De Bucket List

10

Ik wil hem toespreken op zijn taalgebruik, Charlotte 'bitch' noemen was nou ook weer niet nodig, maar ik wacht eerst tot Harry verder gaat. "Maar, wat?" vraag ik, als er niets komt.

"Heeft ze niet een heel klein beetje gelijk?" Ik kijk verbaasd opzij en zie dat die eeuwige, irritante grijns weer op zijn gezicht is verschenen. "Ben je ook niet een heel klein beetje saai?"

"Wat?" roep ik verdedigend. "Hoezo zou ik saai zijn? Ik ben niet saai!"

"Vertel me dan eens het spannendste dat je de afgelopen tijd hebt gedaan?"

"Euh." Ik probeer iets te bedenken maar ik kan niets verzinnen. Oké, ik deed inderdaad nooit wat geks of spannends, maar was ik daarom meteen saai?! Plotseling bedenk ik iets, en dan verschijnt er ook een grijns op mijn gezicht. Als Harry het zo wou spelen deed ik wel mee. "Dit," antwoord ik droogjes. "En je gaat me niet vertellen dat dit saai is."

Het duurt even maar dan begint Harry heel hard te lachen. "Oké," hikt hij. "1-0 voor jou, Anna."

+ - + - + - + - + - + -

"Je bent best schattig als je slaapt."

Langzaam doe ik mijn ogen open. Was ik nou serieus in slaap gevallen? Ik zat amper een uur met Harry in het busje. Wat erg.

"Maar je snurkt wel een klein beetje."

"Ik snurk niet," mompel ik verontwaardigd en er ontsnapt een kleine gaap achteraan.

"Jawel," antwoordt Harry eigenwijs. "Je snurkt."

Ik negeer hem en doe het autoraampje naast me open. Het is rustig op de weg. Het landschap ziet er heel anders uit dan een uur geleden. Onze vakantieplek was heel toeristisch, overal zag je mensen en hoorde je geluid. Hier was het bijna doodstil, op het gefluit van enkele vogeltjes na. Ik zie alleen maar bomen en planten en het lijkt wel alsof de zon alleen maar feller is gaan schijnen.

"Klaar voor de regels?" Harry laat me weer wakker schrikken uit mijn dagdroom.

"Welke regels?"

"Dé regels," zegt hij vol overtuiging. "Mijn regels. Je dacht toch niet dat je met mij mee mocht zonder je aan mijn regels te houden?"

Wat? Zijn regels? Ik wilde me best iets aanpassen, maar hij deed net alsof hij hier 'de baas' was. Ging hij serieus zo doen? Als Harry mijn geschrokken gezicht ziet begint hij te lachen. "Het was een grapje, Anna. Niet zo schrikken. Ik wil alleen mijn planning met je delen en ik heb een paar ideeën."

"Kom maar op dan," zeg ik, nog steeds een beetje afwachtend.

"Goed, we rijden vandaag zo ver we kunnen zodat we een beetje onder in Spanje komen. De rest van de tijd zien we wel waar we heen gaan, als we zin hebben om in een bepaald dorpje te blijven doen we dat, als we verder willen rijden we verder."

"Oké, deel twee." Harry steekt twee vingers op en als hij begint te lachen stomp ik hem plagerig tegen zijn schouder. Heel grappig, not. Hij gedroeg zich alsof hij een presentatie voor een hele groep zakenmannen aan het houden was. "De bucket list. Als je de kans krijgt om iets van je lijst af te schrijven moet je die altijd nemen."

Ik knik. Als dit de regels waren vond ik het wel prima.

"Én.. Jij doet mee met de dingen van mijn bucket list. Ik doe mee met de dingen van jouw bucket list."

"Heb jij zulke rare dingen op je lijst staan dan?" vraag ik. Niet dat ik daar zo verbaasd over was, maar als hij zo graag wilde dat ik ook zijn bucket list ging realiseren vroeg ik me wel echt af wat hij er allemaal op het staan.

"Tja, dat zul je moeten afwachten," zegt Harry eigenwijs en hij knikt naar mijn mobiel die op het dashboard ligt. "Ik ben klaar hoor, je kunt je telefoon opnemen, dat ding begint sinds je in slaap bent gevallen ieder half uur weer opnieuw te branden."

