De Bucket List

17

"Anna, stop," zegt Harry lachend. "Niemand zal zich afvragen wie we zijn. Dit soort mensen nodigen honderden anderen uit én niemand kent elkaar. Relax nou eens, we gaan gewoon genieten van de dure champagne, kaviaar en andere dure hapjes." Hij wrijft enthousiast in zijn handen en trekt snel de deur open. Voordat ik nog meer bezwaar kan maken duwt hij me naar binnen.

"Harry," roep ik uit. "Daar lag ik bijna-" Ik blijf met open mond staren naar de enorme zaal die we zojuist zijn binnengestapt. Harry had gelijk, er waren inderdaad honderden mensen op dit feestje. De zaal was prachtig, in het midden stond een gigantische bar welke was omring door een dansvloer.

"Een glaasje champagne mevrouw?" Ik word opgeschrikt door een ober die met een dienblad naast me komt staan.

Ik schud vriendelijk mijn hoofd. Ik was nog steeds niet helemaal gewend aan alcohol en ik was niet van plan om me te gaan bezatten op een bruiloft van mensen die ik helemaal niet kende.

"Ja, lekker." Voordat ik óf de ober kan reageren pakt Harry al twee champagneglazen van het dienblad. "Oh, Anna," roept hij enthousiast. "Dit wordt geweldig! Kom we gaan dansen."

Ik rol mijn ogen terwijl ik weer door hem wordt meegesleept maar als het volgende liedje begint te spelen begin ik toch te glimlachen. "it's a beautiful night, we're looking for something dumb to do, hey baby, I think I wanna marry you." Dit liedje maakte me altijd vrolijk. Misschien moest ik inderdaad ook maar gewoon genieten. Ik wist namelijk zeker dat ik dit nooit meer mee zou maken. Waarom maakte ik me ook alweer druk? Er kon toch niets gebeuren.

"Hey!" Natuurlijk word ik direct na deze gedachte op mijn schouder getikt. "Wat zijn jullie van het bruidspaar?" Een veel te vriendelijk gezicht van een vrouw kijkt me glimlachend en afwachtend aan.

"We zijn vrienden van Adam," roept Harry en na een goedkeurende knik van de vrouw lopen we snel naar de bar.

"Wie is Adam?" vraag ik verbaasd.

Harry haalt zijn schouders op. "Ik heb geen idee, maar ik dacht: op ieder feestje is vast wel een Adam."

Ik kijk hem lachend aan en neem het drankje dat hij voor me heeft besteld aan. "En wat is dit?"

"Ik heb weer geen idee," zegt Harry droog. "Maar zo'n drankje voor rijke mensen moet vast wel lekker zijn." Dat was het niet. Nadat we het allebei in één teug achterover hebben geslagen beginnen we te proesten. "Oké, niet lekker misschien," hoest Harry. "Maar er zit wel veel alcohol in." Hij kijkt me verschrikt aan. "Uh, ik moet even naar de wc."

"Ooooh," plaag ik. "Mietje. Je kan gewoon niet tegen één zielig drankje. Ik voel nog steeds helemaal niets." Op het moment dat ik het uitspreek voel ik dat dat niet waar is. De discobollen bovenin de zaal draaien opeens iets harder dan toenstraks en ik loop nóg minder recht op mijn hakken, voor zover dat mogelijk was. "Maar Harry, wacht," roep ik dan nog tevergeefs. Ik wilde helemaal niet alleen in deze zaal blijven staan, wat nou als ik werd aangesproken.

"Hoi, ik ben Ted." Te laat.

"Hey, ik ben Anna." Ik probeer zo rustig mogelijk zijn hand te schudden. Oh god, had ik een nep naam aan moeten nemen? Wat nou als hij wist dat er geen Anna op dit feestje aanwezig zou moeten zijn..

"Nou, Anna," zegt de jongen enthousiast en op dat moment heb ik door dat deze jongen veel meer drank heeft gehad dan ik. "Vertel eens, wat vind jij van het bruidspaar."

"Geweldig," stamel ik. "Ik vind ze heel goed bij elkaar passen."

