De Bucket List

"Wat is daarop uw antwoord?

Wacht. Die vraag is voor mij bedoeld? Ik kijk op en ik zie dat Luca voor me staat, hij bijt op zijn lip en kijkt me streng en afwachtend aan. Verbaasd kijk ik naar links, waar een priester staat die me met dezelfde gezichtsuitdrukking aankijkt. Als ik naar rechts kijk zie ik een hele kerk vol met mensen. Mijn ouders, Luca's ouders, familie, vrienden, kennissen. Iedereen staart me aan, wachtend op mijn antwoord.

Nee, dit kon niet waar zijn. Ik ging trouwen? Maar- hoe oud was ik dan? 

"Luca," sis ik. "Hoe oud zijn we?"  Ik voel dat mijn hart steeds harder begint te kloppen en ik veeg mijn bezwete handen af aan mijn jurk. Ik had het gevoel dat ik ieder moment flauw kon vallen. 

Luca kijkt me hoofdschuddend aan. "Doe eens normaal, Anna. Dat weet je best. We zijn twintig en de hele kerk staart je nu aan. Zeg gewoon ja."

"Zo jong?!" fluister ik terug. "Straks trouwen we te vroeg. Misschien is dit wel een hele grote fout?"

"Natuurlijk niet," fluistert Luca nors. "We zijn al jaren samen. We horen bij elkaar. Doe nou niet zo kinderachtig en geef gewoon antwoord." 

Ik slik en draai me weer om richting de volle kerk. Waar ze vandaan zijn gekomen weet ik niet, maar opeens zitten er een oude man en vrouw van rond de 80 op de eerste bank. Ze pakken elkaars hand en de man fluistert wat in het oor van de vrouw, waarop zij heel hard begint te lachen. Deze mensen hoorden inderdaad bij elkaar. Hoe bijzonder was het dat ze elkaar op zulke oude leeftijd nog gelukkig konden maken?

"Wat is daarop uw antwoord?" herhaalt de priester nog een keer. 

Ik kijk weer naar Luca en zie dat hij alleen maar bozer is gaan kijken. Was dit de jongen die mij over 60 jaar nog steeds gelukkig kon maken? Maakte hij me überhaupt gelukkig? Het antwoord op die vragen is opeens heel duidelijk en het liefste wil ik heel hard wegrennen, maar ik voel de ogen van Luca, de priester én de hele kerk in mijn rug prikken.

Ik voel een brok in mijn keel opkomen en ik probeer het nog tegen te houden maar de tranen beginnen over mijn wangen te rollen. "Verdomme, Anna," sist Luca. "Doe normaal. Wat is er nou?"

"Nee", snik ik. "Ik kan niet met je trouwen." 

"Dan ben je te laat," snauwt Luca. "Je kunt nu niet meer terug, Anna. Al deze mensen gaan je haten als je nu nog nee zegt. Kom op, had je dit niet even eerder kunnen bedenken?"

Hij had gelijk. Had ik het maar eerder bedacht. Waarom moest het zo ver komen voordat ik me kon realiseren dat Luca en ik helemaal niet bij elkaar hoorden. "Het spijt me."

"NEE," snauwt Luca. "Je moet nu wel met me trouwen. Je bent te laat."

Ik kijk weer naar de volle zaal die uit volle borst "zeg ja, zeg ja, zeg ja," begint te roepen.

Ik was inderdaad te laat.

Ik schiet overeind en ik kan mijn hart horen bonken. Gelukkig, het was maar een droom. Ik gooi mijn slaapzak van me af. Ik ben helemaal bezweet en mijn handen trillen.

"Wow," zegt Harry. "Dat klonk als een hele erge nachtmerrie. Je bent al een paar minuten 'nee, nee, nee!' aan het schreeuwen."

"Ik moet iets doen," mompel ik en ik grijp mijn mobiel van de grond en stap van mijn luchtbed af.

"Anna?" vraagt Harry verontwaardigd. "Wat doe je raar? Weet je zeker dat je niet nog half slaapt?"

"Ik ben klaarwakker Harry," antwoord ik. "Deze droom was gewoon de laatste bevestiging." Ik loop naar buiten en klik op Luca's naam in mijn contacten. Het is waarschijnlijk midden in de nacht maar het maakt me helemaal niets uit. Ik moet dit doen en het kan niet meer wachten.

"Anna, het is midden in de nacht." Een slaperige stem neemt op. "Ik heb morgenochtend een belangrijke training, kan dit alsjeblieft een andere keer?" 

