«ចាស...» សានជីលើកដៃសំពះ បិទភ្នែកត្រៀមទទួលជីវិតថ្មីក្នុងនាមជាដូនជី ....
«ឈប់ភ្លាម....!!» គ្រប់គ្នារហ័សងាកទៅមើលប្រភពសម្លេង សានជីបើកភ្នែកធំៗពេលឃើញថាជាដេយ៉ុន នាយរត់មកទាំងដង្ហើមចង្រឹតស្ទើរដាច់ខ្យល់ នេះកុំតែមានក្មេងម្នាក់ប្រាប់នាយថានាងនៅទីនេះទេ កុំអីនាងបួសចោលនាយបាត់ទៅហើយ....
«អ្នកណាគេ?» អ្នកម៉ែងាកសួរសានជីដែលគាំងធ្វើអីមិនចេញ នាងភ្ញាក់ព្រើតទើបងាកប្រាប់អ្នកម៉ែវិញតាមដំណើររឿង...
«ជាមិត្តតែប៉ុណ្ណោ!!កុំខ្វល់អីអ្នកម៉ែ បួសតទៀតទៅ!!»
«ម៉េចក៏នាងនិយាយបែបនេះ នាងបានខ្លួនខ្ញុំហើយចង់ដោះដៃចោល រត់មកបួសបែបនេះឬ?»
«លោកកុំចេះតែនិយាយ ខ្ញុំទៅបានខ្លួនលោកតាំងពីពេលណា?» សានជីស្ទុះក្រោកតវ៉ា សុខៗមកចោទនាងបែបនេះ នាងមិនព្រមទេ ចំណែកអ្នកម៉ែនិងហ្វាសៃឈរសើច ព្រោះដូចពួកគាត់គិតពិតមែន នេះបើនាយហ៊ានតែនៅយូរជាងនេះ ក្មេងស្រីម្នាក់នេះច្បាស់ក្លាយជាដូនជីមិនខាន...
«ប្រពន្ធសម្លាញ់ បងខុសហើយ ទៅវិញជាមួយបងវិញណា៎!!»ដេយ៉ុនរហ័សចូលមកចាប់ដៃសានជីលួងលោមធ្វើដូចប្តីនាងអញ្ចឹង ធ្វើឲ្យនាងសែនខ្នាញ់ នេះកុំតែនៅព្រះវិហារទេ បើនៅកន្លែងផ្សេងវិញនាងវាយនាយស្លាប់ជាមិនខាន...
«អ្នកណាប្រពន្ធលោក ឆាប់លែងដៃខ្ញុំភ្លាម!!»
«ស្វាមីមកទទួលហើយ ពួកយើងអស់ភារកិច្ចសុំទៅមុនហើយ!!»
«អ្នកម៉ែ បងស្រីហ្វាសៃគេមិនមែនជាស្វាមីខ្ញុំទេ កុំជឿគេអី!!» សានជីរហ័សបកស្រាយ តែដេយ៉ុនមិនលែងនាងសោះចាប់ដៃនាងហើយនៅមកឱបក្រសោបនាងទៀត ចំណែកហ្វាសៃនិងអ្នកម៉ែក៏ដើរចេញទៅទុកឲ្យពួកគេនិយាយគ្នាតែពីរនាក់....
«ទៅវិញ!!»នាយចាប់សានជីដាក់លើស្មារដើរសំដៅរថយន្ត ទោះបីនាងក្រមុំរើយ៉ាងណាក៏នាយមិនដាក់ រកនាងទម្រាំឃើញឲ្យលែងស្រួលៗមិនបានឡើយ...
«លែងខ្ញុំ លោកយកខ្ញុំទៅណា?»
«ទៅផ្ទះវិញ!!»ដេយ៉ុនទម្លាក់រាងកាយតូចទៅក្នុងឡានមួយទំហឹង ខឹងដែលនាងហ៊ានរត់មកបួសចោលនាយនេះបើនាយមកមិនទាន់ច្បាស់ក្លាយជាដូនជីមិនខាន នឹកឃើញពេលណាក្តៅចិត្តពេលនោះ....
?????:????????????????????!!
Start from the beginning
