Eylül~ger?ek aile

Öfkeden titreyen bedenimi kontrol etmekte o kadar zorlanıyordum ki, kimsenin yüzüne bakacak halde değildim. Kapının önünde çıkardığım küçük kıyametle apar topar karakola gelmiştik.

"Bak güzel evladım, akıllı kızım ailenin elinde kanıt var. Onların kayıp çocuğusun. Seni onlardan kimse alamaz güzel çocuğum benim." Karşımdaki memur bana anlayışla bir şeyler açıklamaya çalışırken onu dinlemek gibi bir niyetim yoktu.

"Tahmin ediyorum ki, çocuğunuz var memur bey. Hiç tanımadığı iki adamla sırf biyolojik bir bağa sahip diye onu sorgusuz sualsiz aynı eve gönderir miydiniz?" Öfkem yüzünden srsim titrerken adam söylediklerimle dumura uğramıştı.

"Eyl-"

"Sus! Sen benimle konuşmaya çalışma bile." Arkadaş olduğumuzu düşünmek benim salaklığımdı. Bakışlarındaki kırgınlığa daha fazla bakmamak adına yeniden polis memuruna dönmüştüm.

Ekinin omuzlarıma bıraktığı ceketle bakışlarım ona dönmüştü. Gözlerimiz kesişirken dudaklarını sorun yok diyerek oynatmıştı. Gözlerim anında dolmuştu.

Önüme baktığımda diğer adamla bakışlarımız kesişmişti. Onun ifadesi Yağız gibi aydın değildi ne düşündüğünü anlamak mümkün değildi.

"Ben avukat desteği istiyorum. Ayrıca yurt rehberliğinin haberi olmadan bir şey yapamazsınız. Velayetim onlarda olduğu için müdireden onay almadığınız sürece kimseyle gitmek zorunda değilim." Öfkem yüzünden çalışmayan kafam iki dakikalık düzelerek işime yaramıştı.

Ağzı açık şekilde beni izleyen memur kendini toparlayıp boğazını temizledi. Daha sonra masasının yanında duran telefonla avukat için adliyeyle konuşmuştu.

"İşi yokuşa sürmen gerçeği değiştirmeyecek Defne." Bedenimin anlık duran titremesi duyduğum isimle geri gelmişti. Burnumdan derin bir nefes alıp verdim.

"Benim adım Eylül ve sen de benim hiç bir şeyim olmadığın için seninle hiç bir yere gelmiyorum." Eliyle alnını sıvazlayıp gözlerini kapattı.

"Bir dakika benimle dışarıya gelir misiniz?" Ekinin sesiyle gözlerini açtığında öfkesinin hedefi o olmuştu. Yağız kafasını sallayıp Ekinle dışarıya çıktıklarında sinirli ifademizle bir birimize bakmaya devam etmiştik.

Genç çocuk ceketini kız arkadaşına verdiği için üşüse bile belli etmemeye çalışmıştı. Karakolun bahçesindeki banklardan birinde Eylülü arkadan görecek şekilde oturmuştu.

"Bakın sizin için durum ne kadar zor tahmin bile edemem ama Eylül için hepinizden daha zor. Yıllarca hepimizin birlikte çabalayarak kurduğumuz düzene tanımadığı birilerini sokmak istememesi kadar normal bir şey yok."

Yağız karşısındaki çocuğu kafasını sallayarak onaylarken ona döndü. Yeşil gözlü esmer çocukla kardeşinin ilişkisini öğreneli çok olmamıştı. Mahirin aksine anlayışla karşılamıştı.

"Ne yapalım peki? 15 yıl sonra bulduğumuz kardeşimizi bırakıp eve geri mi dönelim? Bu saatten sonra uyku bile girmez gözümüze Ekin."

Ona ismiyle hitap etmesi Ekinin hoşuna gitmişti. Aklındakileri çekinmeden Yağıza söyleyecekti. Zaten Mahirle değil onunla konuşma sebebide buydu.

"Bırak Eylül evimizde kalsın." İtiraz etmek için açılan ağzı Ekin konuşarak susturdu. "Sadece bir kaç gün. Onu ailesiyle yaşaması için ikna etmeye çalışacağım söz veriyorum. Eylülün bir ailesinin olmasını en çok ben istiyorum Yağız." Yağız yutkunarak karşısındaki çocuğun omuzunu dostça sıktı.