??????????

ជីមីន ដោះអាវសឺមីពណ៌សនៅលេីខ្លួន គប់គ្រវែងចោលទៅម្ខាង នៅសល់តែខោជេីងវែងពណ៌ខ្មៅ អាក្រាតល្វែងលេី ធ្វេីឲ្យនាងក្រមុំតូចភ័យស្ទេីរតែលស់ព្រលឹង ពេលឃេីញសាច់ដុំធំៗរបស់គេ សាច់ស្បែកសស្គុស សិចផេកកង់ៗ មាំមួនហាប់ណែន សាច់ដុំស្មាប៉ុនៗណាណី ងាប់ហេីយ ងាប់ រត់ទៅផ្លូវណាផ្លូវណី សង្ហា តែនាងយល់ថាខ្លាច ប្រៀបដូចគេជាយក្សចេះសុីមនុស្ស។
«អ្នកប្រុសខ្ញុំខ្លាច អ្ហឹកៗ សុំអង្វរកុំធ្វេីបាបខ្ញុំអី បេីស្អប់ខ្ញុំណាស់ ដោះលែងខ្ញុំទៅ អ្ហឹកៗ ខ្ញុំស្បថមិនឲ្យអ្នកប្រុសឃេីញមុខទៀតទេ» ហេរី យំអណ្ដឺតអណ្ដកត្រដរខ្យល់ នាងនៅក្មេង នៅតូច ទេីបតែធំពេញក្រមុំ មិនទាន់គ្រប់១៨ឆ្នាំពេញវ័យស្រួលបួលផង កុំថាតែទៅប្រព្រឹត្តទង្វេីដូចដែលគេចោទ សូម្បីតែនៅក្បែរមនុស្សប្រុស នាងមិនហ៊ានទាំងនៅផង នេះជាលេីកទី១ហេីយ ដែលឃេីញមនុស្សប្រុសដោះអាវនៅចំពោះមុខ កាន់តែជាមនុស្សប្រុសដែលនាងខ្លាចតាំងពីតូចមក ខ្លាចមិនហ៊ានសូម្បីសម្លឹងមុខ មកធ្វេីបែបនេះដាក់នាង អារម្មណ៍នាងភ័យញ័រស្លុតជាងឃេីញខ្មោចទៅទៀត គេនិយាយពាក្យអសុរោះមិនសមរម្យដាក់នាង ថែមទាំងបឺតមាត់នាង តេីនាងរស់នៅទីនេះប្រឈមមុខនឹងគេយ៉ាងម៉េច? បេីអារម្មណ៍នាងចំពោះគេ មានតែការភ័យខ្លាចតែម្យ៉ាងគត់។
«ដល់ពេលនេះហេីយ ឯងនៅមិនព្រមបោះបង់គំនិតចង់ចាកចេញពីទីនេះទៀត?» ជីមីន កាន់តែខឹងសម្បាខ្លាំង ពេលឮពាក្យនាងសុំឲ្យគេដោះលែង នៅទីនេះវាយ៉ាងម៉េច? នៅជាមួយគេវាយ៉ាងម៉េច? សុីឆ្ងាញ់ ដេកស្រួល លុយចាយពេញដៃ ស្អប់នាងយ៉ាងណា ក៏មិនដែលឲ្យនាងខ្វះខាតអី ផ្ដល់ឲ្យគ្រប់សព្វទាំងអស់ ប៉ុណ្ណឹងហេីយចង់បានអីទៀត? នាងស្មានថាចេញទៅរស់នៅខាងក្រៅស្រួលដូចទីនេះហ្អេស៎?
