A new start

Maddie

De laatste dozen sleep ik mee naar boven. Ondanks dat ik enkel een shirtje aan heb, is mijn huid klam en haal ik mijn hand langs mijn voorhoofd om het zweet weg te vegen. Tevreden kijk ik de slaapkamer rond. De kast is al half ingeruimd en mijn bed is ook al hierheen verhuisd.
Ondanks dat ik moet toegeven dat ik mezelf de afgelopen week eenzamer dan ooit heb gevoeld, voelt het goed om eindelijk bezig te zijn met een positief vooruitzicht.
Dezelfde avond werd ik inderdaad gebeld door mevrouw Hartman met het goede nieuws dat het appartement voor mij was. De volgende dag ben ik langs gegaan om de papieren te tekenen en een paar dagen later kreeg ik de sleutel. Ik ben meteen begonnen met verhuizen, alleen nog wat dozen en dan ben ik volledig over.
Van Reece heb ik niks meer vernomen, en ik heb het inmiddels opgegeven om hem elke dag een bericht te sturen. Als ik de woonkamer inloop laat ik mezelf op de zwarte bank vallen en leg mijn voeten op de tafel. Even haal ik diep adem en open mijn telefoon. Nog steeds heb ik niks gehoord van Mae, en het voelt alsof ze elke dag een stukje verder bij me wegglijdt, maar ook zij belt mij niet terug. Van Vince en Evan krijg ik wel een update over zowel Avery als Mae, maar het is niet hetzelfde.
Ik verbind mijn oortjes met mijn telefoon en zet een playlist aan gevuld met nummers van de early 2000's en loop nog een keer de trappen af om voor de laatste keer terug te keren naar het appartement van Reece. Mijn hoofd beweegt mee op het ritme van de muziek terwijl ik snel naar mijn auto loop. Zodra ik achter het stuur zit doe ik snel mijn gordel om en start ik de motor op weg naar mijn oude appartement.

Al zingend loop ik het appartement binnen. Zonder verder naar binnen te kijken loop ik door naar mijn kamer en controleer ik nogmaals of ik alles wel heb ingepakt, in de hoop dat dit de laatste keer is dat ik hier terug hoef te komen. Toch weet ik dat ik dit de afgelopen dagen ook al heb gedaan. Zuchtend draai ik me om en pak mijn autosleutel tevoorschijn om de huissleutel ervan af te halen, als ik ineens door mijn muziek heen geschraap van iemands keel hoor. Ik kijk op en meteen voel ik mezelf wit wegtrekken.
'Hey.' fluistert hij. Ik trek de oortjes uit mijn oren en open mijn mond om hem te antwoorden, maar de woorden komen niet over mijn lippen. Ik kan hem alleen maar aanstaren, mijn ogen glijden over zijn lichaam. Zijn haar is in de afgelopen weken langer geworden, zijn versleten spijkerbroek lijkt losser rond zijn benen te vallen en zijn gezicht is bleek met rode ogen. 'Hoe is het met Avery?' Hij knikt enkel terwijl hij uitgebreid zijn ogen over mijn lichaam laat glijden. 'Het gaat. Ze is thuis.' zijn stem klinkt dik en schor wat ervoor zorgt dat er kippenvel over mijn lichaam verspreid. 'Mooi zo.' met moeite komen de woorden over mijn lippen.
'Hoe is het met jou?' Ik zet een stap naar voren, de afstand verkleind, maar nog steeds voelt hij mijlenver bij mij vandaan. Reece kijkt me strak aan. Zijn ogen haken in de mijne, alsof hij het antwoord duidelijk maakt met zijn blik. Ik knik enkel. 'Je weet dat ik,' 'Je gaat echt.' onderbreekt hij me. Zijn blik is hard, afstandelijk en zelfs een beetje boos. Ik knik enkel, geen zin om woorden naar zijn hoofd te gooien. Verwijten over en weer te krijgen, hij heeft het tevens al zwaar genoeg.
Ik zet nog een stap dichter naar hem toe, en Reece komt los van het deurkozijn. Zijn over elkaar geslagen armen komen los van elkaar en hij steekt zijn handen nu in zijn zakken terwijl hij op zijn lip bijt. Voor het eerst sinds ik hem ken oogt hij onzeker.
'Mads, ik weet wat ik heb gezegd, maar,' 'Maar je was duidelijk. Jij wilt ruimte en dat is oke. Het is niet niks wat jij de afgelopen weken heb moeten doorstaan en je kan mij daar niet bij hebben, en ik geef je geen ongelijk. Ik weet dat het niet altijd makkelijk met mij is.' Zonder dat ik er erge in had heb ik de afstand volledig onderbroken en ligt mijn hand ineens op zijn wang. 'En wie ben ik om jou die ruimte niet te gunnen? Het is jouw huis. Het is oke.' Zijn kaken spannen aan onder mijn hand en hij ontwijkt mijn blik, strak naar de grond kijkent. 'Het is oke.' fluister ik. Ik ga op mijn tenen staan, draai zijn hoofd en druk een kus die langer duurt dan eigenlijk de bedoeling is, op zijn wang. Tijdens mijn kus duw ik voorzichtig de huissleutel in zijn hand. Meteen voel ik zijn hand ballen tot een vuist, maar dan trek ik me langzaam terug. Nog een keer haken mijn ogen in de zijne, en de wanhoop is duidelijk uit zijn ogen te lezen.
Ik neem echter afstand en loop langs hem heen, de laatste twee dozen voor me uit schuivend. Ik open de voordeur en met moeite til ik de twee dozen samen op. Toch kan ik het niet laten om niet nog een keer om te kijken. Achter mij staat Reece verloren in de lege gang, zijn ogen gevuld met wanhoop naar mij kijkend. 'Ik hou van je.' fluister ik. Hij sluit zijn ogen en bijt nog een keer zijn kaken op elkaar. 'En houden van is loslaten.' mompel ik erachter aan. Ik glimlach klein, hopent dat hij ziet dat het goed is tussen ons.
Als ik doorheb dat hij niks meer gaat zeggen draai ik me om en loop de trappen af.

Snel loop ik de trappen af naar mijn auto, terwijl ik hoop dat de dozen niet zullen vallen. Met een snelle pas, en pijnlijke kuitspieren kom ik aan bij mijn auto en zet snel de dozen op de grond. Ik open de auto, leg de dozen in de kofferbak, en stap dan snel achter het stuur. Ik start de motor, doe mijn gordel om en draai de radio om. Ik haal diep adem, zet de auto in de eerste versnelling klaar om weg te rijden, maar ik kan het niet laten om nog een keer achter me te kijken. Nog een keer kijk ik via de achteruitkijkspiegel achter me naar het appartementencomplex. Trillend haal ik diep adem, maar dan geef ik gas.