????????????????? ????????????????????????????????????(????????)

အခန်း၁၆။

သူအခန်းအပြင်ကိုထွက်လိုက်သည်နှင့် ရွှယ်ယောင်လာနေတာကို တွေ့လိုက်ရ၏။ရွှယ်ယောင်က ဖန်းလီကို မြင်လိုက်တာနဲ့ လှပပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကြင်ယာတော်တစ်ပါးရဲ့ အမူအရာကိုဖော်ထုတ်လိုက်ပြီး ချွဲပစ်နေသောအသံဖြင့် "အရှင်၊အရှင်က ယောင်အာကို မေ့သွားပြီးလား"

အလှလေး၏ လက်ကောက်ဝတ်တွင် ပတ်တီးများဖြင့် ပတ်စည်းထားတုန်းပင်။ယုတ္တိရှိရှိပြောရလျှင် ဒဏ်ရာတွေက ပျောက်သင့်နေပြီးဖြစ်ပေမဲ့ သူက ဖန်းလီကို သူဒဏ်ရာရတဲ့အကြောင်း ပေးမမေ့ချင်ပဲ သတိပေးချင်နေပုံရ၏။

ဖန်းလီက ရယ်စရာတွေ့သွားသောပုံဖြင့် နှုတ်ခမ်းထောင့်တို့ကို မြှင့်လိုက်သည်။

ယန်ဆွေ့ရဲ့မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် သူ့ရဲ့အနောက်ဆောင်ထဲက ကစားစရာလေးတွေက ဒီလောက်ထိ ရဲရဲတင်းတင်း မလုပ်ဝံ့ကြပဲ သူ့ကိုတွေ့တဲ့အခါမှာဆို အသက်တောင်မှ ကျယ်ကျယ်မရှုရဲကြချေ။သူက ဒီကိုရောက်လာတာ ရက်အနည်းငယ်ပဲရှိသေးတယ်၊သူ့ဆီကနေ မျက်နှာသာပေးမှုကိုရဖို့အတွက် သူ့ရဲ့တံခါးဝအထိ ရဲရဲတင်းတင်းလာရှာရဲတဲ့လူက ရှိနေပြီး။သူက သူတို့အတွက်မပေးသင့်တဲ့ အထင်လွဲမှားစရာအကြောင်းကိုပေးလိုက်ပြီး သူတို့က မောက်မောက်မာမာနေလို့ရတယ်လို့ တွေးမိသွားစေမှာကို သူကြောက်သည်။

ဖန်းလီက အချိန်ဖြုန်းတီးရမဲ့ အရာတွေကို လုပ်ရတာမကြိုက်ပေ။သူက ရွှယ်ယောင်ကို အပေါ်စီးကနေ ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး အေးတိအေးစက်ပြောလိုက်၏။ "ငါအရှင် မမေ့ဘူး"

အရှင်က သူမမေ့ဘူးလို့ပြောတာက ပျော်ရွှင်စရာကိစ္စတစ်ခုဖြစ်သင့်ပေမဲ့ ရွှယ်ယောင်က ဖန်းလီရဲ့မျက်လုံးထဲကိုကြည့်လိုက်တော့ နူးညံ့နေပုံရသော်လည်း နွေးထွေးမှုတစ်စွန်းတစ်စတောင် ရှိမနေပေ။ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူ့ရဲ့ကျောရိုးတစ်လျှောက်က အေးစိမ့်တက်လာ၏။သူ့ရဲ့အမူအရာက ဖြေးဖြေးချင်း တောင့်တင်းလာပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက အနည်းငယ်တုန်ယင်လာလေ၏။

ရွှယ်ယောင်က ရုတ်တရက်စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားပြီး သူမလုပ်သင့်တဲ့အရာကို လုပ်လိုက်မိပြီးဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားသည်။