??????????????????

អន្ទាក់ស្នេហ៍សាតាន ភាគ២

ជុងហ្គុក យកមេដៃអង្អែលថ្ពាល់ម៉ត់រលោងនោះថើៗ ខណៈដែលរាងកាយទាំងពីរកំពុងប្រសព្វគ្នាលើពូកទន់ល្មើយនៅក្នុងបន្ទប់តែពីរនាក់
«លោក....ឆាប់ងើបចេញពីខ្ញុំទៅ» អ៊ែលហ្វា ហាក់នៅមានសតិ យកដៃទាំងពីរទៅច្រានរាងកាយគេចេញ ប៉ុន្តែគេមិនព្រមក្រោកទាល់តែសោះ ព្រោះឱកាសបានមកដល់ហើយ រឿងអីដែលថាគេត្រូវក្រោកចេញនោះ?
«នាងជាអ្នកដុតយើងមុនទេ»
មែន!!! គឺនាងជាអ្នកដុត អ្នកបង្កាត់ភ្លើងនេះមុន ទើបពេលនេះគេលែងចង់ទ្រាំ លែងចង់មើលអ្វីទាំងអស់ គំនិតក្នុងខួរក្បាលគេ គឺកំពុងលោភលន់ ចង់សាក ចង់ស្រង់ក្លិន ចង់ក្រេប ចង់ភ្លក្សគ្រប់យ៉ាងនៃខ្លួនប្រាណនាង រំពេចនោះ បបូមាត់ផ្កាឈូកតូចចច្រមិច ត្រូវគ្រប់គ្រងដោយមាត់គេ ជាមួយនិងការថើបដ៏ប៉ិនប្រសព្វ ទើបលូកដៃត្រកងខ្នងតូចអោយពើងឡើង មុននិងគេផ្តាច់មាត់ចេញ រួចប្រើមាត់និងចុងច្រមុះ ថើបផ្តិតពីលើថ្ពាល់ស្រង់ក្លិនក្រអូបផ្អែម ថើបបង្អូសជារឿយៗត្រង់ប្រឡោះក រហូតធ្លាក់មកចង្អួរទ្រូង លេបត្របាក់យកសាច់ទ្រលុកទ្រលុន ស្រូបជញ្ជក់ យ៉ាងមមាញឹក
«អ្ហឹម...» ជុងហ្គុក គ្រហឹមដើមកក្នុងចន្លោះទ្រូងនាងក្រមុំដោយក្តីសុខ មាត់ពុំទាន់ដកចេញ ឯដៃក៏មិនទុកឱ្យទំនេរ ទាំងស្ទាប ទាំងបបោសអង្អែលសព្វប្រាណនាងក្រមុំ ដែលឡើងកម្តៅឥតថមថយ មិនយូរប៉ុន្មានគេក៏សម្រូតមាត់ឡើងទៅបឺតជញ្ជក់មាត់តូចសារជាថ្មី ដោយប្រើអណ្ដាតចូលទៅគ្រលៀសយ៉ាងរស់រវើក ក្នុងក្រអូមមាត់នាង ក្រេបយកភាពផ្អែមគ្រប់កន្លុកគន្លាតគ្មានសល់ រហូតនាងដកដង្ហើមរៀងដង្ហក់តិចៗទើបគេដកមាត់ចេញ ទើបគេងើបមុខសម្លឹងនាងដោយប្រើកែវភ្នែកពិឃាត ឯរាងតូចវិញ បន្ទាប់ពីទទួលបានការថើបរួចមក អារម្មណ៍នាងប្រែជាច្របូកច្របល់ មិនយល់ខ្លួនថាហេតុអ្វីនាងមិនគេចមុខចេញពេលដែលគេកំពុងថើប បែរជាថើបតបគេវិញយ៉ាងរហ័សបែបនេះ ប្រៀបដូចជាគេដាក់ថ្នាំសន្តំយ៉ាងអញ្ជឹង
«ស្តាប់ឱ្យច្បាស់!យប់នេះនាងគឺជារបស់ខ្ញុំតែម្នាក់គត់»ចប់សម្តីគេភ្លាម ម្រាមដៃម្រាមដៃកណ្ដាលដែលរឹងកញ្រ្ជឹះ បានស៊កចូលក្នុងភាពផ្នែកទន់ជ្រាយបំផុត រួចធ្វើចលនាដៃក្នុងនោះមិនឈប់
