De Bucket List

Harry en ik houden ons aan onze afspraak. De volgende dag gebruiken we om naar de kust te rijden. We gaan er niet om zes uur uit, maar het is alsnog vroeg genoeg voor mij om in slaap te vallen na een kwartiertje rijden terwijl ik glimlachend mijn ogen sluit en luister hoe Harry zachtjes mee zingt met 'She Will Be Loved'.

Ik weet niet hoe het mogelijk is, maar als ik voor mijn gevoel mijn ogen na vijf minuten weer open doe en kreunend na het dashboardkastje kijk zie ik dat het al 14.00 uur 's middags is.  "Wat?" roep ik uit. "Is het al twee uur?! We hebben nog niet eens ontbeten." Harry en ik hadden namelijk besloten om dat maar in het busje te doen, alleen op het moment dat we uit de bewoonde wereld weg reden beseften we dat we helemaal geen eten meer bij ons hadden. 

Het lijkt even wel alsof Harry schrikt van mij. Hij kijkt alleen niet om maar blijft recht voor zich uit staren en mompelt iets wat lijkt op 'ik heb nog geen honger, we rijden nog wel even door.'

"Maar ik heb honger," zeg ik en mijn buik ondersteunt me door een knorrend geluid te maken. "En ik moet plassen." Ik kijk naar buiten en zie hoe we met een enorme snelheid langs de vele bomen razen. "Harry, wil je dat we tegen een boom aan knallen ofzo?" vraag ik verschrikt.

"Het was zo lekker rustig toen je sliep," zegt Harry op een norse toon. Ik rol met mijn ogen. Wat was er met hem aan de hand? Vanochtend was hij nog zo vrolijk aan het meezingen met alle liedjes op de radio en nu was hij als een gek aan het rijden terwijl hij zo gefocust was op de weg dat hij me niet eens aan kon kijken. 

"Serieus Harry," roep ik dan nog een keer op een strenge toon. "Doe eens normaal, waarom rijd je opeens zo hard?" We hadden toch geen haast?

Als hij nog geen vaart mindert én weer niet antwoord word ik echt boos. "Harry, serieus, ik wil bij het eerste plaatsje wat we tegenkomen stoppen. Ik heb honger, ik moet plassen en ik word misselijk van deze rijstijl van je." Ik zie een bordje met een plaatsnaam aan de zijkant van de weg staan en ik wijs er naar. "Over vijf kilometer komen we bij een plaatsje."

Eindelijk kan Harry weer praten. "Nee, Anna, we gaan daar niet stoppen," zegt hij, weer zonder om te kijken. 

Nu snap ik er helemaal niets meer van. Wat was zijn probleem? "Geef me één goede reden waarom we daar niet zullen stoppen." Ik kijk hem verontwaardigd aan. Het was toch serieus te gek dat we hier een probleem van maakten? Dit sloeg echt helemaal nergens op. 

"Ik ga geen stomme discussie met je voeren, we gaan daar niet stoppen. Punt." 

Ik kijk Harry even aan omdat ik er toch zeker van ben dat dit een grapje is, maar daar zie ik geen greintje van op zijn gezicht af te lezen. Hij meende het echt. Ik wil wat terugzeggen maar ik sta gewoon zo versteld van zijn vijandige houding dat er helemaal niets uit mijn mond komt. Dan zie ik in de verte een stoplicht zie aankomen. Wat dacht Harry wel niet? Dat ik als een braaf hondje naast zijn boze baas bleef zitten zonder een goede reden? Dat ging ik dus echt niet doen. Als ik me niet mondeling kon verdedigen, dan maar op deze manier. 

Als Harry stopt voor het rode stoplicht doe ik de deur van het busje open. En natuurlijk, opeens kan Harry wel weer omkijken. Met geschrokken grote ogen kijkt hij mij aan. "What the fuck doe je Anna?" sist hij als ik het busje uit stap. "Kom terug in de bus."

"Ik ga een broodje halen," zeg ik op een eigenwijze toon en voordat Harry iets terug kan zeggen smijt ik de deur dicht en ren ik weg. Ik hoor dat Harry het raam van het busje open maakt en blijft schreeuwen dat ik terug moet komen maar ik geef geen kik en ren door terwijl ik eigenlijk ook wel een beetje moet lachen om deze hele situatie. Vanavond zouden we hier waarschijnlijk samen weer hard over kunnen lachen. 

Ik kijk achterom terwijl ik de eerste huizen van het dorpje al passeer en zie dat Harry inderdaad achter me aankomt. Niet dat ik hem een andere keus had gegeven. Gniffelend ren ik verder, dit was gewoon gerechtigheid, eindelijk had ik hem een beetje terug gepakt na dat restaurant avontuur. 

Terwijl Harry de auto parkeert omdat het straatje waar ik in wil verboden is voor auto's gebaart hij dat ik moet blijven staan maar ik geef hem een eigenwijze knipoog en loop het straatje in, naar het pleintje wat is omringt met winkeltjes en gelukkig ook een broodjeszaak. Ik bestel een paar broodjes en voor Harry een chocoladecroissant en loop dan naar buiten waar Harry al op me aan het wachten is.

