In between our secrets

{Blake}

'Ga je mee naar het ziekenhuis?' vraag ik aan April.

'Weet je zeker dat je dat wilt?' mompelt ze terwijl ze haar ogen neerslaat. Ik knik.

'Ik neem aan dat je niet weer gaat vechten met Vera' zeg ik. 'Bovendien, ik denk niet eens dat ze er zal zijn.'

'Hoe gaat het nu eigenlijk tussen jullie?' vraagt April terwijl ze haar schoenen aantrekt. Ik haal mijn schouders op.

'Geen idee' antwoord ik. 'Ik heb niet meer met haar gepraat.' April knikt begrijpend.

'Het is ook pas twee dagen geleden gebeurd' zegt ze. Het voelt echt als veel langer.

In de auto zet ik de radio zacht aan en leg dan mijn hand op Aprils bovenbeen.

'Blake' begint ze. 'Wat als Vera er wel opeens is?'

'April, ze weet niet eens dat ik ga vandaag' zeg ik. 'En het lijkt me niet dat ze alleen daar naartoe gaat.' April knikt en kijkt even uit het raam. Ik laat haar been los en hou het stuur weer met twee handen vast.

'Denk je dat het ooit nog goed komt tussen ons drie?' vraagt April dan. Ik haal mijn schouders op en zucht.

'Ik weet het niet' antwoord ik eerlijk. Ze was altijd mijn beste vriendin, degene bij wie ik altijd terecht kom. Ik had er niet eens zoveel moeite mee dat ze gevoelens voor me had. Ik weet dat ze me alleen maar wilt beschermen en steunen. Maar ik kan prima voor mezelf nadenken. Ik heb haar niet nodig om te bepalen met wie ik samen moet zijn. Ik heb mijn keuze daarin gemaakt. Ik hou van April en ik heb haar vergeven. Natuurlijk ben ik niet vergeten dat ze met Thijs is geweest, dat ze is vreemdgegaan met hem, dat hij ook aan haar lichaam heeft gezeten. Het doet nog elke dag pijn als ik eraan denk. Misschien ben ik egoïstisch, maar ik hield ervan dat ik de enige was die haar had aangeraakt. Ik ben er wel van overtuigd dat ik April beter ken dan Thijs, althans, dat hoop ik.

'Blake.' Ik schrik op uit mijn gedachten door Aprils stem.

'Wat is er?' vraag ik haar.

'Ik ga zo ook even langs bij Thijs' zegt ze. 'Gewoon om even te kijken hoe het gaat. Anders ligt hij er ook maar zo alleen. Vind je dat goed?' Ik knik en rij dan de parkeerplaats op van het ziekenhuis. Snel parkeer ik de auto voor April en ik uitstappen.

Ze pakt mijn hand vast en verstrengelt onze vingers voor we het ziekenhuis inlopen.

Wanneer we in de lift staan is er niemand. April moet naar de derde verdieping, en ik naar de vijfde.

'Ik kom straks naar je toe' zegt April als de lift aankomt bij de derde verdieping. Ze drukt een snelle kus op mijn lippen en verlaat dan de lift. Ik vind het niet bepaald fijn dat April nu bevriend is met Thijs, maar ik zet me er overheen.

Wanneer de liftdeuren open schuiven loop ik eruit en loop de gang door naar de juiste kamer. Zonder te kloppen open ik de deur, er is waarschijnlijk toch niemand.

Ik voel mijn hart stoppen met kloppen en mijn mond valt wagenwijd open als ik mijn vader zie, zoenend met Vera.

'Wat is dit?' vraag ik. Ze schrikken op en meteen zet Vera een stap bij hem vandaan.

'Blake' mompelt ze verrast. 'Dit is-'

'Dit is niet wat het lijkt?' vul ik voor haar in. 'Wat is dit dan? Want het lijkt er verdacht veel op dat jullie net aan het zoenen waren!'

'Blake-' begint mijn vader, maar ik kap hem af.

'Je hebt een fucking vrouw!' roep ik naar hem. 'Een vrouw die van je houdt! Die verdomme in coma ligt! En jij staat doodleuk naast haar bed te zoenen met haar?' Ik wijs naar Vera. Ik voel de walging steeds groter worden naar hun beiden.