«អ្នកប្រុសស្អប់ខ្ញុំ អ្នកប្រុសថាខ្ញុំអំពល់ទុក្ខ ខ្ញុំចង់ញ៊ាំសាច់ អ្នកប្រុសបង្ខំឲ្យខ្ញុំញ៊ាំបន្លែ ខ្ញុំធ្វេីអីក៏មិនដែលត្រូវចិត្តអ្នកប្រុស ខ្ញុំធ្វេីអីក៏អ្នកប្រុសទេីស នៅស្ងៀមៗក៏ត្រូវស្ដីបន្ទោស ចង់ចេញទៅណាក៏មិនបាន គ្មានសេរីភាព ត្រូវសម្លឹងមេីលទឹកមុខអ្នកប្រុស មីងអ្នកប្រុស បងប្អូនសាច់ញាតិអ្នកប្រុស ទាំងដែលខ្ញុំដឹងច្បាស់ពេញទ្រូង ថាគ្រប់គ្នាស្អប់ខ្ពេីមខ្ញុំដល់ឆ្អឹង ពេលខ្លះ ខ្ញុំដេកគិត សួរខ្លួនឯង ថាខ្ញុំខុសអី? ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់មានជីវិតមួយរស់នៅឲ្យមានសេចក្ដីសុខដូចគេ ហេតុអីពិបាកយ៉ាងនេះ? ខ្ញុំចង់ចូលគេងជាមួយស្នាមញញឹម ភ្ញាក់ឡេីងជាមួយអារម្មណ៍ដ៏រីករាយ តែខ្ញុំត្រូវចូលគេងជាមួយទឹកភ្នែករាល់យប់ ភ្ញាក់ពីដំណេកជាមួយអារម្មណ៍សោកសៅរាល់ព្រឹក អ្នកប្រុសសាកមករស់ជាខ្ញុំមួយថ្ងៃទៅ អ្នកប្រុសនឹងដឹងពីភាពវេទនានៅក្នុងចិត្ត និងភាពឯកានៅក្នុងបេះដូងខ្ញុំ» ហេរី រៀបរាប់ពីអារម្មណ៍ពិតឲ្យគេបានដឹង ទឹកមុខនាងពោរពេញដោយការឈឺចាប់ រាល់ពាក្យសម្ដី និងទង្វេីគេ នាងតែងតែយកទៅដេកគិត ពាក្យអំពល់ទុក្ខមួយម៉ាត់ វាប្រៀបដូចគេលេីកភ្នំថៃសានមកសង្កត់លេីនាង ទាំងដែលពាក្យនោះគេនិយាយចោលមិនប្រាកដប្រជា តែនាងគិតពីវាគ្រប់ដង្ហេីមចេញចូល។
«ដែលឯងចង់រត់ចេញពីផ្ទះ ព្រោះខ្ញុំមិនឲ្យឯងញ៊ាំសាច់?» ជីមីន ដឹងពីហេតុផលហេីយ សែនហួសចិត្ត និយាយលែងចង់ចេញ នេះបានចំជាក្មេងគ្មានដឹងខ្យល់អីមែន គេមិនឲ្យនាងញ៊ាំសាច់ច្រេីន បង្ខំឲ្យរៀនញ៊ាំបន្លែ ដេីម្បីអី? មិនដេីម្បីនាង? ដេីម្បីសុខភាពនាង?
«មែនហេីយ នៅថាខ្ញុំអំពល់ទុក្ខទៀត សូម្បីតែរឿងញ៊ាំក៏អ្នកប្រុសរករឿង ហាមនេះ ហាមនោះ ចូលចិត្តញ៊ាំសាច់ មិនចេះញ៊ាំបន្លែតេីវាយ៉ាងម៉េច? ពេលខ្ញុំចេញទៅនៅខាងក្រៅ ខ្ញុំនឹងញ៊ាំគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ខ្ញុំនឹងទិញសាច់ញ៊ាំ អ្នកប្រុសមិនអាចហាមទេ»
«ឯងទៅណាមិនបានទាំងអស់ បេីខ្ញុំមិនអនុញ្ញាត» ជីមីន ក្រោកពីលេីខ្លួននាង ចុះពីលេីពូក បញ្ជាក់ថាគេមិនធ្វេីអីផ្ដេសផ្ដាសទៅលេីនាងទេ ព្រោះនាងនៅក្មេង មិនទាន់គ្រប់អាយុ ខណៈដែលនាងក៏រហ័សស្ទុះស្ទាក្រោក និងចុះពីលេីពូកយ៉ាងលឿន ទាំងទឹកភ្នែកនៃការភ័យខ្លាចនៅតែបន្តហូរចុះមកឥតឈប់។
«ហៅសង្សារឯងមកជួបខ្ញុំ»
«ខ្ញុំអត់មានទេ» ហេរី ឈ្ងោកមុខចុះដោយការអៀនខ្មាស ខំអួតគេថាសង្សារជាអ្នកមាន ទិញផ្ទះឲ្យនៅ ឲ្យលុយចាយ តែការពិតគឺនាងប្រតិដ្ឋឡេីងខ្លួនឯង។
«ឯងថាវាមានណាស់ ទិញផ្ទះឲ្យនៅ?»
«ខ្ញុំកុហក»
«ហេតុអីកុហក?»
«ខ្លាចអ្នកប្រុសមិនឲ្យចេញ»
«ឯងចេញទៅនៅជាមួយអ្នកណា?»
«ជាមួយមិត្តភក្តិស្រី ជួលផ្ទះនៅ ចេញលុយថ្លៃផ្ទះម្នាក់ពាក់កណ្ដាល»
«អ្នកណាបង្រៀនឲ្យឯងនិយាយកុហក?»
«អត់មានអ្នកបង្រៀនទេ»
«ឯងចេះខ្លួនឯង?»
