A new start

Maddie

Het heeft me een hele avond gekost om uit te leggen wie mij lastig valt. Om Jack dat ene kleine detail uit te leggen wat ik hem nooit heb verteld. Tenminste, niet dat het nog steeds gebeurde.
Hij was volledig over de zeik. Voordat ik mijn kamer in liep vertelde hij me nog zacht dat hij het het ergst vond dat ik het hem nooit heb verteld.
De hele nacht heb ik wakker gelegen met mijn telefoon op mijn borst. Nadat Jack mijn telefoon had opgenomen heeft ze nog een voicemail achter gelaten. "Even had ik medelijden met je. Zowel je vrienden als je vriendje hebben jou volledig links laten liggen. Maar nu ik je rijke neefje heb gesproken kwam ineens de realisatie weer binnen; dit is gewoon jouw verdomde verdiende loon." De stem is bijna niet te verstaan, de hele voicemail fluistert ze terwijl ze snauwt. Maar dat was niet de reden dat ik de hele nacht heb wakker gelegen, de hele nacht heb ik getwijfeld of ik Reece moest bellen. Of ik moest uitleggen waarom ik naar hem heb geluisterd en waar ik nu ben.
Toch moet ik tijdens het twijfelen zijn weggevallen, want toen de felle zonnestralen door de ramen schenen schrok ik wakker.
Ik ga rechtop zitten en haal een hand door mijn haar. Ik sta op en loop naar het raam, sla mijn armen over elkaar en kijk naar buiten. Hoe de nieuwe bladeren langzaam weer terug groeien aan de bomen en hoe er langzaam een blauwe lucht ontstaat.
Terwijl ik kijk naar de bladeren die langzaam opnieuw ontstaan schiet er een idee mij te binnen en draai ik me om. Ik ontgrendel mijn telefoon en druk op het onbekende nummer in mijn oproepen lijst. Hij blijft over gaan en, ik haal de telefoon al weg van mijn oor als ik opeens een snauwende stem hoor.
'Ja?' 'Hoi.' 'Waarom bel je?' 'Ik ben ik de stad en ik wil weten wie jij bent en waarom jij mij maar blijft bellen.' Ik hoor haar diep ademhalen. 'Als je dat niet snapt ben je echt nog dommer dan ik dacht.' 'Luister, het is heel makkelijk om dit zo via een telefoon te zeggen maar als je echt lef heb dan spreken we gewoon af, want ik ben het helemaal zat.' 'Twee uur vanmiddag bij de ingang van het park.' en dan hangt ze op.
Voor enkele seconden sluit ik mijn ogen en laat mijn hoofd vallen.
'Wie was dat?' Ik kijk op en kijk recht in de bezorgde ogen van Jack. 'Niemand.' 'Was het gister niet duidelijk dat je moet stoppen met dingen voor me te verzwijgen.' 'Jack, het is niks. Hoe laat komt Fay?' 'Binnen een half uur.' 'Ga je dan eens klaarmaken. Maak je geen zorgen om mij.' Ik loop langs hem heen de keuken in, op zoek naar een ontbijtje. 'We hebben maar één bezichtiging, dan ben ik weer terug. Als er wat is moet je me bellen.' 'Ik kan prima voor mezelf zorgen.'

