A new start

Maddie

Met mijn boeken tegen mijn borst geklemd loop ik over de campus. Het afgelopen uur hebben we het tentamen nabesproken wat we bij literatuur hebben gemaakt. Het tentamen die mij het makkelijkste afging omdat die voor mijn gevoel niet moeilijk was, maar toen de les werd geopend met een preek van tien minuten met de boodschap hoe slecht hij wel niet is gemaakt zag ik enkele mensen ineen gedoken gaan zitten. Zelf had ik zevenenachtig punten van de honderd, dus ik had genoeg tijd om mijn gedachtes af te laten dwalen.
Reece heb ik eigenlijk niet meer gesproken gisteravond, terwijl hij op de bank zat tv te kijken en ik een boek lag te lezen. Het is niet dat er een gespannen sfeer tussen ons hing, niemand deed gewoon te moeite om een gesprek te starten. Wat Vince mij heeft gezegd ligt toch zwaarder op zijn borst dan hij wil toegeven. Toch weet ik dat ik er niet achter ga komen waarom. Puur omdat Reece het mij niet gaat vertellen en ik er niet naar ga vragen.
Ik schrok pas op uit mijn gedachten toen ik mijn naam hoorde. Ik keek om me heen en zag verschillende ogen op me branden en vragend keek ik een paar meiden aan. Zij fluisterden enkel door maar ik kon ze verder niet verstaan. Ik schudde de gedachte van me af en keek voor me en probeerde me op de les te focussen. De docent vertelde de goede antwoorden en hoe we het goed hadden moeten formuleren terwijl ik het gefluister maar niet van me af kon schudden. Wanneer ik ze weer een blik waardig gunde leek het alsof ze op de les letten en mij volledig waren vergeten. Toch zag ik dat de ene mij een schuine blik gunde vanuit haar ooghoek maar snel keek ze weer naar de docent.

Met mijn boeken tegen mijn borst aan geklemd loop ik door de gangen naar de kantine. De starende ogen zijn verdwenen, maar waarom er werd gefluisterd tijdens de les snap ik niet. Als mijn telefoon trilt sta ik midden in de gang stil.

Anoniem 12.52 uur
Heftig feestje hoorde ik. Jammer dat ik er niet was. Had graag je afgang mee willen maken ;)

Ik rol met mijn ogen en bijt op mijn lip. Zonder twijfel verwijder ik het bericht en laat het bericht niet tot me doordringen. Toch krijg ik een paar hartkloppingen als er weer een bericht binnen komt.

Mae 12.53 uur
Wij zitten bij Il Pranzo. Kom je ook?

Zonder antwoord te geven stop ik het toestel terug in mijn zak en loop ik door de gangen door naar het café. Pas wanneer ik de deur openduw en de geur van voedsel mijn neus binnendringt merk ik pas dat ik honger heb. Vanochtend heb ik enkel een banaan gegeten en dat was om half negen. Zonder de zaak rond te kijken loop ik naar de vaste tafel en schuif ik aan. Ik leg mijn boeken op tafel en laat mijn tas van mijn schouder glijden. 'Hebben jullie al besteld? Ik heb honger.' Ik kijk de groep aan die mij vragend aankijken. 'Wat?' Reece slaat een arm om mijn schouder maar ik blijf naar Mae kijken. 'Jullie doen net alsof er iemand dood is. Waarom praten jullie niet?' 'Je heb het nog niet gezien?' 'Wat heb ik nog niet gezien?' Mae draait haar telefoon naar me om en laat het beeldscherm zien. Een foto van Reece en Rox vult het scherm en vragend kijk ik naar Reece. Hij ontwijkt mijn blik en blijft strak voor zich uit naar de tafel kijken. 'Wat is dat?' 'Het is oud.' geeft Vince snel antwoord. 'Maar het is de caption die eronder staat.' Ik pak het toestel uit haar handen en scroll naar beneden.' 'I was first. I will always be his first. You're just some rebound... You will never be enough.' fluister ik. Mijn tag staat aan het einde. Ik rol met mijn ogen en geef het toetsel terug. 'Als dat alles is.' mompel ik. Voor het eerst sinds ik hier ben voel ik Reece naast me bewegen en meteen kijk ik naar hem op. Zijn zilveren ogen staan donker en fronsend kijk hij me aan. 'Je bent hier oke mee?' Ik bijt op mijn lip en haal diep adem. 'Het maakt duidelijk waarom zoveel mensen aan het fluisteren waren en naar me keken.' Hij gaat recht zitten en haalt zijn arm achter me vandaan. Een glimlach speelt rond zijn lippen, maar het is duidelijk dat het niet gemeend is. 'Dat is ook zo. Ik was even vergeten dat jij af en toe een ijskoningin bent.' mompelt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op en draai mijn bovenlichaam naar hem toe. 'Wat zei je?' Hij kijkt me aan en laat zijn ogen over mijn gezicht glijden. 'Je hoorde me wel.' mompelt hij. Ik haal diep adem en vouw mijn handen samen om mijn trillende handen te verbergen. 'Het afgelopen weekend vlieg ik verdomme naar Minnesota,' 'Ik ga hier niet over praten waar de rest bij is midden in een café.' snauw ik fluisterend. Hij bijt zijn kaken op elkaar en duwt me van de bank. Hij staat op en torent nog even boven me uit terwijl zijn ogen in de mijne haken. 'Ik ben weg.' mompelt hij. Zonder ons oogcontact te verbreken loopt hij langs me heen het café uit. Pas wanneer hij de deur opentrekt kijkt hij voor zich en laat ik mijn hoofd vallen.
'Shit.' hoor ik Evan mompelen, maar ik reageer er niet op. Ik haal een keer diep adem en duw de gedachtes van afgelopen weekend weg.
Ik laat mezelf op de bank vallen en blijf naar de tafel kijken. 'Hoe weet Rox uberhaupt van ons af?' Ik kijk op en zie dat ze moeilijke blikken met elkaar uitwisselen waardoor ik een wenkbrauw optrek. 'Vanochtend stonden we in de kantine. Rox kwam naar ons toe en deed een poging voor aandacht maar Reece gaf niet toe. Hij duwde haar armen van zich af stopte zijn handen in zijn zakken en zei enkel "wij zijn klaar". Ik denk dat ze zelf verdere conclusies heeft getrokken.' Balend laat ik mijn hoofd vallen en zucht. 'Fuck.' mompel ik. Ik grijp mijn tas van de grond en sta op. Terwijl ik wegloop zeg ik dat ik weg moet en zonder om te kijken loop ik de zaak uit. Ik loop snel terug naar de campus en wanneer ik bijna bij de parkeerplaats ben zet ik het op rennen. Ondertussen vis mijn mijn sleutels uit mijn tas en begin op de knopjes te drukken.

