De Bucket List

"Ik schrik me dood, man," schreeuw ik. "Je achtervolgt me echt hé," Het leek wel alsof ik hem overal tegen kwam.

"Ik achtervolg jou? Volgensmij kom jij iedere avond in de club waar ík werk hoor," kaatst Harry terug met een nog grotere grijns. Ik werp een chagrijnige blik naar hem en ga weer op mijn handdoek liggen. Hier heb ik echt geen zin in. Ik heb al een rot bui, maar zo wordt het alleen maar erger. 

"Heeft je vriend je weer alleen gelaten?"

Ik schiet weer overeind en werp hem een nóg bozere blik toe. "Voor de duizendste keer, het was mijn vriend niet."

Harry begint keihard te lachen en komt naast me zitten.

"Mijn vriend zit thuis," ga ik dan verder in een poging hem weer op te laten staan. Als hij wist dat ik een vriend had zou hij me vast wel met rust laten.

"Pas je op voor hem?" vraagt Harry. "Voor die jongen van gisteren bedoel ik?"

"Natuurlijk doe ik dat." Dat hoefde hij mij niet te vertellen hoor. Mijn ogen worden getrokken naar de tattoos op zijn armen en zijn borst. Ik hield nooit van tattoos maar die van Harry waren bijzonder. Het leek alsof iedere tattoo een eigen verhaal had. 

Als Harry ziet dat ik hem bekijk werp ik mijn blik snel weer van hem af en ga weer liggen. Was het niet duidelijk dat ik geen zin in hem had?. "Wat doe je hier eigenlijk?" vraag ik nors. 

"Ik ben aan het werk. Ik deel flyers uit voor het feest in de discotheek vanavond."

Oftwel, ik praat en flirt met ieder meisje die ik tegenkom om ze over te halen om naar de discotheek te komen. Ik had hem wel door. Nu was ik zeker aan de beurt voor een 'verkooppraatje.'

Harry begint echter over heel wat anders. "Het is die vriendin van je hé?"

"Wat?" zeg ik verbaasd.

"Je bent met haar op vakantie, maar ze brengt meer tijd door met die kakker dan met jou." Ik gniffel even om zijn benaming: 'kakker', die was namelijk precies goed. Niet dat ik wat tegen kakkers had, maar Sam vond ik toch helemaal niets. Hij was minder erg dan zijn broer, maar daar bleef het ook bij. "Toch?" vraagt Harry.

Ik knik. Ja, hij had gelijk. Dan besef ik pas dat Harry wel heel erg op me heeft gelet als hij dit weet. Hij werkt in een club en het is logisch dat hij goed oplet en ziet wat er allemaal gebeurd maar toch voelde ik me een beetje speciaal, als je het zo kon noemen. 

"Ze is gek," Harry staat weer op en ik hoor in de verte iemand zijn naam roepen. Er komt een meisje onze kant op lopen. 

"Waarom is ze gek?"

"Dat ze jou laat vallen, voor hém. "

"Harry!" Het meisje komt steeds dichterbij. 

"Ik moet verder," zegt Harry snel en hij gebaart naar het meisje. "Mijn collega, we gaan naar een ander stuk strand nu."

Ik glimlach en knik dat het goed is. Misschien moest ik mijn mening over hem toch iets bijstellen en was hij toch niet zo erg als ik had verwacht. Ik kon zien dat hij echt meende wat hij net zei en het was echt goed bedoeld.

"Als je je alleen voelt, of iemand zoekt om mee te praten, je weet me te vinden hé." Harry loopt weg en ik bekijk hoe hij tijdens zijn wandeling weer tientallen meisjes aanspreekt. 

Mijn gedachten veranderen gelijk weer. Misschien deed hij wel zo 'aardig' tegen al die meisjes. Misschien zei hij zulke dingen wel tegen iedereen. Ik had hem niet nodig en ik wilde ook niet dat ik dacht dat ik me alleen voelde of iemand zocht om mee te praten. Nee, ik zou wel gek zijn om hem daarvoor op te zoeken.