In between our secrets

{Blake}

Een maand geleden is ze weggegaan. Ik weet niet waar naartoe, dat heeft ze me niet verteld. Ze heeft me op alles verwijderd, elk spoor van haar is weg. Al hoewel, ik heb nog steeds een aantal foto's van ons op mijn telefoon staan. Ik weet niet waarom ze opeens is gegaan, verhuisd naar een andere stad. De laatste maanden liep het misschien niet zo geweldig tussen ons, maar ik dacht dat we er wel overheen zouden komen. Ik hou van haar en ik dacht dat zij net zo veel van mij hield, maar schijn bedriegt. Misschien wilde ze nooit oprecht voor mij gaan, misschien vond ze dat ik te veel drama veroorzaakte, of misschien heeft ze eindelijk naar haar vader geluisterd. Hij vindt dat ik niet goed voor haar ben. Misschien heeft hij ook wel gelijk.

Ik heb geprobeerd mijn leven te verbeteren. Ik heb het goedgemaakt met mijn ouders, ik ben aan een nieuwe studie begonnen. Maar nog altijd ben ik niet vies van alcohol en drugs. Ik kan daar niet zomaar mee stoppen. Waarschijnlijk was voor April de maat vol. Misschien was de laatste keer dat ik dronken thuis kwam de druppel voor haar. Ik heb die ochtend daarna meteen mijn excuses aangeboden en beloofd dat het niet meer zou gebeuren, maar misschien was het niet genoeg. Ze heeft me nooit een exacte reden gegeven waarom ze bij me weg is gegaan. Ze kon het gewoon niet meer, zei ze.

Ik ben ook niet makkelijk, dat ben ik nooit geweest. Maar ik dacht dat April er altijd voor me zou zijn, ik zou er ook altijd voor haar zijn.

Ik mis haar, ik mis haar met alles wat ik in me heb. Alles voelt leeg. April en ik hebben nooit officieel samengewoond, maar we waren elke dag samen en we sliepen ook elke dag bij elkaar. Nu slaap ik al een maand zonder haar, als ik überhaupt slaap. Meestal lig ik uren wakker, nadenkend over April, onze relatie, wat ik verkeerd heb gedaan.

Ze heeft me gevraagd geen contact met haar te zoeken, en ik respecteer dat. Ik ga haar niet lastigvallen met mijn gezeik. Mijn ouders begrijpen ook niet waarom ze opeens weg is gegaan. Ze dachten dat alles goed ging tussen ons. Natuurlijk was onze relatie niet perfect, maar we hielden van elkaar, althans, dat dacht ik.

Ik zucht diep terwijl ik het dekbed van me afgooi. Nogmaals kijk ik naast me, maar ze ligt er nog altijd niet. Het enige wat ik nog van haar heb zijn wat verdwaalde kledingstukken die ze ooit heeft laten liggen hier. Sommigen roken nog voor zo'n week naar haar parfum, maar dat is weggetrokken. Dus ik heb alles gewassen en op een stapeltje gelegd, voor het geval ze het ooit op komt halen.

Ik schrik op als ik mijn telefoon hoor gaan. Ik pak hem snel op, maar leg hem weer weg als het geen bericht van April is. Bijna iedereen die ik ken heeft me de afgelopen dagen, weken geprobeerd te bereiken, maar ik reageer niet. Ik wil niemand spreken.

Plotseling hoor ik een klop op de deur. Wanneer ik blijf liggen klinkt er een stem.

'Blake?' Het is de stem van Vera. 'Blake, ik weet dat je er bent. Doe open.' Zuchtend stap ik uit bed en loop de slaapkamer uit naar de voordeur. Wanneer ik hem open zie ik Vera en Taylor staan.

'Hey' mompel ik.

'Heey' begroeten Vera en Taylor me tegelijkertijd. 'Mogen we binnenkomen?' Ik knik en zet een stap opzij.

'Hoe gaat het me je?' vraagt Vera terwijl we richting de woonkamer lopen. Ik haal mijn schouders op.

'Kut' antwoord ik eerlijk.

'Het lijkt wel een zwijnenstal hier' zegt Taylor terwijl ze een raam openzet. 'Hoelang ligt dit hier al zo?'

'Een maand, denk ik' mompel ik schouderophalend. 'Wat maakt het uit?'

'Veel' zegt Taylor. 'Straks wordt je nog ziek.'

'Ik voel me toch al beroerd' zeg ik terwijl ik op de bank ga zitten.

'Blake' begint Vera. 'Ik begrijp dat het moeilijk voor je is, maar je moet verdergaan met je leven. Het is jammer dat het niet zo is gelopen als jij wilde, maar het is nu eenmaal zo. Je kan er niks aan veranderen.'

'Je moet afleiding zoeken' bemoeit Taylor zich ermee. 'Ga weer een keer mee uit, gewoon even je gedachten verzetten. Hier denk je toch alleen maar aan April.'

'Jullie begrijpen het niet' mompel ik. 'Ik hou van haar. Voor mij was ze de ware. Ze heeft me beloofd nooit weg te gaan, en kijk me nu. Ik ben weer alleen.'

'Denk je dat ik het niet moeilijk heb?' zegt Taylor dan. 'Ik ben mijn beste vriendin kwijt. Ze heeft mij ook gewoon achtergelaten en nooit meer wat laten horen van zichzelf. Denk je dat ik het niet klote vind? Maar ik probeer er nog het beste van te maken, en dat zou jij ook moeten doen.' Ik sla mijn ogen neer.

'Bovendien wilde April ook dat je verder zou gaan met je leven' zegt Vera dan. 'Ze wilde dat je andere meisjes zou ontmoeten.'

'Ik wil niemand anders' stamel ik terwijl ik de opkomende tranen uit mijn ogen wrijf.

'Oke, Blake' zegt Taylor. 'We gaan vanavond uit en jij gaat mee. Of je het nu leuk vindt of niet. Dus neem een douche en trek wat fatsoenlijks aan.'

'Dan ruimen wij ondertussen het appartement op' voegt Vera eraan toe. 'Goed?' Ik zucht even, maar knik dan.

Onder de douche staat nog altijd Aprils shampoo. Ik pak de fles en gooi hem in de prullenbak. Vervolgens was ik mijn haren en lichaam en stap dan weer onder de douche vandaan. Nadat ik me heb afgedroogd loop ik de slaapkamer in waar ik mezelf aankleed. Mijn blik valt op het stapeltje kleding op mijn bureau. Ik bijt op mijn lip terwijl ik het shirt pak. Ik kan dit niet. Ik kan dit echt niet.

Voor ik het doorheb raakt mijn vuist hard te muur en laat ik me op de grond zakken met haar shirt in mijn handen geklemd. Tranen rollen over mijn wangen en luide snikken verlaten mijn mond.

Al snel vliegt de deur open en komt Vera de kamer in.

'Blake...' Ze hurkt naast me neer en slaat haar armen om me heen. 'Het komt goed. Het komt allemaal goed.' Ik schud mijn hoofd. Het komt niet goed.