှေ့ရှိ ငွေရောင်နှင်းများကို ကြည့်ကာ ရယ်မောလိုက်၏။
“ဟားဟားဟား … အရင်တုန်းက ကျင်းကျိုးမှာ မိုးရွာပေမယ့် နှင်းတစ်ခါမှ မကျခဲ့ဖူးဘူး … နှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ်အတွင်း ပထမဆုံး ကျလာတဲ့နှင်းတွေပါလား …”
 
ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့် သူက ဝမ်ချီအား လှည့်ပြောလိုက်သည်။
“ဝမ်သခင်လေး … အပြင်မှာ နှင်းကျနေပြီးတော့ ရာသီဥတုက အေးစက်နေပါတယ် … သခင်လေးနဲ့ မိန်းကလေးကျောကျစ် အအေးမမိအောင် စောစော ပြန်တာ ကောင်းပါလိမ့်မယ် …”
 
လမ်းများသည်လည်း နှင်းများနှင့်ချော်နေပြီး လမ်းလျှောက်ရခက်လှ၏။
 
သူတို့အတွက် ပင်မခန်းဆောင်သို့သွားရန်ပင် အချိန်ယူခဲ့ရသည်။
 
ချန်ဝူအား နှုတ်ဆက်ပြီးသည့်နောက် ဝမ်ချီက မီးခိုးရောင်အဝတ်ထုပ်ကို လက်လှမ်းယူကာ ကျောကျစ်ထံ ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမနှင့်အတူ ချန်မိသားစုအိမ်မှ ထွက်လာခဲ့၏။
 
…..
 
ထိုနေ့ညတွင် ဝမ်ချီက ဟိုလှည့်သည်လှည့်ဖြင့် အိပ်မပျော်ခဲ့ချေ။
 
သန်းခေါင်ယံတွင် သူက အိပ်ရာအောက်၌ ဝှက်ထားသည့် စာအုပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အခန်းထဲရှိ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်ဖြင့် ဖတ်ကြည့်လိုက်၏။
 
စာအုပ်ထဲတွင် အကြောင်းအရာများစွာ ရေးသားထားပြီး လက်ရေးကလည်း ရှစ်ယဲ့၏လက်ရေး မဟုတ်ချေ။ ရှစ်ယဲ့က အခြားလူတစ်ဦးဦးကို ရေးခိုင်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်ရမည်။ ထိုသည်က အဓိကမဟုတ်ပေ။ အဓိကအကြောင်းအရာမှာ…
 
၎င်းက မြို့တော်ဝန်ကျိုး၏ ညီနှင့်ယောင်းမတို့မှာ ပြန်ပေးဆွဲသူများနှင့် ပူးပေါင်းခဲ့သည်ဟု ပါရှိ၏။
 
မှန်ပေသည်။
 
လူကြီးမင်းရင်းက ရှစ်ယဲ့၏ အမိန့်အောက်တွင် ရှိနေခြင်းဖြစ်၏။
 
ဝမ်ချီက ယောင်ဝါးဝါးဖြင့် စာအုပ်ကို ဆက်ဖတ်လိုက်သည်။ မကြာမီမှာပင် စာအုပ်နောက်ကျောရှိ အမည်များကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ထိုအမည်များထဲတွင် ဝမ်ချီနှင့်အတူ ကျင်းကျိုးသို့ လာရောက်ခဲ့သူများသာမက မြို့တော်၌ နေခဲ့ကြသူများပင် ပါဝင်လေသည်။
 
ထို့အပြင် အချို့အမည်များမှာ ရင်းနှီးလှ၏။
 
ဝမ်ချီ၏ လက်ချောင်းထိပ်ကလေးများက ရင်းနှီးနေသည့် အမည်များထက်သို့ တို့လိုက်သည်။
 
မှတ်မိပြီ…
 
ဒီလူတွေက အရံဇာတ်ကောင်တွေ မဟုတ်လား …
 
ထိုလူအားလုံးသည် မူလဝတ္ထု၌ အရံဇာတ်ကောင်များ ဖြစ်ကြပြီး အခန်းတစ်ခန်းမှ မပါသလောက်ပင်ရှိသည်။ သူတို့ပေါ်ထွက်လာတိုင်းလည်း အဓိကဇာတ်ဆောင် shouနှင့် gongတို့အား ဗီလိန်ကို ထိခိုက်စေအောင် အားတက်သရော ကူညီပေးလေ့ရှိ၏။ ထိုဗီလိန်မှာ ရှစ်ယဲ့ပင်။
 