"Hier, je favoriet." Ik hou hem glimlachend de croissant voor, maar Harry pakt hem niet aan. Hij kijkt nog steeds alsof hij net een hele enge horrorfilm heeft gezien.

"Har, wat is er in vredesnaam aan de hand?" vraag ik en ik leg een hand op zijn schouder. "Voel je je niet goed ofzo?" Ik kijk naar zijn lijkbleke gezicht en zijn ogen die glijden over het drukke plein. "Ik had echt wel begrepen dat je geen zin had in deze mensenmassa als je gewoon had verteld dat je niet zo lekker bent, maar door jou rare act dacht ik dat het een grapje was. Het spijt me."

Harry haalt zijn schouders op. "Het is al goed," mompelt hij. "We gaan snel weer terug naar het busje." Harry draait zich om, om terug te lopen maar botst dan bijna tegen iemand op. Hij kijkt recht in het gezicht van een oude man wiens ogen zo wat uit zijn hoofd schieten. De man begint te schelden en ik wil hem bijna zeggen dat het echt niet Harry's intentie was om tegen iemand aan te botsen en dat het echt niet nodig was om boos te worden, als hij iets zegt wat ik echt nooit had verwacht.

"Als dat Harry Styles niet is." De man kijkt Harry met priemende ogen aan. "Jij vieze vuile rat. Dat jij je überhaupt nog durft te vertonen hier." 

"Anna." Harry kijkt paniekerig achterom. "Ga naar de bus. Nu." 

Ik weet van gekheid even echt niet wat ik moet doen, maar Harry blijft me met een strenge blik aankijken en het is duidelijk dat hij echt wil dat ik ga. Ik loop weg, maar de man is zo woedend dat ik door zijn geschreeuw zelfs op een paar meter afstand nog letterlijk ieder woord van zijn tirade kan verstaan.

"Deze plek zal je wel bekend voorkomen of niet? Misschien moeten we daar maar even naar binnen gaan? Misschien dat Edward jou dan even kan vertellen dat hij nog steeds iedere dag bang is? Misschien dat hij jou dan even kan vertellen dat jij zijn leven hebt verpest? Het leven van zijn hele gezin? Ze hadden jou levenslang moeten opsluiten, niet voor een paar maanden."

Op trillende benen loop ik verder naar de bus. Iets in me zegt dat ik moest blijven staan, zodat ik het hele verhaal kon horen, maar iets anders in me zegt dat ik weg moest gaan omdat ik al genoeg had gehoord. Ik kan niet geloven wat ik net heb gehoord. Het moet een misverstand zijn geweest, spreek ik mezelf toe, maar ik weet ook wel dat dat niet het geval was. De man wist nota bena zijn naam.

Ik ga naast het busje zitten en sla mijn handen voor mijn ogen. Vandaag wordt opeens helemaal duidelijk. Harry wilde natuurlijk niet in dit dorpje stoppen omdat dit precies was waar hij bang voor was. Hij was bang dat ik erachter zal komen wie hij werkelijk was. Opeens voelen de afgelopen weken als een grote leugen.

Het is gek hoe goed je iemand denkt te kennen als je wekenlang dag en nacht met die persoon doorbrengt. Ik bedoel, ik kende Harry nu een paar weken en toch had ik het gevoel dat ik hem beter kende dan mijn nichtje van mijn eigen leeftijd en mijn buurjongen waarmee ik was opgegroeid. Ik had zelfs het gevoel dat ik hem beter kende dan Charlotte. 

Ik dacht écht dat ik hem kende, maar eigenlijk kende ik hem totaal niet. En wist ik dat niet diep van binnen ook wel? Ik bedoel, als we het over zijn jeugd hadden klapte hij altijd dicht. Altijd. En ik wist dat hij woedeaanvallen had, maar hij wilde er verder helemaal niets over kwijt. 

Er miste altijd een puzzelstukje en dat stukje was vandaag gevonden. Harry had in de gevangenis gezeten. Hij had mensen pijn gedaan. Hij was een crimineel. Als ik het hardop uitspreek in mijn gedachten lijk ik het pas echt te beseffen. Ik voel een traan over mijn wang glijden.

"Anna." Zijn stem klinkt zacht en rauw en als ik langzaam omhoog kijk zie twee ogen die me met een lege en verdrietige blik aan staren. Even één seconde lang voel ik de behoefte om hem knuffelen maar dan speelt het scenario van net weer in mijn hoofd af en voel ik een andere emotie. Woede.

"Godverdomme Harry," schreeuw ik en ik sta huilend op. "Je gaat me nu vertellen wat je hebt gedaan. Waarom kent die man jou en waarom zegt hij dat jij iemands leven hebt verpest? Waarom zegt hij dat je in de gevangenis hebt gezeten?" Ik slik even. "WAT heb je gedaan?!"

"Ik heb een overval gepleegd." 

Zijn woorden zorgen voor een trilling over mijn lijf en bezorgen me naast verdriet en boosheid nog een andere emotie. Angst. Ik ben bang en doe het eerste wat in me op komt, ik ren weg.

Eindelijk komt Anna wat over Harry's verleden te weten! Het is alleen niet zo leuk :(
Laat me weten wat jullie ervan vinden :)

Please dont forget to comment and vote <3 

/eerste versie/