Broken Strings | REVAMPED

Tongue-tied

Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.

Moreover, I'm too tongue-tied enough and my head's spinning around. Basically, it's all nothing but a blur.

"Shannen? Hello? Are you still here with me? Bakit di ka nagsasalita?" Trevor asked me. Nanatili lang akong tulala, walang masabi. Walang kahit anong bahid ng emosyon. Naputol na ang aking dila. My mind won't stop giving me ideas kung paano ko sasagutin ang mga katanungan ni Trevor. It seems like he wants a goddamn explanation from me.

Should I fucking tell him the truth? And if I do, will he attest to it?

"A-ano kasi Trev..." I say. Tangina naman oh, kahit na hindi naman ito scripted or anything pero bakit ako napuputulan ng dila? Hindi naman Mary Shaw ang pangalan ko, more importantly, wala naman kami sa isang horror movie. Pero.. anong nangyayari sa akin?

"Still contemplating with your words? Hirap kang magconstruct ng words? I understand. Pero, please lang alam mo naman ang katagang "Communication is the key" right? No worries babe, I got you." He says as he winked at me, making my cheeks flustered in no time.

"Hindi naman sa ganun pero... ano ba talaga tayo? Ano nga ba talaga ako sayo?" I asked, frustration was written all over my face.

He looked at me intently. Parang binabasa niya ang gusto kong sabihin. Yung totoo? Dati bang mind reader itong isang 'to?

"Do you really want me to say that?" He fought back. Aba, di nagpapatalo ang isang 'to.

Para namang ewan 'to. English ng english, akala mo naman taga-America siya.

"Oo, para naman alam ko kung saan ako lulugar." I say. Napakunot ang kanyang noo.

"Shannen, naririnig mo pa ba ang sarili mo? This isn't you anymore! Sino ba ang sumapi sa katawan mo't ganyan na yung mga tabil ng pananalita mo?" Trevor asked me, his eyes were purely mixed with venomous aura that accentuates with his foreign features.

"B-bakit? Totoo naman ah. Sino nga ba ako para sayo? Ano ba ako para sayo? Am I really special for you?" Sunod sunod kong tanong sa kanya.

Trevor exhaled deeply. "Oo nga, sino ka nga ba talaga sa buhay ko? Best friend lang naman ang papel mo sa buhay ko. Kaibigan. Hanggang doon lang. Wag mo nang lagyan ng malisya ang lahat ng mga ginagawa ko para sayo."

My heart broke when his words stabbed me like a knife na para bang gusto niyang ipamukha sa akin na I should know where I stand, as well as to know my limits and boundaries as his best friend. Nothing more than that.

Here we go again, still finding myself getting tongue-tied with his words. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula at haharapin ang mga pagsubok nang ako lang mag-isa.

Siguro nga, hanggang kaibigan lang talaga ako para sa kanya. Lalaban pa ba ako bilang kaibigan niya kung makahanap man siya ng iba habang andito pa ako na kasama niya?

TREVOR'S POV

Hindi ko magets ang takbo ng utak ni Shannen.

Parang gusto niya mangyari na ang lahat ng gusto niyang mangyari in just a snap.
"Pagod ka lang siguro Shan, ipahinga mo na ang utak mo. Masyado kang advance mag-isip." I told her. Pero itong babaeng 'to kasi, hindi nagpapatalo. Gusto niya, siya lagi ang tama.

"What if lang naman eh." Laban naman ni Shannen sa akin. What if? Ayos lang ba siya? Eh ako 'tong naapektuhan pag siya 'tong nag iisip ng kung anu-ano.

"Oo nga, what if nga ang laman ng utak mo, pero bakit ganyan? Salungat ng mga iniisip mo ang mga sinasabi mo? Ni hindi ka pa nga kalmado! Ni hindi mo nga ma-asses asses ang sarili mo. Ngayon, paano mo aayusin ang buhay mo kung ganyan ka mag-isip?" I asked her. Oops, did I offend her? If so, then I didn't mean to. Siguro sadyang matabil lang talaga ang dila ko kaya iba ang dating sa end niya.

"H-hindi ko kasi mapigilang mag isip tungkol sa mga bagay bagay. Kaya lagi akong nagoovethink ng ganun." She honestly told me.

