De Bucket List

4

Goh, ja, waarom zou ik op de bank hebben geslapen? Misschien omdat jij met je nieuwe scharrel míjn bed in hebt genomen vannacht? Omdat ik gister thuis kwam nadat ik een paar uur had gewacht en toen maar besluit naar het appartement te gaan? Vervolgens kwam ik bij ons appartement en kwam ik erachter dat Charlotte al met hem in de slaapkamer lag? Ik zou wel gek zijn om daar bij te gaan liggen.

"Omdat jullie in de slaapkamer lagen," zeg ik chagrijnig en ik ga weer languit op de bank liggen. Het was laat vannacht, ik kon maar niet in slaap komen op deze harde bank. "Ik heb een paar uur op je gewacht in de discotheek. Kon je niet even zeggen dat jullie al naar het appartement waren?" 

"Heeft John dat dan niet aan je doorgegeven?" Charlotte kijkt verbaasd. "We hebben tegen hem gezegd dat hij tegen jou moest zeggen dat we al naar het appartement gingen." 

Dat kon kloppen inderdaad. Ik had John de hele avond namelijk vermeden, dus hij had geen kans gekregen om dat door te geven. Ik schud mijn hoofd en terwijl ik nadenk over hoe deze vakantie had kunnen zijn en hoe anders ik het had voorgesteld vallen mijn ogen langzaam weer dicht. Lag het dan echt allemaal aan mij? Misschien moest ik ook niet zo moeilijk doen maar ik kon er niets aan doen, ik voelde me echt in de steek gelaten.

"Wij gaan naar de stad, ga je mee?" Ik word weer opgeschrikt door Charlottes stem die niet bepaald enthousiast klinkt. Ik heb het idee dat het meer is dat ze me dan mee heeft gevraagd, dan dat ze me echt mee wil.

"Euhm, nee," mompel ik. "Ga maar." Ik kan nu eigenlijk maar aan één ding denken: slapen. Maar ook als ik niet moe was geweest had ik niet mee gewild. Als Sam nou af en toe bij ons was had ik dat echt helemaal niet erg gevonden. Maar hij lijkt niet van haar zijde af te wijken. Charlotte en ik waren samen op vakantie en ik wilde ook dingen met haar alleen doen, niet altijd met die Sam erbij.

"Oké, doei." De deur slaat met een harde klap dicht.

  +          -           +          -           +          -           +          -            +          -           +          -        

Het is vier uur s' middags en ik lig op het strand. Ik heb een paar uur gewacht op Charlotte en Sam, maar het werd duidelijk dat ze niet snel terug zouden komen. Niet dat ik dat had verwacht, maar ik had het wel gehoopt. Ik heb het appartement opgeruimd, rustig ontbeten, op het balkon gelegen en een boek uitgelezen maar toen heb ik maar besloten in mijn eentje naar het strand te gaan. Ik kon wel hele dagen in het appartement blijven zitten, maar daar werd de vakantie al helemaal niet leuker op. 

Ik besluit dat dit een goed moment is om Luca te bellen. Ik voelde dat het nog steeds niet helemaal goed was tussen ons na het laatste telefoongesprek. Hij zei dat hij me de volgende dag wel zou spreken maar hij had gisteren niet gebeld. Ik pak mijn mobiel en klik Luca aan, de telefoon gaat een paar keer over en dan neemt hij op.

"Anna," zegt hij droogjes. "Je belt." Hij klinkt verbaasd.

"Uh ja." Was dat zo raar? "We zouden elkaar nog spreken na eergisteren, maar je hebt niet gebeld gisteren?"

"Omdat ik niet echt de indruk had dat jij zin had om mij te spreken." Zijn stem klinkt aanvallend. "Anders had je mij gisteren wel gebeld," voegt hij nog toe.

"Tuurlijk wil ik je spreken. Ik ben alleen op vakantie, ik kan je toch niet ieder moment van de dag bellen." 

"Mmm." Luca mompelt wat en ik begin me te irriteren. Als we thuis waren zagen we elkaar bijna iedere dag. We wisten precies wat we aan het doen waren en dat was nu natuurlijk anders. En ik kon merken dat Luca dat totaal niet fijn vond. Ik snapte best dat hij een beetje wilde weten wat ik deed, maar kom op, ik was toch geen baby meer die de hele dag in de gaten gehouden moest worden? We konden toch wel even een paar weken wat afstand nemen. De rest van het jaar zagen we elkaar wel weer iedere dag. Hij ging namelijk dezelfde opleiding als ik doen.

"Waarom heb je mijn moeder gebeld?" Ik besluit het maar gelijk in de groep te gooien.

"Omdat ik het beste met je voor heb en je moeder ook. Ik wil niet dat je je zwem carrière vergooit."

"Doe niet zo dramatisch." Ik lach van verontwaardiging. Wat was dit voor gezeur. Ik had een paar drankjes gehad en daarmee vergooide ik mijn zwem carrière?!

"Dat doe ik niet. Ik ben alleen bang dat je je teveel laat beïnvloeden door Charlotte." Charlotte's haat voor Luca was wederzijds. Hij vond het maar niets dat ik vriendinnen met haar was. Ik wist dat hij liever niet had dat ik met haar op vakantie ging maar nu leek het wel alsof hij het me helemaal niet gunde.

"Natuurlijk niet. Ik doe wat ik zelf wil." 

"Mmm." Weer wat gemompel. "Ik moet gaan, ik moet trainen," zegt hij dan. 

"Misschien moeten we elkaar maar niet teveel meer bellen de aankomende weken," stel ik voor. We irriteerden ons alleen maar aan elkaar. Ik vond dat hij zich niet zoveel met mij moest bemoeien terwijl hij juist vond dat ik hem te weinig op de hoogte hield.

"Als jij dat wil." 

"Het lijkt me beter." 

"Oké." Een norse stem. "Ik moet nu echt gaan, fijne vakantie dan nog hé."

"Luc.." Ik wil nog zeggen dat het heus niet betekent dat we elkaar helemaal niet meer bellen. Ik bedoelde alleen dat ik niet wilde dat ik hem verplicht iedere dag moest vertellen wat ik had gedaan. Een beetje afstand was toch niet verkeerd? We zagen elkaar altijd al zo vaak. Het heeft alleen geen zin, Luca heeft al opgehangen.

Ik doe mijn zonnebril op en ga weer liggen. Ik snapte echt niet waarom hij zo moeilijk deed? Waarom was hij niet gewoon blij voor me dat ik op vakantie was? Waarom kon hij me niet een paar weekjes even los laten en gewoon vertrouwen? Ik kende deze kant van Luca nog niet. 

Ik dommel weg tot ik opeens een hand op mijn schouder voel tikken. Ik schrik en schiet overeind terwijl ik Harry met een gigantische grijns voor me zie staan.

Please vote or comment :) xxx