De Bucket List

Soms, heel soms, kan je verstand je gevoel niet tegenhouden. Terwijl ik over de straten loop en mijn koffer achter me aantrek twijfel ik niet meer. Ik denk niet na over de consequenties van deze keuze, nee ik volg mijn gevoel en loop in één rechte lijn naar het oude appartement van Harry.

Soms, heel soms, lijkt het wel alsof dingen moeten gaan zoals ze gaan. Als ik al had getwijfeld over mijn keuze dan had dit misschien wel mijn laatste twijfel weggenomen. Ik bedoel, het kan toch geen toeval zijn dat Harry op het moment dat hij de straat uit wil rijden nog één keer in zijn achteruitkijkspiegel kijkt? Wat nou als hij twee minuten eerder was vertrokken? Of als ik een verkeerde straat was ingeslagen? Wat nou als ik iets langer tegen Charlotte had lopen schreeuwen of een paar minuten op de lift had moeten wachten?

Er had maar heel iets tussen hoeven komen en Harry en ik hadden elkaar nooit meer gezien. Als ik een paar seconden later was geweest had Harry nu niet keihard op de rem getrapt.
Misschien was dit geen verstandige of goede keuze, maar het leek wel alsof het moest gebeuren.

"Anna." Harry zwaait de autodeur open en springt uit de auto. Hij trekt zijn wenkbrauwen omhoog en vraagt verbaasd: "Wat doe jij nou hier?"

Ik antwoord niet en loop op hem af. Pas als een een paar meter van hem verwijderd ben begin ik te praten. "Ik koos voor mezelf."

"Wat?" Harry kijkt me met grote ogen aan, die zich vervolgens vol vraagtekens verplaatsen naar de koffer naast me.

"Ik ga met je mee."

"Huh." Harry gaat alleen maar verbaasder kijken en er verschijnt een grote fronsrimpel in zijn voorhoofd. "Waarom? Wat is er gebeurd?"

"Ik heb gepraat met Charlotte," leg ik uit. "Nouja, eigenlijk heb ik geprobeerd met haar te praten. Ze is nog steeds boos op me en ze kan me niet vergeven. Ik probeerde het goed te maken maar opeens begon ze me allerlei verwijten te maken."

Harry haalt bedachtzaam zijn hand door zijn haar en hij kijkt me bezorgd aan.

"Ik zal je straks alles vertellen," zeg ik terwijl ik met mijn handpalm de zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd weg haal. Het was bloedheet buiten en deze tocht naar Harry hielp niet echt mee aan enige verkoeling. Ik was blij als ik eindelijk kon zitten en ik hoopte dat het busje over airconditioning beschikte. We moesten toch nog een eind rijden, dus er was tijd genoeg om alles uit te leggen.

Harry knikt. "Oke." Hij loopt of me af en pakt de koffer die nog steeds naast me staat op. Ik was in de veronderstelling dat mijn koffer hartstikke zwaar was, maar Harry tilt hem met een hand op om hem vervolgens in het busje te gooien.

"Je hebt toch wel een luchtbed bij je hé?" vraagt Harry, als hij de deuren van het busje weer dicht heeft gedaan.

Euh, nee," zeg ik droog. Ik was op vakantie in een appartement met bedden. Natuurlijk had ik geen luchtbed bij me.

"Mmm," mompelt hij. "Dat wordt dan met z'n tweeën op één luchtbedje."

Ik slik even en wil net gaan protesteren als ik een gigantische grijns op Harry's gezicht zie verschijnen.

"Grapje," lacht hij. "Heb jij even geluk dat ik een extra luchtbed bij me heb."

+ - + - + - + - + - + -

"En toen zei ze dat ik saai was," eindig ik mijn verhaal terwijl ik nog steeds hoofdschuddend voor me uit staar. Ik werd weer woedend als ik er aan dacht. "Ze zei gewoon dat ik me toch niet alleen kon vermaken, echt niet te geloven. Dat was de druppel."

"Anna, je moet me geloven." Het lijkt wel alsof Harry het gaspedaal iets verder intrapt en de bocht uit woede iets scherper neemt. "Je bent beter af zonder die bitch. Hoe zij jou behandelt heeft is echt niet normaal, maar,"