De Bucket List

21

"Te laat," fluistert Harry simpel en hij pakt zijn mobiel uit zijn zak om me de tijd aan te wijzen. "Ze zijn gesloten en als die bewaker je nu nog onder deze tafel uit ziet kruipen dan zit dat nachtje in de cel er zeker wel in."

Ik zucht en luister naar de harde voetstappen van de bewaker die steeds dichterbij komen. "Ik haat je," snauw ik zachtjes. 

"Oh, geen dank voor de onvergetelijke nacht die je gaat krijgen hoor," mompelt Harry vrolijk.

Ik weet niet hoelang het duurt maar voor mijn gevoel liggen Harry en ik uren zwijgend naast elkaar. Er komen telkens weer voetstappen langs en iedere keer krijg ik weer een stuiptrekking als ik het gevoel heb dat de bewakers naast de tafel lopen. Net als Harry het kleed iets omhoog trekt om te kijken of het warenhuis leeg is gaat mijn mobiel af. Zo snel mogelijk haal ik dat ding uit mijn zak en ik weet niet hoe snel ik de inkomende oproep weg moet klikken. Mijn hart bonkt in mijn keel en met trillende handen stop ik mijn mobiel terug. Alsjeblieft, laat iedereen naar huis zijn.

"Patricia, was dat jouw telefoon?" Kut. Ik kijk verschrikt naar Harry die steeds dichter tegen me aan komt schuiven. Zijn ogen flitsen heen en weer en ik zie hem slikken. Was hij nou serieus bang?

"Nee," klinkt een vrouwelijke stem in de verte. "Nina heeft hem waarschijnlijk weer laten liggen. Dat kind laat haar mobiel echt overal slingeren. Maar goed, die zoeken we morgen wel weer. Nina is al naar huis en ik vind dat wij ook wel klaar zijn."

"Je hebt gelijk," antwoordt de mannelijke stem weer. "We gaan de boel afsluiten." Zijn voetstappen lopen van ons vandaan en na nog een kwartier wachten is er geen twijfel meer over mogelijk: op Harry en mij na is er helemaal niemand meer in dit immens grote warenhuis.

"Hé, hé." Harry springt onder te tafel vandaan en ik kruip hem achterna. "Laat deze geweldige nacht maar beginnen!"

"Het geweldige van deze nacht is waarschijnlijk al voorbij," zeg ik op een plagerige toon. "Dames en heren, Harry Styles was net doodsbang."

"Bang?" lacht Harry laconiek en hij loopt richting de roltrappen. "Ik was niet bang. Hoezo was ik bang?"

"Ik zag je wel slikken toen mijn mobiel afging. Je scheet in je broek."

"Helemaal niet," puft Harry. "Ik vroeg me alleen af hoe het mogelijk was dat jou mobiel net op dat moment af ging. Had hem even op stil gezet, ofzo." Hij sprint te roltrap op en gaat snel over op een ander onderwerp. "Ik zeg op naar de vierde etage. Eten, drinken en de films. Een hapje een drankje bij het eerste seizoen van 'Dexter' dus. De sportetage doen we daarna wel-"

"En ik zeg de zesde etage," onderbreek ik hem terwijl ik hem op de roltrap voorbij ren. 

"Boeken?" vraagt Harry met een verveeld gezicht als hij voorleest wat er op het bordje naast de zesde etage staat vermeld. "Is dit een grap?"

"Uh, nee," snauw ik. "Ik vind dit hele plan van je nog steeds krankzinnig maar ik moet toegeven dat het me heerlijk lijkt om de hele nacht alle boeken die ik ooit heb willen lezen door te nemen."

"Anna," begint Harry. "We staan hier in een warenhuis. We zijn alleen, er is niemand die op ons let, we hebben de hele nacht EN JIJ GAAT EEN BOEK LEZEN?" 

"En jij gaat het hele eerste seizoen van 'Dexter' kijken?" kaats ik terug. Net alsof je dat niet op een andere plek dan het warenhuis kon doen. 

Harry negeert mijn opmerking en bijt op zijn lip. "Wat wil je nou altijd al een keer in een warenhuis doen?" Het blijft even stil en dan geven we op hetzelfde moment allebei een totaal ander antwoord. "Alleeeninstrumentenskatebewedstrijdbespelen."