"Nee," zeg ik. "Dit moet nu." 

"Wat doe je raar? Ben je dronken?"

"Ik ben niet dronken," mompel ik. "Ik zit alleen al een tijdje met iets en ik wil je niet aan het lijntje houden-"

"Wat?! Je maakt het uit?" 

"Luca," sis ik. "Laat me nou even uitpraten." 

"Dit kan je niet menen," roept Luca. "Je maakt het serieus uit? Het heeft zeker met die Harry gozer te maken of niet? Wat heeft hij met je gedaan?" 

"Hij heeft niets met me gedaan," kaats ik terug. "Ik begin me gewoon steeds meer te realiseren dat wij niet bij elkaar horen. Luca, jij verdient een meisje dat je gelukkig maakt. Jij verdient iemand waarbij je het liefst iedere seconde van de dag wilt zijn. Dat zijn wij gewoon niet."

"Maar jij maakt me gelukkig..."

"Dat doe ik niet," zeg ik. " We hebben de afgelopen weken alleen maar ruzie gehad. Wij maken elkaar niet gelukkig en dat weet jij net zo goed als ik. Natuurlijk zal het de komende weken even raar zijn, maar ik weet zeker dat we een hele grote fout maken als we zo door gaan."

"Dus dit is het?" Ik hoor een snik in Luca's stem en ik heb het even met hem te doen, maar dan besef ik dat hij het er waarschijnlijk even moeilijk mee zal hebben maar dan ook zal beseffen dat dit het beste is.

"Ik denk het," zeg ik zacht. "Ik hoop alleen wel dat we vrienden kunnen blijven." Het was gek, maar eigenlijk had ik Luca al die jaren ook vooral gezien als mijn beste vriend. Onze relatie was meer een relatie tussen twee vrienden dan tussen vriend en vriendinnetje.

"Ik weet het niet," mompelt Luca. "Ik moet gewoon even nadenken."

"Dat is goed," zeg ik. "Je kunt me altijd bellen en dat weet je."

"Doei, Anna."

"Doei, Luca."

+ - + - + - + - + - + - 

"Gaat het?" Harry komt naast me zitten als ik een kwartier later nog steeds buiten zit. 

"Ik heb het uitgemaakt."

"Wat?" Harry's mond valt open. "Waarom?"

"Door jou," zeg ik en Harry kijkt me heel even verbijsterd en stil aan. "En een of andere jongen op die bruiloft van gisteren," vervolg ik. "Ik kan niet geloven dat zijn stomme dronken verhaal toch nog ergens goed voor was."

Harry trekt zijn wenkbrauw op en kijkt me afwachtend aan. 

"Weet je nog dat jij zij dat als Luca mijn ware liefde was geweest ik allang op het vliegtuig naar huis was gestapt als hij dat wilde? Dat bleef maar door mijn hoofd spoken en toen begon ene Ted op de bruiloft ook nog over het stel dat ging trouwen. Ze zouden echt niet bij elkaar passen en elkaar over een paar jaar niet meer kunnen luchten. De aantrekkingskracht was er gewoon niet. Dat verhaal deed me zo erg denken aan Luca en mij."

Harry staat op en knielt naast mijn stoel neer zodat hij een arm om me heen kan slaan. 

"Vannacht droomde ik dat we gingen trouwen. Ik besefte dat we helemaal niet bij elkaar hoorden en ik wilde nee zeggen, maar het was te laat. Gelukkig was het een droom, maar ik realiseerde me wel dat het voor mij nog niet te laat is. Daarom heb ik het uitgemaakt." 

"Als ik iets voor je kan doen, moet je het zeggen," zegt Harry serieus. 

"Bedankt," glimlach ik. "Maar ik ben oké. Luca is echt een hele aardige jongen, maar ik was gewoon niet verliefd op hem," vervolg ik. "Ik wil gewoon iemand vinden waarbij ik vlinders in mijn buik krijg als ik hem alleen maar aan kijk. Ik wil iemand die me laat lachen, zelfs als dat niet de bedoeling is." 

"Ik denk dat je een goede keuze hebt gemaakt," zegt Harry serieus. "Jij verdient het, Anna. Jij verdient een jongen die je gelukkig maakt en die net zoveel van jou houdt als jij van hem. En ik weet zeker dat die jongen bestaat."

Ik kijk Harry aan en ik begin te glimlachen. Ik weet ook zeker dat die jongen bestaat. En misschien, heel misschien was die jongen wel dichterbij dan ik dacht.