Fay was te laat toen ze Jack kwam ophalen dus ik heb haar niet gezien. Zodra hij de deur achter zich dicht deed ben ik onder de douche gesprongen en mezelf gaan klaarmaken voor vanmiddag. Toen het kleine laagje make-up erop zat en ik voor het eerst sinds vanochtend op mijn telefoon zat, zag ik gemiste oproepen van Mae en Vince. Voor even stopte mijn hart met kloppen en kon ik enkel staren naar het scherm, maar ik deed geen moeite om ze terug te bellen.
Inmiddels zit ik in de taxi en ben ik onderweg naar het park. De zenuwen nemen toe, maar het idee dat ik na vanmiddag niet meer lastig gevallen hoef te worden voelt nu al als een opluchting. Mijn telefoon heb ik uitgezet en ik probeer enkel te denken aan zometeen.
Zodra ik de chauffeur heb betaald en snel naar de ingang van het park loop, zie ik al iemand wachten. 'Jij wilde afspreken en dan kom je ook nog eens te laat.' Zodra ik voor haar sta laat ik mijn ogen over haar heen glijden en kijk haar niet begrijpend aan. 'Ik ken jou niet.' zeg ik enkel. Ze rolt met haar ogen en slaat haar armen over elkaar. 'Ik sta er ook niet om te springen dat ik jou ken.' 'Ik bedoel, ik ken jou niet. Waarom val je mij lastig?' 'Omdat het allemaal jouw schuld is.' 'Wat is mijn schuld? Ik weet niet eens hoe je heet!' Ze zet een stap dichterbij en kijkt me intimiderend aan. 'Alles is in de fucking doofpot gestopt door jou!' snauwt ze, en voordat ik het weet gaat er brandende pijn door mijn wang. Ik grijp naar mijn wang en kijk haar met grote ogen aan. 'Alles is in de doofpot gestopt en hij kon vrolijk zijn gang blijven gaan.' 'Max.' mompel ik. Iets wat ik al had geweten, maar nooit heb begrepen.
Ze draait zich om en ik zie de spanning in haar lichaam zich opbouwen. 'Ik weet wat er tussen jullie is gebeurd. Ik weet dat je hem kon aanklagen en dat dat niet is gebeurd. Het gaf hem weer eens een vrijkaart om te doen en laten wat hij wilde. Nadat jij weg was en je ouders de eerste dagen in paniek waren, zocht hij troost bij iemand anders. Bij mij. Hij vertelde me alles. Ik had medelijden met hem, gaf hem troost, en het volgende moment begon alles bij mij.' 'Hoe weet jij überhaupt wie mijn ouders zijn? Hoe weet jij al die dingen over mij en Reece?' 'Je herkent me echt niet he?' Opnieuw neem ik haar in me op, maar langzaam schud ik mijn hoofd. 'De dochter van de beste klanten van je ouders. Joyce.' En dat is het moment dat ik het zie.
De laatste keer dat ik haar zag, was jaren geleden tijdens een etentje. Zij zat op internaat in Frankrijk. Ik heb haar enkele keren gezien. 'Ik kwam terug nadat jij weg was. Ik kende Max wel van vroeger. Het klikte opnieuw tussen ons en voordat ik het wist belande ik in een hel. Een hel dat voorkomen had kunnen worden als je hem verdomme had aangeklaagd.' roept ze.
'Heb je er nooit overnagedacht hoe het voor mij was? Dat de keuze al was gemaakt voordat ik er eenmaal van af wist. Waarom denk je dat ik ben weggegaan?' 'Alsof jij het anders had gedaan.' 'Luister, ik vind het heel erg dat het bij jou ook is gebeurd. Maar dan weet je ook hoe het voor mij was, wat geeft jou dan het fucking recht om mij te stalken?' Glazig kijkt ze me aan. 'Ik haat je.' Ik zet een stap dichterbij en staar haar aan. 'Je haat mij niet. Je haat het dat ik de keuze heb gemaakt om voor mezelf te kiezen. Dat ik er goed ben uitgekomen, dat ik eindelijk gelukkig ben, en jij niet.' En dat is het moment dat ze stil is. Ik leg een hand op haar schouder en kijk haar doordringend aan. De woede die ik verwacht had te voelen is er totaal niet, enkel het gevoel van medelijden met dit meisje.
'Luister, het is vreselijk wat jou is overkomen. Ik weet het als geen ander. Maar ik hoop dat je begrijpt dat dat je geen vrijkaart geeft om mij lastig te blijven vallen. Als je erover wilt praten, bel me. Ik wil best naar je luisteren. Maar zolang jij blijft hangen in deze haat zal jij nooit gelukkig worden.' Ik knik, schenk haar een vriendelijke glimlach en draai me om, om met een trots gevoel terug naar huis te keren.