De Bucket List

Ik weet niet wat Charlotte verstaat onder 'even', maar in haar woordenboek staat er onder het woord 'even' duidelijk iets anders dan in de mijne. "Even naar de wc," zei ze zo'n half uur geleden. "Ik ben zo terug." 

Ik zit aan de zijkant van de discotheek in een van de luxe witte stoelen. Iedere minuut scan ik de hele zaal door om een spoor van Charlotte te vinden, maar iedere keer eindigt het weer in niets. Ik zucht, ik was moe en wilde slapen. We zouden heel even blijven, maar die 'even' begreep Charlotte blijkbaar ook al niet.

"Jij ziet eruit alsof je wel een drankje kan gebruiken." Ik schrik en kijk op in twee groene ogen. Ze zijn van de arrogante barman. Ik kan het niet laten om naar zijn borst te kijken, waar ik twee vleugels boven zijn zwarte shirt zie uitpiepen. Snel haal ik mijn blik weer van zijn borst aan en ik kijk hem aan. Wat zei hij nou? Dat ik eruit zag alsof ik wel een drankje kon gebruiken? Als in, je ziet er slecht en chagrijnig uit? En bedankt maar weer.

"Nee, dat heb je fout," zeg ik kortaf. Snel kijk ik de andere kant op om zijn oogcontact te vermijden. 

"Wat wil je? Een baco of rode wodka?" 

"Ik zei toch dat ik niets wilde." Ik kijk verontwaardigd naar hem en zie dat de jongen nog steeds uitdagend naar me kijkt. 

"Je zei dat je er niet uitzag alsof je een drankje kon gebruiken," antwoordt hij met een grijns. "Niet dat je geen zin hebt in een drankje."

"Nou dan zeg ik het nog wel een keer: ik heb geen zin in een drankje," snauw ik terug. Wedden dat hij zo tegen ieder meisje deed? Bah. Ik trapte daar écht niet in. 

"Oké, een rode wodka dus." De jongen draait zich om en voordat ik iets kan terug zeggen loopt hij alweer richting de bar. Ik rol met mijn ogen als ik zie hoeveel meisjes er in deze korte wandeling al op hem afkomen. Ik verwacht dat hij mijn drankje toch laat schieten maar verbazingwekkend komt hij vijf minuten later toch weer aanlopen. Hij zet de rode wodka voor me neer. "Alsjeblieft." 

Ik kijk hem even aan zonder iets terug te zeggen. Wat verwacht hij nou? Dat ik hem bedank voor een drankje dat ik helemaal niet wil? Dat ik hem nu meteen helemaal geweldig vindt en net als de helft van de meiden in deze discotheek de hele avond om hem heen gaan hangen? No way. 

De jongen grijnst nog steeds en hij brengt zijn mond naar mijn oor. "Ik ben Harry," fluistert hij. Ik wil reageren op deze rare actie maar het is al te laat. Hij draait zich alweer om en loopt weer richting de bar. 

Weer kijk ik de zaal door naar een spoor van Charlotte. Ik was het echt zat, ik wilde weg uit deze discotheek. Charlotte is alleen nog steeds nergens te bekennen, mijn oog valt alleen op de rode wodka die nog steeds op het tafeltje voor me staat. Zonder dat ik het echt besef sla ik het hele glas in één teug achterover.

"An!" Niet veel later voel ik een arm op mijn schouder en ik kijk om in het vrolijke gezicht van Charlotte. 

"Hé, hé, eindel-"

"Dit is Sam," onderbreekt ze me. Pas dan zie ik de jongen naast haar. Zijn blonde haren zitten vol gel en zijn strak naar achteren gekamd. "Hij is ook vandaag aangekomen, toevallig hé?"

"Nou, heel toevallig," mompel ik sarcastisch in mezelf.

Charlotte buigt zich naar mijn oor. "Even afscheid nemen hoor." Ze knipoogt. "Ik ben zo terug."

"Maar," probeer ik nog. Het heeft geen zin. Ze is alweer verdwenen in de menigte. Ik zucht en rol met mijn ogen, nu moest ik natuurlijk wéér een uur wachten. 

Uit verveling en frustratie pak ik mijn mobiel uit mijn zak. Pas dan zie ik dat ik 20 gemiste oproepen en berichtjes heb. Als ik één van de berichtjes wil openen om te zien wat er zo dringend was wordt ik weer gebeld. Het is Luca.