Terwijl ik naar huis rijd spookt enkel zijn naam door mijn hoofd. Ik heb er nooit bij nagedacht dat het echt wat voor hem betekende. We hebben nooit uitgesproken wat we zijn, we doen dit pas een paar dagen. Ik weet niet eens wat we doen. Ik weet niet eens wat ik wil wat we doen óf zijn. Ik laat me enkel mee voeren als ik bij hem ben. Als ik met hem ben kan ik niet meer nadenken. Mijn lichaam begint te tintelen en wordt warm, ik ben week. Wat hij met me doet heb ik nog nooit meegemaakt en als ik eerlijk ga zijn maakt het me bang, maar dapper.
Wanneer ik bij het appartement aankom zie ik zijn auto niet staan en begin ik te vloeken.
Ik druk op de rem en denk na. Opnieuw geef ik gas en rijd de weg op.

Een kwartier later sta ik op het parkeerterrein bij de looproute, maar ook hier staat zijn truck niet. Ik sla op het stuur en bijt op mijn lip. Er is enkel nog maar een mogelijkheid die me te binnenschiet, en snel rijd ik dan ook terug naar de universiteit. Het feit dat ik hem inmiddels al een uur misloop dringt door en zacht gevloek verlaat mijn mond. Wanneer ik naar de tijd kijk dringt het tot me door dat mijn college al een kwartier bezig is maar het kan me weinig schelen.
Naast het sportveld zet ik de auto stil en spring eruit. Mijn ogen vliegen vluchtig over het parkeerterein maar ik zie zijn truck niet staan. 'Dan maar hopen dat zijn auto op het andere terrein staat.' mompel ik. Ik zet het op rennen en laat mijn ogen over het veld glijden. Verschillende footballspelers trainen op het veld, maar zijn grote lichaam springt er niet uit. Ik trap tegen het hekje sla mijn armen over elkaar. Mijn jas heb ik uitgedaan maar nu de koude wind door mijn trui waait heb ik spijt. Ik draai me om en wil naar de auto lopen als ik in mijn ooghoek een bal door de lucht zie vliegen draai ik me toch nog een keer om.
Het witte shirt plakt tegen zijn rug en zelfs vanaf deze afstand kan ik zijn rugspieren zien. Zijn blauwe spijkerbroek hangt laag op zijn heupen en opnieuw gooit hij de bal door de lucht. Ik buig onder het hek door en ren langs de spelers naar hem toe. Ik krijg enkele opmerking naar mijn hoofd geslingerd maar ik roep enkel sorry terwijl ik naar hem ren.
Hij vangt net de bal en heeft een brede lach op zijn gezicht maar die verdwijnt wanneer ik voor hem sta. 'Wat doe je hier?' hijgt hij. 'Ik heb je verdomme overal gezocht.' zeg ik ook hijgend. 'Maddie, je bent leuk, echt waar, maar we zijn bezig.' roept Dom vanaf de andere kant van het veld. Even kijk ik hem aan maar dan draai ik me om. 'Ik wil geen ruzie.' Zijn zilveren ogen staan nog steeds donker. 'Ik bedoelde het niet zo. Ik heb gewoon nog niet over ons nagedacht. Ik heb dit nog nooit gehad en ik weet niet wat ik ermee moet.' Hij zet zijn hand in zijn heup en haalt diep adem. 'Het is duidelijk.' zegt hij enkel. Hij loopt me voorbij en gooit de bal weer door de lucht. Ik rol met mijn ogen en loop weer naar hem toe. Zonder er verder bij na te denken pak ik zijn gezicht vast en trek ik het naar mijn lippen toe. Hij verstijft volledig in mijn armen maar na enkele seconden gaat hij stevig op de grond staan en buigt hij zich naar me toe, terwijl zijn handen om mijn middel slaat.