Ik werp even snel een blik op mijn mobiel maar gooi hem dan weer terug. Wat ik al dacht, het was Charlotte. No way dat ik die ging opnemen.

"Waarom neem je niet op?"

"Het is Charlotte," mompel ik.

"Ja en?" antwoordt Harry simpel. "Ze vraagt zich natuurlijk af waar je bent. Niet zo heel gek, aangezien je zomaar bent weggegaan zonder te vertellen waarheen. Ik denk dat het wel verstandig is om even uit te leggen waar je bent."

Ik kijk hem verbijsterd aan. Waar sloeg dit nou weer op? Een tijdje geleden noemde hij haar zelfs nog een bitch en nu moest ik aan Charlotte toegeven en gewoon de telefoon oppakken. "Ik dacht dat jij haar een bitch vond," zeg ik kattig.

"Dat is ze ook."

"Nou dan?" Ik rol met mijn ogen. "Dan begrijp je toch wel dat ik nu geen zin heb om met haar te praten. Laat haar maar lekker zorgen maken, als ze dat überhaupt al doet."

"Laat haar maar lekker zorgen maken," praat Harry me met een geïrriteerde toon na. "En dan? Dan belt ze jouw ouders. Besef je wel wat de gevolgen daarvan kunnen zijn."

"Oh," lach ik zachtjes. "Is dat het? Ben je bang dat ze mijn ouders belt? Nou dat doet ze niet hoor, als ze mijn ouders belt dan worden zij hartstikke boos op haar, omdat ze weten dat Charlotte hier schuld aan heeft. Serieus Harry, daar hoef je je echt geen zorgen over te maken."

"Dan belt ze niet jouw ouders, maar de politie," mompelt Harry. Hij was nog steeds niet overtuigd.

"Dat doet ze echt niet," zeg ik. "Waarom zou ze de politie bellen?"

"Weet ik veel. Misschien omdat ze denkt dat je bent ontvoerd? Omdat ze al vermoed dat jij met mij mee bent en het niet vertrouwd? Je moet opnemen Anna, ik wil niet dat mensen dingen gaan denken die helemaal niet aan de orde zijn."

Ik zucht. "Ik neem heus wel op, maar niet nu. Als ik opneem geef ik weer toe aan haar en krijgt ze haar zin. Ik zal haar laten zien dat ik me wel kan vermaken zonder haar."

Harry kijkt zonder iets te zeggen hoofdschuddend voor zich uit en slaat dan een afslag in. Bij het tankstation op de afslag stopt hij en hij stapt uit de auto terwijl hij de autodeur achter zich dicht slaat. Ik spring aan de andere kant uit het busje, ik kon wel wat frisse lucht gebruiken en mijn benen waren wel toe aan wat beweging. Ik kijk geïrriteerd naar Harry die me nog steeds negeert. Ik snap zijn punt heel goed, hij is gewoon bang dat de politie naar me op zoek gaat, maar hij moet begrijpen dat het heus niet zo'n storm gaat lopen. Charlotte durfde dat niet eens te doen, omdat ze wist dat zij dan de schuld zou krijgen.

Mijn ogen verplaatsen zich van het onbemande tankstationetje naar de weg dat is omringd door bossen. Meer dan dat is er niets te zien, er zijn zelfs geen andere auto's op de weg.

Ik ben in de middle of nowhere, met een vreemde jongen waaraan ik me nu al irriteer. We zijn nog geen dag onderweg of we hebben al een meningsverschil. Ik was daar niet echt verbaasd over, ik had dit namelijk kunnen weten, hij was tenslotte al niet helemaal vreemd meer voor mij. Maar opeens weet ik niet meer of dit wel zo'n goed idee was.

Niet dat het wat uitmaakt, het is al te laat. Ik besef nu pas dat ik echt niet meer terug kan.

WOW IK WIL IEDEREEN HEEL HEEL HEEL ERG BEDANKEN! IK HEB AL 85 VOTES OP HET VORIGE HOOFDSTUK, DAT HEB IK VOLGENSMIJ ECHT NOG NOOIT GEHAD. JULLIE ZIJN ALLEMAAL SUPER ARGH :) :) <3 (oja sorry voor dit wat mindere hoofdstukje :))