Nanatili akong nakatingin sa kanya. Pilit binabasa ang mga sinasabi niya sa akin. As much I wanted to decode everything, how can I decide what's right? Courtesy by Paramore kasi wala na akong masabi na maganda.

"Yun lang? Overthinking? Pfft." I said. Tumango lang ito bilang tugon. Hays, Shannen hindi ko na alam ang isosulusyon diyan sa mga problema mo.

"Nahihiya kasi ako magsabi ng problema, baka iniisip mo kasi na nagiimbento lang ako, kaya I always keep my mouth shut to avoid criticisms around me-" I cut her off.

"Haven't you heard the famous tagline? "'We listen and we don't judge?" I'll listen, I won't judge you on that aspect, kasi paano nga naman kung talagang seryoso yan? Knowing you, mahilig ka pa naman magsikreto sa akin. Pero, maiintindihan ko naman kung isusummarize mo lahat eh. Hindi ko need ng detailed explanation para lang may masabi ka. Ang akin lang, marinig ko ang lahat ng mga sinasabi mo habang nagkkwento o nagsasabi ka sa akin." Litanya ko pa.

Tumango lang siya sa sinabi ko. Bakit ba kasi ang hilig niyang magtago ng mga hinanaing sa buhay? As if naman na forever niyang kikimkimin ang problema niya, eh paano kung sumabog to sa sobrang lungkot or inis? Edi ako pa ang lagot.

More like... ako ang mananagot. Ako lang naman ang tropa niya eh.

"Libre na lang kita ng pagkain, mukhang yun lang ata ang makakapagpasaya sayo." I told her. You see, never akong nagyaya ng libre sa isang tao, pero best friend ko 'tong pinaguusapan dito eh.

Si Shannen. Ang only female best friend ko. Ever wonder why we ended up being besties? Ganito yan.

FLASHBACK

Lunch time yun. Syempre kasama ko ang mga kaibigan kong sina Vladimir, Kaisen, Aziel, at Landon. Nang mapansin kong nag-iisa ang isang batang babae na hanggang balikat ang buhok. May sarili itong mundo at tila ayaw makihalubilo sa ibang tao.

"Hello? Are you alone?" I asked her politely. Mukhang natigilan ata siya sa sinabi ko. Baka hindi marunong mag-english. Sige ittranslate ko nalang, baka mainitindihan niya ako.

"Uh, mag-isa ka lang ba? May friends, este kaibigan ka ba?" Mahinahon kong tanong. Agad itong umiling saka nagpatuloy sa kung anong ginagawa niya.

"A-ayos lang po ako, salamat po sa concern niyo." Sabi naman nito sa akin. Maya-maya pa ay natagpuan ko ang sarili ko na kasa-kasama siya sa kahit anong lakad ko. May mga times pa nga kinailangan ko pa talagang iwanan ang mga kaibigan ko para lang samahan siya.

So far, hindi naman ako nagsisisi na naging kaibigan ko siya. When we get older, I promise to marry her, no matter what the circumstances are.

Ang importante, akin na siya, the moment I laid my eyes on her.

END OF FLASHBACK

"Trevor?" She asked me. I blinked back at her and saw how disheveled she looked. Mukhang pagod na ata siya. I let her head rest on my shoulder para kahit paano. Ang dami naman kasing iniisip eh.

"Are you tired? Halika na, uuwi na tayo, baka hinahanap ka na sa inyo, baka sabihin tinanan kita't hindi na inuwi." Pagbibiro ko. Agad lumiwanag ang kanyang mukha sa gulat saka ako binatukan.

Shannen being shannen, as always.

"TANGINA MO! ANONG TINANAN? Kitang best friend mo na nga lang ako eh, tapos ako pa itatanan mo? Hanep ka ring gago ka eh!" Gigil na sambit nito.

Sabi ko nga hindi na ako magjojoke. Grabe naman magalit 'tong mahal ko, este ng best friend ko.

Take two direk! Hindi pa ako ready sa matured roles please.

"Sabi ko nga, hindi. Ito naman hindi mabiro." I say.

"Bahala ka nga diyan sa buhay mo Belleza! Aalis na ako!" She yelled saka nagtaas pa ng middle finger as her salutation.

Damn this girl. Mukhang aatakehin ako sa puso nito eh. Okay lang, at least mahal na mahal ko naman siya kahit tarantado siya minsan.