A new start

Maddie

Met een dubbel gevoel zit ik in de taxi op weg naar huis. De drang om Reece of Mae te bellen is groot, maar toch doe ik geen moeite.
Als ik thuis kom hoor ik het geklets van Jack en Fay al door het huis golven. Ik geef Fay een knuffel en probeer de doordringende blik van Jack te negeren, maar dat is toch moeilijker dan ik dacht. Terwijl hij de wijn inschenkt en ik luister naar Fay die verteld over de vreselijke bezichtiging denk ik na over wat ik hem precies moet vertellen.
Maar zodra de minuten verstrijken en de wijn mijn systeem binnendringt word ik steeds loslippiger. Voordat ik het weet vertel ik over de afgelopen middag en heeft Fay haar armen om me heen geslagen. Toch is er geen ruimte om te reageren, want we worden onderbroken door geklop op de deur.
Vragend tilt Fay haar hoofd op om Jack vragend aan te kijken en ik volg haar voorbeeld. Zonder wat te zeggen loopt hij langs ons heen de gang in en doet hij de deur open. Ik probeer langs zijn brede lichaam heen te kijken, om te zien wie er voor de deur staat, maar het enige wat ik kan zien is hoe de twee personen elkaar vriendelijk begroeten.
Jack zet een stap opzij en laat de persoon binnen die met snelle passen onze kant op komt lopen, en voordat ik het weet maak ik me los van Fay en de bank en vlieg ik in zijn armen. Hij tilt me op van de grond en slaat zijn armen stevig om mij heen, en dan pas dringt het tot me hoe erg ik hem nodig heb. Dat ik volledig in paniek was maar rust vind in zijn armen.
'Wat doe jij hier?' Mijn stem klinkt schor en word gedempt doordat ik mijn hoofd in zijn nek verberg, maar ik ben niet klaar om hem los te laten.
Reece laat een hand door mijn haar glijden en ik hoor hem zich diep adem halen. Alsof hij mij volledig in zich opneemt.
Toch voel ik zijn greep verslappen en laat ik me vol tegenzin uit zijn armen glijden. Zijn handen glijden van mijn heupen naar mijn wangen en grijpen mijn gezicht vast. Zijn ogen doorzoeken de mijne. Ik pak zijn polsen vast en zet nog een stapje dichterbij.

