De Bucket List

32

"Ja," antwoordt de man trots. "Ja, dat is mijn vrouw en ik hou nog steeds iedere dag een beetje meer van haar. Ze is het beste wat me ooit is overkomen." 

De man vertelt een kwartier lang over vanalles wat hij heeft mee gemaakt en ik kan niet anders dan aandachtig luisteren. Hij heeft zo veel te vertellen en het is zo schattig dat hij iedere keer als hij zijn vrouw benoemt begint te stralen.

Als zijn vrouw op een gegeven moment naast ons komt zitten en ook begint mee te praten is het meteen duidelijk dat zij ook zo veel van hem houdt. Ik krijg zelfs tranen in mijn ogen als ze vertellen over hoe ze elkaar hebben opgevangen na de dood van hun zoontje. Deze mensen waren voor elkaar gemaakt. Deze mensen maakten elkaar gelukkig, steunden elkaar en vulden elkaar aan. Ik kon alleen maar hopen dat ik ook zo iemand zou vinden in mijn leven.

Heel even betrap ik mezelf erop dat ik naar Harry kijk. En heel, heel even stel ik ons voor als een oud stel. De gedachte dat Harry later ook zo over mij zal praten maakt me eventjes gelukkig en dan wens ik dat gisteren nooit was gebeurd. Ik wuif het echter snel weer uit mijn gedachten. Het punt is namelijk dat gisteren is gebeurd en daar is niets meer aan te veranderen. 

 Op de terugweg naar het verzorgingstehuis duw ik een andere vrouw en ik kan het weer niet laten om te glimlachen als we de meneer en mevrouw, die hand in hand lopen, inhalen. 

"De Smiths weer," mompelt de vrouw in mijn rolstoel. "Die zijn echt altijd samen."

"Ja, wat lief hé," zeg ik. "Dat ze gewoon als sinds hun tienerjaren samen zijn, niet te geloven."

"Nou nee, dat klopt niet helemaal," spreekt de vrouw me tegen en ik staar met een gefronste blik voor me uit. Waarom zou het niet kloppen? De man had het me net nota bena zelf verteld. De vrouw denkt even na. "Ze zijn een tijdje uit elkaar geweest nadat hij haar met Liz, Liza, oh nee, het was Elizabeth. Ja, zo heette ze. Hij haar bedrogen met Elizabeth bedrogen had. Ik was een vroegere buurvrouw van ze weet je."

"Wat?" roep ik uit en ik schaam me gelijk voor mijn uitbarsting. Nee, dit geloofde ik niet. Meneer Smith had zijn vrouw niet bedrogen. Dat kon niet. Hij was niet vreemd gegaan. Hij en zijn vrouw waren het perfecte koppel. Hij had zelf tegen me gezegd dat ze sinds hun tienerjaren samen waren. 

"Ja, net voordat ze gingen trouwen," vervolgt de vrouw. "Hij wist dat hij fout zat. Hij hield niet van Elizabeth, maar toch deed hij het. Hij heeft moeten boeten ook, hij heeft een jaar moeten vechten om haar terug te krijgen en sindsdien laat hij haar niet meer gaan ook."  

Heel even ben ik geschokt. Ik weet niet waarom, maar het lijkt wel alsof ik even teleurgesteld ben in meneer Smith. Ik had nooit verwacht dat hij zoiets zou doen. Ik bedoel, hij was zo trots en zo gelukkig als hij over zijn vrouw praatte. Hij hield duidelijk al van haar op het eerste moment dat hij haar zag maar toch heeft hij haar bedrogen.

Ik kijk om en zie hoe meneer Smith zijn jas uit doet en deze om zijn vrouw om slaat. Ik zie hoe zij haar met een gelukkige blik aankijkt en dan ben ik meteen niet teleurgesteld meer. Meneer Smith had een fout gemaakt, mensen maken nou eenmaal fouten. Hij had veel spijt van gehad en hij had vanalles gedaan om deze fout te herstellen, en misschien, heel misschien, waren ze door zijn fout wel geworden hoe ze nu zijn. Omdat ze daardoor pas beseften hoe veel ze van elkaar hielden.

We brengen de mensen naar hun kamers en ik wacht buiten op het muurtje voor het verzorgingstehuis op Harry die tien minuten later met grote ogen naar buiten komt. "Wat ben ik blij dat ik weer buiten ben," zucht hij opgelucht. "Die vrouw dacht dat ik haar man was en ik mocht niet weg." Hij ploft neergeslagen naast me neer en doet de vrouw op een hoog stemmetje na. 'Nee, David, verlaat me niet nog een keer.' 

Ik begin zachtjes te lachen. "En, hoe ben je nou weg gekomen?"

"Oh, ik heb gezegd dat ik de koeien ging melken," antwoordt Harry droog.

Ik begin keihard te lachen en leg schuddend mijn arm op zijn schouder. Harry kijkt me met een gelukkige blik aan en voor het eerst sinds dagen voelt het weer zoals eerst. Ik denk terug aan meneer Smith. Ik besefte het niet op dat moment, maar nu realiseer ik me dat hij hiervoor heeft gezorgd. Onbewust heeft hij me geleerd dat iedereen fouten maakt en dat je over deze fout heen kan komen als je er samen voor vecht.

Ik denk dat ik gelijk al had besloten dat ik Harry wilde vergeven, maar vergeving is geen besluit, maar een gevoel.

En dat gevoel heb ik nu.

Sorry, voor de late update. Ik ben erg druk en ik liep even vast met het verhaal, ik hoop dat jullie het toch een leuk hoofdstuk vinden.

En vergeet alsjeblieft niet te voten of te commenten. <3 Bedankt voor het lezen :)

Oh, er is trouwens gevraagd of ik een Q&A wilde houden. Dat wil ik wel, maar ik weet niet of er veel vragen voor me zijn? :) In ieder geval, als je vragen hebt, kun je ze hieronder stellen. Dan zal ik binnenkort een hoofdstukje aanmaken met de antwoorden! 
 

(Eerste versie, dus moet nog nagekeken worden.)