«ឯងធ្លាប់ឃើញពេទ្យពិនិត្យអ្នកជំងឺទាំងឈរទេក្មេងល្ងង់?» យ៉ុនហ្គី ថើបក្បាលគេរួចអូសបបូរមាត់ប្រដេញចុះឈប់ត្រង់បបូរមាត់ស្តើងផ្អែមហើយក៏ប្រគល់ស្នាមថើបដ៏ស្រទន់អោយអ្នកក្រោមរាងកាយ
«អឹម.....អឹម.....បានហើយ» កំលោះតូចរុញគេចេញ ថ្ពល់ក៏ក្រហមដូចម្ទេសទុំមុននឹងនិយាយ«ខ្ញុំក៏មិនដែលឃើញពេទ្យថើបអ្នកជំងឺពេលកំពុងពិនិត្យដែល ឆាប់ងើបទៅ»
«មកពីឯងជាអ្នកចំងឺពិសេស....នឹងល្ងង់» មិនស្មានថានាយតូចរបស់គេរកនឹកសំដីមកវាយបកគេបែបនេះសោះ លឺហើយពិតជាគួរអោយក្នាញ់ណាស់ពេលបបូរមាត់ដែលគេក្រេបយករសជាដ៏សែនផ្អែមនោះបង្ហើរវាចាម្តងៗ
«លោកថាខ្ញុំល្ងង់»
«បានហើយ...ដំបូងគ្រូពេទ្យកំលោះដូចយើងត្រូវសួរប្រវិត្តរូបឯងសិន តាំងពីឯងមកទីនេះយើងមិនទាន់ស្គាល់ឈ្មោះឯងផង» នាយចង្កោងខ្លួនងើបបន្តិចតែរាងកាយនៅតែអិបជិតគ្នាដដែល
«លោកងើបសិនទៅ» បើគេសង្កត់ជាប់យ៉ាងនេះអ្នកណាទៅស្រណុកចិត្តនោះ ណាមួយមិនដឹងស្អីក៏មិនដឹងរឹងៗចាក់ពោះគេរហូត
«ល្អនិយាយមក» នាយព្រមហើយងើបអង្គុយក្បែរអ្នកជំងឺ
«ខ្ញុំឈ្មោះ ផាគ ជីមីន រឺហៅម្យ៉ាងទៀតថា
ហ្វីមីន អាយុ19ឆ្នាំ មានបងប្អូនពីរនាក់តែគ្មានប៉ាម៉ាក់ទេព្រោះពួកគាត់ចែកឋានអស់ហើយ» គេប្រាប់ត្រួសៗ
«ក្មេង19ឆ្នាំ?» នាយមិនស្មានសោះថាប្រុសតូចមានអាយុតិចជាងគេដល់ទៅ10ឆ្នាំ
«បាទ»
«បានហើយ! មកយើងមើលអោយឯងឆាប់គេងផ្កាប់មុខទៅ» នាយណែនាំដោយទឹកមុខស្មើដូចមានជំនាញណាស់អញ្ចឹងនាំអោយប្រុស មីន គ្មានការសង្ស័យបានត្រឹមធ្វើតាមគេណែនាំ
«បែបនេះមែនទេ?» នាយគេងតាមគេប្រាប់ទាំងភ័យបុកពោះតិចៗ តែកាន់តែភ័យពេលរាងកាយលោកគ្រូពេទ្យសង្ហាស្រាប់តែមកសង្កត់ពីលើគេជាប់ បបូរមាត់របស់គេក៏ថើបនឹងខាំករបស់នាយឯដៃក៏អង្អែលតាមរាងកាយគេពីលើចុះក្រោមយ៉ាងស្រើបស្រាល
«ព្រះជាម្ចាស់នេះជាជំងឺមហារីកកម្រិតធ្ងន់បំផុត មើលមិនជាទេ» គេនិយាយបំភ័យ មាត់លួចញញឹមចំណែកដៃនៅតែអង្អែលរាងកាយទន់ដដែល
Part8
Start from the beginning
