In between our secrets

{April}

Ik zucht diep voor ik op de deur klop. Ik hoop dat hij open doet. Het is elf uur en ik denk niet dat hij vroeg is gaan slapen vannacht. Ik heb geen oog dichtgedaan. Steeds moest ik denken aan Blake.

Ik bijt even op mijn lip en wil net weglopen als de deur open gaat.

'Heey, heb ik je wakker gemaakt?' mompel ik als Blake voor me staat.

'Nee' zucht hij. 'Wat kom je doen?'

'Praten' antwoord ik. 'Écht praten.' Blake haalt even zijn hand door zijn bruine haren heen en knikt dan. Ik loop achter hem aan naar de woonkamer waar ik plaatsneem op de bank. Blake blijft staan.

'Ik weet dat je boos op me bent' begin ik. 'Ik begrijp het ook wel, maar vannacht heb je me gewoon gebruikt.'

'Weet je ook hoe ik me voelde de afgelopen tijd' mompelt Blake.

'Blake, ga je echt de rest van je leven boos tegen me doen?' vraag ik hem, waarop hij zijn schouders ophaalt.

'Misschien' zegt hij.

'Lekker kinderachtig' zucht ik.

'Kinderachtig?' vraagt Blake verontwaardigd. 'Weet je wat pas kinderachtig is? Jij die mij blijkbaar niet genoeg vertrouwd om naar me toe te komen als er iets is gebeurd. En dan ben ik nog niet eens begonnen over het feit dat je daarna vol bent vreemdgegaan, met fucking Thijs en me hebt laten zitten voor hem! Dus noem me maar kinderachtig, maar jij kan er ook wat van.'

'Ik probeer er tenminste nog over te praten!' kaats ik terug terwijl ik de woede in me op voel komen. 'Jij probeert niet eens naar me te luisteren. Je noemt me meteen een slet!'

'Ik probeer er niet over te praten, omdat het me niets meer interesseert!' sist Blake. 'Ik heb toch al iemand anders gevonden.' Voor een aantal seconden is het stil. Blake ademt hard. Zijn borstkas gaat hevig op en neer en zijn ogen spuwen bijna vuur.

'Waarom wilde je überhaupt seks met me vannacht?' vraag ik zacht. Blake zucht diep en draait zich om, zonder antwoord te geven.

'Blake?'

'Omdat ik nog steeds van je hou, oke?!' roept Blake dan uit terwijl hij zich weer naar me toedraait. Er ontstaan tranen in zijn felblauwe ogen. 'Ik hou van je, maar ik kan niet meer bij je zijn. Ik kan het gewoon niet meer.'

'Waarom niet?' vraag ik terwijl ik opsta.

'Omdat je me hebt gebroken' fluistert Blake. 'Ik heb het gevoel alsof je me aan het lijntje hebt gehouden, alsof dit allemaal gewoon een spel voor je was.' Ik voel mijn hart een stukje breken bij zijn woorden. Ik heb het compleet verpest.

'Het spijt me' zeg ik zacht. Blake schudt zijn hoofd.

'Excuses maken het niet beter' mompelt hij. 'Niet in dit geval. Je hebt mijn vertrouwen geschonden, je bent vreemdgegaan, maar dat vreemdgaan vind ik niet eens het ergste. Het gaat me om het feit dat je niet naar me toe bent gekomen toen je je kut voelde. In plaats daarvan dump je me en ga je ervan door met Thijs. Weetje hoe kut dat voor mij is?'

'Ik snap dat ik het niet meer goed kan maken' zeg ik terwijl een traan over mijn wang rolt. 'Ik heb alles verpest. Ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen. Ik begrijp volledig dat je liever voor Charlotte gaat. Ze ziet eruit als een goed meisje voor je.'

'Dat zei Vera ook al' mompelt Blake. 'Maar als ik eerlijk ben; ik kan alleen maar aan jou denken. De afgelopen weken heb ik elke fucking minuut aan jou gedacht. En ik kan niet met iemand anders zijn zolang jij in mijn leven bent, zolang ik weet dat je ergens op deze planeet rondloopt. Ik zal altijd aan jou denken.'

'Ik ben niet goed voor je' fluister ik.

'Misschien niet' zegt Blake. 'Maar ik wil niet denken aan de gedachte aan jou met een ander. Ik kan dat niet aan.'

'Misschien zijn we niet bestemd voor elkaar' zeg ik. 'Misschien moet je Charlotte een echte kans geven en mij vergeten.' Blake schudt zijn hoofd.

'Ik ben verliefd op jou' stamelt hij. 'Ik hou van jou, en het maakt me bang. Ik wil me niet nog een keer openstellen om vervolgens weer te moeten toekijken hoe je wegloopt uit mijn leven. Ik kan dat niet nog een keer. Je haten is zoveel makkelijker.' Meerdere tranen rollen inmiddels over zijn wangen.

'Ik weet niet wat ik moet zeggen' prevel ik. 'Je verdient echt het beste en het spijt me dat ik dat niet voor je kan zijn. Ik ben stom geweest en ik heb je beschadigd. Ik wil het goedmaken, maar ik weet niet hoe.' Blake slaat zijn ogen neer en loopt richting de reusachtige ramen van zijn appartement.

'Misschien is het beter als je gaat' fluistert hij amper hoorbaar, maar toch versta ik het maar al te goed. Ik wil niet weg, maar misschien is dat inderdaad het beste.

'Blake, voordat ik ga' begin ik terwijl ik langzaam naar hem toeloop. 'Ik hou van je. Ik hou zó veel van je. Dat is de reden waarom ik ben weggegaan. Ik wilde je niet kwetsen, ik schaamde me voor wat ik had gedaan. Ik schaamde me dat twee andere jongens aan mijn lichaam hebben gezeten. En ik weet dat dat niks goed maakt en dat je liever had gewild dat ik gewoon eerlijk was geweest, maar ik voelde me hopeloos, wanhopig. Ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen. Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat het me spijt. Ik hoop dat je iemand vindt die je gelukkiger maakt dan ik ooit heb kunnen doen. Ik ga je niet langer vasthouden en hopen dat je terugkomt bij mij. Maar als je besluit terug te komen, weet dat ik er altijd voor je ben.' Ik raak even zijn hand aan voor ik mijn tranen wegveeg en richting de deur loop. Net voor ik het appartement verlaat hoor ik iets kapot vallen op de grond, gevolgd door Blakes luide snikken.