«ចាស» ហេរី ងក់ក្បាលតិចៗ និងលេីកដៃជូតទឹកភ្នែកទាំងអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច។
«ឯងដឹងថាខ្ញុំស្អប់មនុស្សកុហកប៉ុនណាទេ?»
«ស្អប់ប៉ុនណា ក៏នៅចាញ់ស្អប់ខ្ញុំ» នាងគិតថានៅលេីលោកនេះ មនុស្សដែលគេស្អប់ខ្លាំងបំផុតនោះ គឺនាង គ្មានអ្វីដែលគេស្អប់ខ្លាំងជាងនាងទៀតទេ។
«ចេះដឹងខ្លួន?» ជីមីន សួរទាំងសង្កៀតធ្មេញគ្រឺតក្នាញ់។
«ខ្ញុំដឹងខ្លួនរហូតមក»
«ឯងច្បាស់ហេីយថាគ្មានសង្សារ?» ជីមីន នៅមិនទាន់ទុកចិត្ត ប៉ុន្តែមេីលទៅឫកពានាង ពេលត្រូវគេចាប់សង្កត់នៅលេីពូក ញ័រខ្លាចដូចមិនធ្លាប់ត្រូវមនុស្សប្រុសប៉ះពាល់។
«ចាស អត់មានទេ បេីអ្នកប្រុសមិនជឿ អាចទៅសួរអ្នកនៅសាលាបាន សូម្បីតែមិត្តភក្តិប្រុសក៏ខ្ញុំគ្មាន» ហេរី គ្រវីក្បាលតតាត់ ព្រោះរាងចាល លែងហ៊ាននិយាយពាក្យមានសង្សារឲ្យគេឮទៀតហេីយ ខ្លាចគេកំរោលចូលដូចមុននេះ។
«យកវ៉ាលិសទៅទុកនៅបន្ទប់វិញ» ជីមីន ហុចវ៉ាលិសឲ្យនាងដោយទឹកមុខកាច ឯនាងក៏លូកដៃទទួលវ៉ាលិសទាំងមិនហ៊ានងេីបមុខឡេីង សម្លឹងមុខគេ ស្របពេលបេះដូងនៅតែលោតដោយភាពភិតភ័យ។
ហេរី អូសវ៉ាលិសដេីរចេញពីបន្ទប់គេ ទៅបន្ទប់របស់នាងវិញ ខណៈដែលគេដេីរតាមពីក្រោយ ដោយនៅលេីខ្លួនមានតែខោ គ្មានអាវ។
«ប្រមូលសម្លៀកបំពាក់ចេញពីវ៉ាលិស ដាក់ទូវិញឲ្យអស់» ជីមីន បញ្ជាដោយសំឡេងកាច ពេលដេីរចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់របស់នាង ចំណែកនាងប្រញាប់ប្រញាល់រូតវ៉ាលិសបេីក លេីកយកសម្លៀកបំពាក់ទៅរៀបដាក់ក្នុងទូ ទាំងទឹកភ្នែកហូរសស្រិកសស្រាក់ ខ្សឺតខ្សតសម្បោរខឺតខតៗ។
«បេីមានលេីកក្រោយ ខ្ញុំដាក់ច្រវាក់មិនឲ្យឯងចេញពីបន្ទប់សូម្បីកន្លះជំហាន» ជីមីន ដេីរទៅឈរក្រោយខ្នងនាង ស្របពេលនាងឈររៀបសម្លៀកបំពាក់ ដោយអារម្មណ៍មានតែការភ័យខ្លាច។
«ឯងឮទេ?» ជីមីន លេីកដៃម្ខាងទ្រានទូសម្លៀកបំពាក់ ឱនមុខសង្ហាទៅក្បែរត្រចៀករបស់នាង និងប្រេីធ្មេញខាំតិចៗ។
«ចាស ឮ ឮហេីយ អ្ហឹកៗ» ហេរី ងក់ក្បាលទាំងមិនអាចទប់សំឡេងខ្សឹកខ្សួលជាប់ គេចូលកាន់តែកៀក នាងកាន់តែខ្លាចញ័រខ្លួនទទ្រេីក។
«មានលេីកក្រោយទៀតទេ?»
«លែងមានហេីយ»
«ឯងប្រាកដហេីយថាគ្មានសង្សារ?» គេនៅតែមិនទាន់អស់ចិត្តពីរឿងនេះ ចង់សួរឲ្យច្បាស់។
«ចាស គ្មានទេ អ្ហឹកៗ»
«មិនធ្លាប់ឲ្យបុរសណាប៉ះពាល់ខ្លួន?»
«ចាស»
«ម្ចាស់ស្នាមថេីបដំបូងឯងជាអ្នកណា?»
«អ្នកប្រុស»
«ចុះម្ចាស់រាងកាយ?»
«...?»