"Ugh." Ted stopt zijn vinger in zijn mond en doet alsof hij moet overgeven. "Waarom vindt iedereen dan toch? Ik snap niet dat niemand ziet dat die twee gewoon echt niet bij elkaar passen. Over een paar jaar kunnen ze elkaar niet meer luchten, dan ergeren ze zich aan alles wat de ander zegt. Dan zitten ze samen op de bank zonder dat ze een woord zeggen. De aantrekkingskracht is er gewoon niet. Ze zijn gewoon niet voor elkaar gemaakt."

Ik ben blij dat ik Harry aan de andere kant van de zaal naar me zie zwaaien. Die Ted was écht dronken, wat een verschrikkelijk lulverhaal was dit zeg. "Uh, Ted, ik moet gaan," zeg ik snel.

Harry wenkt me nog een keer en ik volg hem naar de gang waar hij uitkomt. "Kijk eens wat ik heb gevonden," zegt hij en hij zwaait enthousiast met zijn arm.

"Harry, pas op!" roep ik, maar het is al te laat. Harry heeft de bovenste laag van de bruidstaart eraf geslagen. Met verschrikte ogen kijkt hij naar zijn hand die onder de taart zit. "Nou," stamelt hij dan. "Als de taart toch niet meer heel is kunnen we er ook wel alvast een stukje van nemen." We kijken elkaar even aan en grijpen dan alle twee naar de taart. "Dwit is," mompelt Harry met volle mond. "De lwekkerste twaart die iwk oowt hweb gwehad," vul ik aan.

"Remember those walls I built. Well baby they're tumbling down." Nu grijp ik Harry bij zijn arm. "Halo," gil ik. "Ik hou van dit liedje. We moeten weer naar de dansvloer."

Ik vergeet de hakken die ik aan heb en we rennen naar de dansvloer zodat we net op tijd zijn om het refrein mee te schreeuwen. "I can feel your halo (halo) halo. I can see your halo (halo) halo. I can feel your halo (halo) halo. I can see your halo (halo) halo"

"Harry," lach ik als het liedje is afgelopen. "Dit was het beste idee ooit."

"Natuurlijk," grijnst hij. "Ik heb nooit slechte-"

"Hallo, wat zijn jullie van het bruidspaar?" Oh, nee, niet weer.

"Wij zijn vrienden van Adam," antwoordt Harry zelfverzekerd en hij we maken allebei aanstalten om verder te lopen als de vrouw door begint te vragen.

"Welke Adam?" vraagt ze met een strenge blik.

"U kent Adam niet? Adam is een goede vriend van de bruid. Wij zijn zijn introducés-"

"Ik ken Adam inderdaad niet," snauwt de vrouw. "En ik weet vrijwel zeker dat deze Adam geen goede vriend is van de bruid. De bruid is namelijk mijn dochter."

Harry en ik kijken elkaar met grote ogen aan en heel even weten we niet wat we moeten doen. Gelukkig worden we gered door een enorme gil. "WAT IS ER MET MIJN TAART GEBEURD?!"

Als de vrouw verschrikt omkijkt naar waar deze schreeuw vandaan komt rennen Harry en ik ervandoor. Ik weet niet hoe we door de mensenmassa heen komen maar een minuut later staan we hijgend buiten.

"Misschien," begint Harry als hij naar mijn bezwete gezicht kijkt. "Misschien was dit toch niet zo'n heel goed idee."

"Misschien niet," zeg ik nog steeds geschrokken, maar dan begin ik te lachen. "Maar ik heb wel de beste avond van mijn leven gehad." Ik buk om mijn schoenen uit te trekken. Wat ik al dacht, mijn hele voeten waren rood en zaten onder de blaren. "Maar mijn voeten duidelijk niet."

"Ik denk dat je voeten even rust nodig hebben," zegt Harry en zonder enige aankondiging tilt hij me op. "Ik draag je wel naar de bus."

THANK YOU LOVELY READERS <3 200 VOTES OP HET VORIGE HOOFDSTUK, AWESOME :)