De Bucket List

"Dat is niet waar!" protesteer ik. Mijn stem begint te trillen en aan de brok in mijn keel voel ik dat het niet lang zal duren voordat ik zal gaan huilen. "Hij wist dondersgoed dat ik het niet wilde. Ik bleef maar roepen dat hij me los moest laten, als dat al niet duidelijk is." En inderdaad, de tranen rollen alweer over mijn wangen.

Charlotte antwoordt nu niet, ze loopt naar me toe en slaat vervolgens haar armen om me heen. We blijven een paar minuten zo staan voordat ze weer begint te praten. "An, ik denk dat het verstandig is als je nu gaat slapen. Je bent moe en je raakt sneller geïrriteerd. Je ziet dingen die misschien helemaal niet zo bedoeld zijn. Het is niet zo gek, je slaapt hier natuurlijk niet zo als thuis."

Ik knik. Ik ben eigenlijk te beduusd om meer uit te brengen. Even leek het of Charlotte me écht troostte, alsof ze me geloofde, maar er kwam weer een raar verhaal uit. Ik wil inderdaad naar de slaapkamer, maar niet om te slapen. Ik moet mijn verhaal kwijt aan iemand die me wel steunt, en daar kan ik maar één persoon voor bellen. 

"Welterusten." Charlotte glimlacht en plant een kus op mijn voorhoofd. "Ik kom zo terug. Nog even Sam gedag zeggen, ik was ook zo snel verdwenen net." 

Ik haal mijn schouders op en draai me om naar de slaapkamer. Dat ze ook nog weer terug ging naar Sam kon me eigenlijk vrij weinig schelen, ze had mijn humeur met haar commentaar al volop de grond in geboord. Ik voelde me al kut, maar nu ik haar had gesproken was ik het helemaal zat. Ik wilde iemand die me begreep, die het voor me op nam en me troostte. Het was niet wat we hadden afgesproken maar dit was een hele andere situatie, ik moest Luca nú bellen. 

"Anna." De telefoon gaat nog geen 2 seconden over of Luca neemt al op. "Je belt." 

"Ja," zeg ik zacht.

"Ik dacht dat we hadden afgesproken elkaar niet meer te bellen tijdens jouw vakantie." De norse stem die ik al eerder had gehoord tijdens onze telefoongesprekken was weer te horen.

Ik wil uitleggen waarom ik bel maar er komt geen geluid uit me. Voordat ik het weet ben ik weer aan het huilen.

"Huil je nou?"

Weer kan ik geen antwoord geven, maar mijn luide gesnik is genoeg om hem bevestiging te geven.

"Anna, sorry," zegt hij op een iets rustiger toon. "Zo bedoelde ik het niet. Ik vond het alleen vreemd dat je-"

"Nee, nee," onderbreek ik hem snel. "Dat is het niet. Er is alleen-" Ik wacht even en zoek naar de goede woorden om het uit te leggen. "Iets ergs gebeurd vanavond." 

Nu valt Luca even stil. "Wat zeg je?" Hij klinkt geschrokken. "An, vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is." 

Ik knik, ook al weet ik dat hij me niet ziet en begin te vertellen. "Ik was uit, met Charlotte, haar scharrel Sam en zijn broer John. Op een gegeven moment moest ik naar de wc, en toen ik weer naar buiten kwam stond John me op te wachten. Hij zei dat Charlotte en Sam buiten op ons stonden te wachten. Dat was alleen niet waar." Ik stop even, maar Luca geeft nog geen reactie, hij wacht tot ik weer verder vertel.

"We kwamen uit in een steegje en ik wist meteen dat het niet goed was. Er was helemaal niemand in de buurt, dus ik probeerde terug te gaan. Maar ik werd tegengehouden." 

"Wat heeft die gedaan?" Nu reageert Luca wel. "Heeft hij je geslagen?" 

"Nee, dat niet. Hij duwde me tegen de muur en probeerde mijn broek open te maken." Ik begin weer harder te huilen. "Hij wilde me verkrachten." 

"Wilde? Dus het is hem niet gelukt?" 

"Nee, er kwam net op tijd iemand die gelukkig zag wat er gebeurde. "