A new start

Maddie

Drie dagen.
Drie dagen heb ik op bed gelegen en naar het plafond gestaard, terwijl ik hevig hoopte dat hij zou bellen. Maar hoe meer ik hoopte, hoe meer het me duidelijk werd dat dat niet ging gebeuren.
De eerst volgende ochtend ben ik met koffie naar het ziekenhuis gegaan, maar de enige die ik tegen kwam was Monica. Hij was even naar de wc zei ze terwijl ze zuchtte. Ze vertelde tussen neus en lippen door hoe het er met Reece aan toe ging, maar echte inhoud gaf ze me niet. Ik heb haar de bekers gegeven en ben weer weg gegaan.
Inmiddels sleep ik mezelf de trappen op en graai ondertussen in mijn jaszak om de sleutel te pakken. Enkele berichten van Monica hielden mij op de hoogte, maar niks over Reece. Niks ván Reece. Niks.
Ik zet mijn koffer in de gang en loop door naar de keuken, druk de waterkoker aan en haal mijn handen door mijn haar. Ik slof naar mijn kamer en pak mijn laptop. Ik ga zitten aan de bar en met tegenzin en een hart gevuld vol pijn, typ ik een zoekopdracht in. Een zoekopdracht die opzoek gaat naar appartementen.
Tien minuten scroll ik door verschillende pagina's. De mooie appartementen zijn te duur, en de betaalbare appartementen zijn een krot. Oftewel, ik ben terug bij honk één. Hetzelfde honk waardoor ik hier ben beland. Ik sta op en schenk het kokende water in terwijl ik in gedachte mijn opties na ga.
De afgelopen dagen hebben Reece zijn woorden zich non-stop afgespeeld in mijn hoofd. Zijn gezicht zie ik op mijn netvlies terwijl hij het zegt, en helaas is het duidelijk dat hij serieus was. Met mijn mok tussen mijn handen geklemd ga ik terug acher het scherm zitten en kijk opnieuw naar de advertenties. De minuten gaan langzaam voorbij, en voor ik het weet heb ik zeven mails gestuurd met de vraag of ik mag komen bezichtigen. Ik schrik pas op als er hard wordt geklopt op de deur. Snel slof ik naar de deur en kijk vragend door een kier, maar voordat ik het weet wordt de deur opengeduwd en komen ze alle drie snel binnen lopen. 'Hoe haal je het in je hoofd om ons te negeren?' roept Mae. Ik sla mijn armen over elkaar en loop achter hen aan door naar de woonkamer. 'Ik heb met niemand contact gehad. Het was niet lullig bedoeld.' mompel ik. De jongens laten hen vallen op de bank terwijl Mae mij furieus aankijkt met haar armen over elkaar geslagen. 'Nou brand los. Dat ben je ons wel verschuldigd. Het is dat ik Monica te pakken kreeg, die de telefoon van Avery opnam nadat ik ongeveer dertig keer had gebeld.'
Ik haal mijn handen door mijn haar. 'Me Avery gaat het goed. Ze is stabiel. Ze heeft een zware hersenschuddig, haar knie is ontwricht en ze heeft wat gebroken ribben. Ze is niet vaak is bewustzijn, maar als ze dat is doet ze er alles aan om Monica of Reece gerust te stellen.' 'Dat klinkt goed.' zegt Vince voorzichtig. 'En Reece?' vraagt Evan meteen. Ik bijt op mijn lip en ontwijk zijn oogcontact. 'Hij gaat eraan kapot.' Ik ga weer zitten achter mijn laptop en haal diep adem. 'Ik dacht, ik laat hem gewoon zien dat ik van hem hou. Dat wij van hem houden en dat we er voor hem zijn, dat we hem wíllen helpen. Maar het werkte niet. Zijn woorden waren duidelijk. Niet gemeen of hard. Juist rustig en gesproken naar de waarheid.' Even kijk ik ze aan maar ze snappen het niet. 'Hij wil mij niet. Hij wilde mij daar niet hebben en hij houdt niet van me. Het was duidelijk, pijnlijk, en ik ging eraan kapot. Maar als dit is wat hij wil, dan kan ik daar niks aan veranderen.' 'Dus je legt je er zomaar bij neer?' Evan springt op en kijk me ongeloofwaardig aan. 'Op het moment dat hij jou het hardst nodig heb, laat je hem vallen.' 'Hij wil me niet. Ik ben naar New York gegaan en het was duidelijk. Als jij 'm had gehoord had je hetzelfde geweten. Hij wil geen relatie. Ik ben niet de juiste persoon om hem te helpen.' Even is het stil. Niemand zegt wat. We schrikken pas op als ik een mail binnen krijgt. Mae kijkt langs mij heen en knijpt haar ogen iets samen. Snel draai ik me om, om de mail weg te drukken maar ik ben niet snel genoeg.
'Je gaat verhuizen?' Met grote ogen kijkt ze me aan. 'Dit is zijn huis. Ik kan hier niet blijven wonen.' mompel ik. 'Jezus. Ik had je echt slimmer ingeschat, maar je bent op dit moment rete dom.' Ongelovig schudt ze haar hoofd. 'Dit is ongelovelijk.' Ze zwaait met haar handen en ontwijkt mijn blik. Het is duidelijk dat het haar teveel wordt. Pas wanneer ze mij weer aankijkt, zie ik dat ik gelijk had. De tranen stromen over haar wangen en gepijnigd kijkt ze mij aan. 'Jezus, wat heb ik jou verkeerd ingeschat.' Met snelle passen loopt ze langs me heen en valt de deur hard in het slot. Ik schrik ervan en kijk dan moeilijk naar de jongens. Evan komt meteen in actie, blijft even stil staan om een hand op mijn schouder te leggen en mij doordringend aan te kijken. In een oogopslag snap ik wat hij wil zeggen, maar dan loopt hij langs me heen achter Mae aan.
'Neem het haar niet kwalijk. Ze is in paniek.' 'Weet ik.' De brok in mijn keel wordt steeds groter en hij is duidelijk hoorbaar. Vince staat op en neemt me in zijn armen. Enkele tranen verlaten mijn ogen maar daar blijft het ook bij. Toch voel ik mezelf rustiger worden als ik zijn geur in mij opneem en hij zijn armen om mij heen slaat. 'Het komt allemaal wel goed.' mompelt hij in mijn haren. Hij drukt een snelle kus op mijn haren en neemt dan afstand. 'Geef het tijd. Ze hebben tijd nodig. Allemaal.' Ik knik enkel. Hij laat me los, geeft me ene glimlach vol hoop en loopt dan de deur uit.