«អ្ហាយ៎..អ្ហាស ហ្អឹក»អ៊ែលហ្វា ស្រែកថ្ងូរលាយឡំដោយភាពឈឺចាប់ ក្រហាយផ្សាត្រង់កន្លែងនោះ ខ្លាំង តែកុំស្រម៉ៃអោយសោះថាគេព្រមដកចេញ មិនតែប៉ុណ្ណឹង គេថែមទាំងញញឹមបានចិត្ត សម្រុករុករុលរហូតនាងបញ្ចេញទឹកសថ្លាចេញមក ប្រឡាក់ពេញដៃគេ បន្ទាប់មកទើបចាប់ញែកជើងនាងអោយទូលាយ គេលុតជង្គង់សងខាង ចាប់ត្រគាកពេញសាច់ មកផ្អឹបនឹងល្វែងក្រោមរបស់ខ្លួន ហើយរហ័សចាប់ភាពជាបុរសស៊កទៅក្នុងរាងកាយនាងទាំងកម្រោល មិនថ្នាក់ថ្នម ដូចប្រាប់ពីដំបូងអញ្ចឹង រូបរាងដូចនាង មិនគួរថ្នម គឺសមតែអុកអោយកប់ស៊ុបដល់គល់បែបនេះ
«ហ៊ឹកហ៊ឹក អ្ហឹសស អ្អាស៎ៗៗ»រាងតូចស្រែកឡើងភ្លាត់សម្លេង ឈឺក្រហាយដូចគេហែកសាច់ជាចំរៀកៗ ទឹកភ្នែកក៏ជ្រៀតចេញស្របដំណើរគ្នា ជុងហ្គុកយកដៃជូតទឹកភ្នែកនាងបណ្តើរ ខណៈដែលធ្វើចលនាចង្កេះចេញចូល ពីយឺតៗសន្សឹមៗ រហូតប្រែជាលឿនទៅៗ ធ្វើអោយអ្នកខាងក្រោមថ្ងូរឡើងទាំងដង្ហក់ដាច់ៗ ស្ទើរស្ទះបំពង់ខ្យល់ដកដង្ហើមសឹងមិនដល់គ្នាទៅហើយ
«អឹស៎ៗៗ» អ្នកកំលោះផ្ងើយកឡើងលើ ដោយអារម្មណ៍ស្រៀវស្រើបពេញប្រាណ ស្របពេលក្តោបច្របាច់ត្រគាកនាងទប់លំនឹង ពេលគេប្រើកម្លាំងអង្រួនចង្កេះខ្លាំងៗ សម្រុក អុកៗពេញទំហឹង តាមអារម្មណ៍ប្រាថ្នា
«ជួយផង អ្ហឹកៗ ជួយខ្ញុំផង នរណាក៏បានដែរ...» សតិដែលនៅសេលសល់ បានត្រឹមបង្ហើបមាត់ខ្សាវៗ រកជំនួយ ខណៈដែលដៃខ្ញាំកម្រាលពូកសឹងបាក់ម្រាម ហើយរំកិលខ្លួនក្នុងបំណងចង់គេច
«ស្ងាត់មាត់ទៅ យើងកំពុងតែជួយហើយ» ជុងហ្គុក អង្រួនចង្កេះចូលកាន់តែខ្លាំង ក្រោមស្នាមញញឹមព្រៃផ្សៃ តាមពិតនាងស្រែករកជំនួយក្នុងន័យផ្សេង មិនមែនចង់អោយជួយដោយទង្វើរនេះទេ ទើបនាងយំអណ្តឺតអណ្តក់ដោយអារម្មណ៍ឈឺផ្សា អួលណែនទ្រូង ស្ទើរស្ទះដង្ហើមស្លាប់ វង្វេងអស់ហើយ ហេតុអីសុខៗ ក៏កើតរឿងនេះឡើងមកអញ្ចឹង? រាងកាយតូចច្រឡឹង ត្រូវគេគ្រប់គ្រងទាំងស្រុង នាងគ្មានកម្លាំងឯណាទៅតទល់ ឬរុញច្រានគេបានឡើយ បានត្រឹមខំខ្ជឹបមាត់ទប់សម្លេងថ្ងូរ បណ្តោយអោយគេឡើងអុករហូតដល់សន្លប់ស្តូកក្រោមទ្រូងគេ ត្រឹមតែទឹកដំបូង ទើបរំពេចនោះ ជុងហ្គុក យកបាតដៃទះថ្ពាល់អ្នកដែលសន្លប់ធ្មឹង ស្ងាត់ស្ងៀមលែងកម្រើក រួចស្រដីឡើង៖
«ច្រឡំធំហើយ ទោះនាងសន្លប់ដល់បីថ្ងៃទៀតក៏យើងនៅតែវ៉ៃដែរ»