MEMORIE IS A LIE

Curious
"Ahhh!" Patulo pa rin ako sa pagsigaw ko. Ramdam na ramdam ko pa rin na nahuhulog ako. Ramdam na aramdam ko pa rin na hangin 'yung binabagsakan ko. At higit sa lahat, ramdam na ramdam ko rin na hindi ako nito kayang saluhin.

Sa oras na bumabagsak ako, inisip kong maigi kung ano 'yung kakabagsakan ko at kung ano ang mangyayari sa akin. Kung paano ako mamatay. At dahil nga iniisip ko ang mga bagay na iyun ay mas lalo akong nag-panic. I can't just die right now lalo pa't hindi ko alam kung ano ang kasunod ng kamatayan sa mundong ito.

"Memorie, ayos na." Bigla akong natanga nang marinig ko ang boses ni Anxiety. Nakapikit lang ang parehong mata ko nang marinig ko iyun at the moment nga na dumilat ako ay bigla na lang akong napa-grasp ng hangin nang makita kong hindi na ako nalalaglag sa bangin kundi nakatayo na ako ulit sa gilid ng balon.

Natataranta kong chi-neck ang katawan ko at nang mahinuha kong wala akong galos ay agad akong napalingon. Nakita ko si Anxiety na nakangiti sa akin.

* * *
"Hindi basta-bastang namamatay ang mga tao rito. No one can even suicide. Kapag sinusubukan nang isang tao na hamakin ang sarili niya, bumabalik lang ulit sa natural state ang katawan niya," ani Anxiety habang kumakain kami ng ice cream sa balcony ng third floor ng isa sa mga building ng university. Nabili ni Anxiety 'yung ice cream namin sa canteen na nasa mismong palapag na ito. At ngayon nga, narito na kami sa may balcony at nakatitig lang kami sa malawak na scenery na nasa tapat. Kasama ang university na ito sa mga university belt at ito 'yung nasa pinaka-gitna kaya kitang-kitang talaga ang kabuuan ng city mula rito.

"Eh 'di ba, maganda 'yun? Hindi mo napapahamak 'yung sarili mo?" tanong ko kay Anxiety. Nag-scoop ako ng ice cream at kinain ito habang hinihintay ang sagot niya.

"Hindi rin. May mga tao rin kasi na sobrang tagal na sa mundong ito at nata-trap pa rin sila rito," sagot niya. Tinignan ko 'yung mga estudyanteng nasa ibaba. May iba na naglalakad, may iba na may kausap, at may iba rin naman na magisa lang at nagbabasa lang ng libro.

"So, anong nangyayari sa kanila? Palagi lang nilang na-e-experience 'yung mga paulit-ulit na nangyayari sa mundo?" tanong ko.

Tumango si Anxiety at nag-scoop ng isang ice cream. "Ganun nga," aniya.

Napatitig ulit ako sa city wide. Suddenly, bigla akong nakaramdam ng void sa loob ko. Ngayon ko lang din napansin na kahit sobrang dami ang nagaganap sa syudad na iyo e parang wala naman itong buhay. It has the color, it lacks the hue.

"Pero..." Biglang nagsalita si Anxiety sa gitna ng katahimikan naming dalawa. "Isa lang ang sigurado, kapag gusto mong umalis sa mundong 'to, puwede mo pa rin naming magawa kung talagang gusto mo."

"Papaaano?" tanong ko sa kanya.

Tumawa lang at siya at nagkibit balikat. Naubos na 'yung ice cream ko at pinakahuling pagkakataon ay napatingin ulit ako sa view na nasa harap ko. Naramdaman ko bigla na gusto ko nang umuwi. Ayaw ko nang ma-trap sa mundong ito.

* * *
"Bago ka magka-pamilya sa mundong ito, kailangan mo munang mag-aral nang apat na years patungkol sa pagpapamilya. At kapag gum-raduate ka na, puwede ka nang mag-asawa. Ilegal sa mundong ito na mag-sama ang dalawang tao na hindi pa nakakapasa sa Family Course," paliwanag sa akin ni Anxiety habang nagfi-fill out siya ng form.

"Iba pa ba 'yun sa apat na tao sa college?" tanong ko sa kanya.

"Uh huh," sagot niya at ibinigay niya na sa registrar 'yung form niya.

"So ibig sabihin, tapos ka nang mag-college at saka, mag-aaasawa ka na?" tanong ko sa kanya.

Anxiety.

After ten minutes, binigay na sa kanya 'yung listahan ng mga subject niya at nagbayad na rin siya ng tuition na good for one year.

Nang makarating kami ni Axiety sa isang public park, may isang sobrang weird na bagay akong itinanong sa kanya. At first, hindi ko talaga naisip 'yun pero dahil nga sa ka-werduhan ng mundong ito ay naitanong ko pa rin 'yun sa kanya.

"Kapag nag-se-sex ba ang mga tao sa mundong ito, nagkaka-orgasm din sila?"

"Gusto mong malaman?" tanong sa akin ni Anxiety. Nakatingin siya sa akin ng parang nakakaloko.

"Uh, eh." At first, nahiya pa ako kay Anxiety pero kinalaunan ay tumango rin naman ako sa kanya. Maya-maya pa, hinila niya ako papunta sa isang public comfort room at doon nga e pumasok kaming pareho sa isang cubicle.

"A-anong gagawin natin ditto?" awkward na tanong ko sa kanya. Nakangiti lang siya sa akin at maya-maya pa ay napatingin ako sa paligid namin. Ayos naman 'yung buong comfort room, um-exceed ito sa in-expect ko bago kami makapasok dito kanina. Akala ko kasi e putcho-putcho lang ang CR na ito kasi nga nasa isang public park ito at ginagamit ito halos ng mga taong pumupunta rito. Sobrang linis nito at sobra ring bango. Maya't-maya itong dinadalaw ng maintenance para i-check ng paulit-ulit ang kalinisinan nito.

"Curios ka 'di ba?" tanong ni Anxiety sa akin.

"Uh, medyo," awkward ko ulit na sabi sa kanya.

"Ayos lanng ba kung..." tumigil saglit si Anxiety at pinagpatuloy ko naman agad ang naudlot niyang sinabi.

"Kung..." sabi ko at dahil parang nabasa na nga ni Anxiety 'yung nasa isip ko ay um-agree na ako sa gusto niyang gawin. Tutal, pareho naman kaming babae at wala rin naming masamang mangyayari kung gagawin namin iyun. Tsaka pareho na kaming adult at binigyan ko rin naman siya ng concent kaya ayos lang.

Dahan-dahang lumuhod si Anxiety at maya-maya pa nga ay itinaas niya na ang skirt ko. She gently removes my undergarment at makalipas ang ilang saglit ay naramdaman ko na ang paghalik ni Anxiety sa pagkakababae ko. At first, wala pa akong naramdamang kakaiba but when Anxiety did it passionately ay nanigas na lang ang mga binti ko nang maramdan ko iyun. Liquid suddenly gushed down on her mouth habang ako naman ay bigla na lang napahawak sa ulo niya. Pagbukas ko ng mga mata ko ay nagulat na lang ako nang biglang nakaroon ng mga ulap ang paligid namin. I was just curious. Yes, I felt something, but I felt guilty afterwards.

* * *