'Wat doe je hier?' stel ik mijn vraag opnieuw om de stilte tussen ons te verbreken. 'Jack heeft me gebeld. Wat dacht je wel niet?' Nu ben ik degene die diep ademhaalt en mij toch bevrijd uit zijn greep.
'Jij was degene die mij niet meer wilde. Jij wilde dat ik wegging.' 'Ik dacht niet helder na.' 'Ik ben naar New York gekomen. Om je te steunen, en het enige wat jij deed was mij nog eens duidelijk zeggen dat ik weg moest. Mijn kamer moest verlaten en dat onze relatie een vergissing was.'
Hij haalt zijn hand door zijn haar en kijkt even langs mij heen naar de mensen achter mij. 'Ik kon niet nog een keer iemand verliezen. Niet eerst pa en dan Avery. Het idee dat iedereen om mij heen op een gegeven moment moet vechten voor zijn leven, dat jij ineens in dat bed ligt, ik kan dat niet aan. Niet nog eens. Dan liever dat ik je nu kwijt ben.' 'En dus zet je me je huis uit en zeg je dat onze relatie een vergissing was.' De schuld is af te lezen uit zijn ogen. Achter hem staat Fay op en loopt snel langs hem heen, een paar seconden later valt de voordeur in het slot.
Ik loop naar de keuken en schenk voor mezelf een glas water in, wachtend op zijn reactie. 'Ik weet dat ik fout zat, maar ik handelde gewoon op automatische piloot.' Zijn paniek komt naar boven maar hij probeert het te verbergen door zijn harde toon.
'Ik zei dat ik van je hield en je liep gewoon weg.' Hij kijkt me strak aan en de verdriet is inmiddels van zijn gezicht af te lezen. 'Ik kan het niet goed praten. Ik weet niet wat ik moet zeggen.' zucht hij verloren. Ik staar hem enkel aan en neem nog een slok. 'Wat kom je doen?' Ik stel de vraag nog een keer zodra ik me realiseer dat hij nog niet heeft gereageerd. 'Jack belde me over waar hij is achtergekomen en hij heeft je vanochtend horen bellen. Hoe haal je het in je hoofd om alleen te gaan?' 'Wat kon er mis gaan?' 'Doe niet zo laconiek. Die meid bedreigd je al weet ik veel hoe lang. Er had vanalles mis kunnen gaan!' Ik rol enkel met mijn ogen. 'Nu weet ik tenminste waarom ze het doet. Wie ze überhaupt is.' 'Dat had je ook kunnen weten als je iemand mee had genomen. Mij of Jack.' 'Alsof het jou iets kon schelen.' snauw ik. 'Anders had ik hier nu niet gestaan! Of wel?' 'Doe niet alsof dit mijn schuld is. Jij wilde mij niet.' Ik loop om het aanrecht heen en ga voor hem staan. Ik kijk recht in zijn ogen en hij kijkt mij onderzoekend aan. 'Ik hou ook van jou.' fluistert hij dan schor. Ik frons en zet van schrik een stap naar achter. 'Ik weet dat ik het toen had moeten zeggen in plaats van de deur dicht te gooien, maar ik hou van je. Zoveel.' Terwijl hij het zegt doet hij een stap dichterbij en legt hij een hand op mijn wang. 'Geloof me.' Ik staar hem enkel aan, niet wetende wat ik moet zeggen. Hij ziet de stilte als een goedkeuring en verplaatst zijn hand naar mijn kin. Voorzichtig trekt hij mijn mond naar de zijne en plaatst hij voorzichtig zijn lippen op de mijne. De druk is ligt, zo ligt dat ik ze amper voel, maar het vertrouwde gevoel zorgt ervoor dat ik geniet en er in mee ga. Ik sluit mijn ogen en druk mijn lippen op de zijne, maar het meer dan een kus wordt het niet.
Pas als hij weer recht staan maar onze handen samen verstrengeld open ik mijn ogen en zie ik zijn intense blik. 'Kom mee naar huis.' zijn stem is schor en zijn vraag komt aan als een klap. Ik trek mijn handen los en draai me om terwijl ik mijn handen door mijn haar haal. 'Mads?' Ik kijk hem aan maar mijn zicht wordt troebel. 'Kom naar huis.' Snel schud ik mijn hoofd. 'Dat gaat niet.' 'Hoe bedoel je?' Zijn stem wordt harder en snel veeg ik de tranen weg die over mijn wangen stromen. 'Misschien ging het allemaal te snel. Een relatie en samenwonen.' terwijl ik het zeg schud hij wild zijn hoofd. 'Nee.' Ik stap naar hem toe en leg mijn hand op zijn arm. 'Ik zeg niet dat wij uit elkaar gaan. Ik zeg alleen dat het misschien handig is om niet meer samen te wonen. Elkaar de ruimte te geven die we misschien wel nodig hebben.' 'Alles wat ik nodig heb ben jij. Bij mij. In het appatement.' 'We kunnen altijd nog samen wonen. Ik denk dat het verstandig is om eerst te kijken hoe het gaat als we niet samen wonen.' Hij zet een stap terug en kijkt mij weer hoofdschuddend aan. 'En wat als ik dat niet wil?' 'Het feit dat je van me af wilde op het moment dat het lastig werd komt niet zomaar ergens vandaan.' 'Dat heb ik al uitgelegd en ik heb al gezegd dat het me spijt.' 'Dat weet ik maar het is niet zomaar iets en ik denk dat het verstandig is om er wat mee te doen.' fluister ik voorzichtig. Hij kijkt me verslagen aan maar haalt dan diep adem.
'Kom in ieder geval mee naar huis.'