Ik neem echter niet de tijd om bij te komen. Ik loop op de automatische piloot door naar mijn kamer en trek de grote koffer achter mijn kast vandaan. Ik gooi het open op bed en begin rustig stapeltjes kleren op te ruimen.
Zodra mijn kledingkast zo goed als leeg is en mijn koffer vol, klap ik 'm dicht en doe de overige kleren in de handbagage koffer die nog steeds vol is van de afgelopen dagen. De paar dozen waarvan ik weet dat Reece ze in de voorraadkast heeft liggen, breng ik naar mijn kamer en begin mijn spullen erin op te bergen. De volle dozen stapel ik op bij de muur, en al snel is mijn kamer een stuk leger. Pas als ik het fotolijstje op wil bergen, waar een foto van Mae en mij inzit, genomen op een van de eerste dagen dat ik hier was, schrik ik op uit mijn trans. Opnieuw valt een enkele traan over mijn wang en moet ik even op he bed gaan zitten om niet om te vallen. Minuten lang staar ik naar de foto, twijfelend of ik wel goed handel.
Ook al weet ik dat Reece dit wil, zag ik zijn gezicht terwijl hij het zei, de pijn die het met zich meedraagt is ondragelijk.
Pas als mijn telefoon overgaat veeg ik mijn tranen weg en sta ik op. Snel loop ik door en neem zonder te kijken het trillende toestel op. 'Hai, is dit Maddie Jones? Ik bel vanwege het huis.'