မျှော်လင့်မထားသည်မှာ ဝဲကတော့အလယ်၌ ရှိနေစဉ်ကပင် ရှစ်ယဲ့က ထိုသူများကိုစုံစမ်းခဲ့ပြီး လွန်ခဲ့သောနှစ်များတစ်လျှောက် နောက်ယောင်ခံလိုက်စေခဲ့သည်။
 
လက်ရှိအချိန်တွင် ဝမ်ချီက သူ့အတွေးထဲရှိ ထိတ်လန့်မှုကို မဖုံးကွယ်နိုင်တော့ပေ။
 
ရှစ်ယဲ့က သေဆုံးမှုအတွက်ပြင်ဆင်ရင်း သူ့အတွက် လမ်းခင်းပေးခဲ့ခြင်းပေလောဟု သူသိချင်လာ၏။ ထိုသူက သတိထားရမည့် လူစာရင်းကိုပင် ရေးထားခဲ့သည်။
 
ရှစ်ယဲ့အကြောင်း ကျောကျစ်နှင့် လျိုတဲတို့ရှေ့တွင် သူ မပြောသည့်တိုင် သူတို့သည်လည်း စကားစမလာခဲ့ကြချေ။ သူတို့က ရှစ်ယဲ့၏လူများ ဖြစ်သော်ငြား ရှစ်ယဲ့မည်သူဖြစ်ကြောင်း မေ့လျော့သွားကြပုံရသည်။
 
အတွေးတစ်ခုက ဝမ်ချီ၏စိတ်တွင်း၌ ပေါ်ပေါက်လာ၏။
 
ဝမ်ချီက ပင့်သက်ရှိုက်ရင်း စာအုပ်ငယ်ကို ပိတ်ကာ အိပ်ရာအောက်၌ ပြန်ဖွက်ထားလိုက်သည်။
 
သူက အလွန်ပျာယာခတ်နေ၏။ ခံစားချက်လှိုင်းလုံးကြီးတစ်ခုက သူ့ရင်ဘတ်အား ရိုက်ခတ်လာကာ မမြင်ရသော လက်တစ်စုံဖြင့် သူ့နှလုံးသားကို ဖျစ်ညှစ်ထားသည့်အလား အသက်ပင်မနည်းရှူနေရသည်။ သူ့ခြေလှမ်းများပင် ယိုင်နဲ့နေ၏။
 
ဝမ်ချီက ဖိနပ်ပင်မစီးဘဲ တံခါးထံသို့လျှောက်ကာ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
 
သူက ကျောကျစ်အား စကားပြောချင်ခဲ့သည်။ ကျောကျစ်၏ တုံ့ဆိုင်းသောအမူအရာအရ သူမသည်လည်း သူ့အား တစ်စုံတစ်ခု ပြောချင်နေပုံရ၏။
 
ဝမ်ချီ အပြင်ထွက်တော့မည့်အချိန်၌ တစ်စုံတစ်ခုအား အာရုံခံမိကာ ခြေလှမ်းများကို ရပ်လိုက်မိသည်။
 
အပြင်ဘက်မြင်ကွင်းက ညခင်း၏အရောင်ဖြင့် လွှမ်းခြုံလျက်ရှိ၏။
 
အခန်းတွင်းရှိ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်က ပွင့်နေသော တံခါးမှတစ်ဆင့် အနည်းငယ်သာ သွားနိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် လေထဲတွင် မျောလွင့်နေသည့် နှင်းပွင့်များပေါ်သို့ သွန်းလောင်းလျက်ရှိ၏။