In between our secrets

{Blake}

Ik adem diep in en uit voor ik de deur van de kamer open. Mijn moeder ligt nog altijd in het bed, met verschillende draadjes in haar lichaam die verbonden zijn aan het apparatuur. Ze slaapt momenteel. Ik hoorde dat het al beter gaat met haar. Ik weet echter niet hoe het nu tussen haar en mijn vader gaat. Ik weet niet of ze weet dat mijn vader is vreemdgegaan. 

'Hey, Blake.' Ik kijk op en zie mijn vader op de stoel even verderop in de kamer zitten. \

'Wat doe je hier?' sis ik. 'Ik denk niet dat mama wil dat je hier bent.'

'Ze is nog altijd mijn vrouw' zegt mijn vader. 'En ik geef om haar. Al denk jij van niet, ik hou nog steeds van haar. Ik ben er altijd voor haar geweest.'

'Je houdt van haar?' lach ik schamper. 'Als je van haar zou houden zou je niet zijn vreemdgegaan, met iemand die je dochter had kunnen zijn nota bene!' 

'Dat betekent niet dat ik niet van je moeder hou' zegt mijn vader. 'Bovendien is April ook vreemdgegaan, en ben jij ook nog steeds met haar.' 

'Betrek April hier niet bij' grom ik. 'Dat was een hele andere situatie. Hoe weet je dat überhaupt? Heeft Vera je dat verteld?' 

'Ik merkte heus wel aan je dat er iets was' vertelt mijn vader. 'Ik ben niet blind. Dus ik heb aan Vera gevraagd wat er aan de hand was.' 

'Ooit eraan gedacht om dat gewoon aan mij te vragen?' Ik schud lachend mijn hoofd. 'Nee, in plaats daarvan ga je naar mijn beste vriendin, om haar vervolgens nog even te neuken. Je bent echt ziek in je hoofd, weet je dat? Waar bedacht je dat het oké was om met haar naar bed te gaan? Met de beste vriendin van je zoon?' 

'Laten we niet vergeten wat jij je moeder hebt aangedaan!' roept mijn vader dan. 'Ze raakte verslaafd door jou! Ze was maandenlang depressief, allemaal door jou. Je hebt je nooit gedragen als onze zoon. Je dacht altijd alleen maar aan jezelf! Ik ben je spuugzat!' 

'Ik wil je zoon niet eens zijn' kaats ik terug. 'Als je altijd al zo'n hekel aan me hebt gehad, waarom ben je hier dan nog? Het is niet alsof je om mama geeft.' 

'Alsof jij om haar geeft.' Mijn vader schudt zijn hoofd. 'Je hebt nooit aan haar gedacht. Het enige waar jij aan kon denken was drank, drugs en seks. Het boeide je allemaal niks.'

'Ik heb dat goedgemaakt met haar' sis ik. 'En ik dacht dat het ook weer goed zat tussen ons. Maar blijkbaar ben je er nog steeds niet overheen.' 

'Ik heb spijt dat we je ooit hebben gekregen.' Mijn vader staat op. Nu pas voel ik hoe hevig mijn borstkas op en neer gaat. Woede raast door heel mijn lichaam. 'Je moeder had naar me moeten luisteren toen ik zei dat ze abortus moest plegen.' Het zou me niks moeten doen, maar toch voel ik een steek in mijn hart. 

'Ik heb nog altijd jouw genen' zeg ik. 'Dus als je mij zo mislukt vindt, de fout ligt toch echt bij jou.' Met die woorden loop ik de kamer uit. In de gang zie ik net Vera de lift uitlopen. 

'Natuurlijk ben jij hier ook' mompel ik. 

'Blake...' probeert Vera. 

'Ik hoef het niet te horen' zeg ik kortaf en ik wil doorlopen, maar Vera houdt me tegen. 

'Gaat het wel?' vraagt ze. 'Je ziet eruit alsof je elk moment in tranen kan uitbarsten. Ik weet dat het de laatste tijd niet zo goed tussen ons gaat, maar ik ben er nog altijd voor je. Ik heb je al verteld dat je vader en ik niks meer hebben en ik heb er spijt van dat dat ooit is gebeurd. Maar praat alsjeblieft tegen me. Ik heb altijd het beste met je voor gehad.' Ik zucht diep terwijl ik in haar blauwe, vertrouwde ogen kijk. Ik heb geen energie meer om nog een ruzie te voeren.

'Mijn vader is gewoon een lul' mompel ik dan terwijl ik in een van de stoelen plaatsneem. 

'Wat heeft hij gezegd?' vraagt Vera terwijl ze in de stoel naast me komt zitten. 

'Dat hij wilde dat ik nooit was geboren' vertel ik. 'En dat mijn moeder naar hem had moeten luisteren toen hij haar zei dat ze abortus moest plegen.' 

'Hij meent het niet' probeert Vera me gerust te stellen. 'Je vader is gewoon van streek door alles wat er is gebeurd.' 

'Ik kan hem niet meer vergeven' mompel ik. 'Ik kan het gewoon niet. Als mijn moeder erachter komt wat hij heeft gedaan... Ze zal er kapot van zijn.' 

'Ik begrijp het' zegt Vera. 'Maar iedereen maakt fouten, ook je vader.' Ik zucht diep terwijl ik de tranen uit mijn ogen veeg. 

'Ik heb gewoon tijd nodig' zeg ik dan. 'Het is nu allemaal even te veel voor me.' Vera knikt begrijpend. 

'Als er iets is kan je altijd bij me terecht' glimlacht ze. Ik glimlach dankbaar en sta dan op. 

'Ik moet gaan' zeg ik. 'Ik heb afgesproken met April.' Ze knikt en staat ook op. Ik geef haar een korte knuffel en loop dan de lift in.

Het voel raar om weer gepraat te hebben met Vera, op een normale manier. Normaal zouden we tegen elkaar schreeuwen, maar dit was beter. Het is nog steeds niet goed tussen ons, maar we gaan weer de goede richting op. Ik geef mijn vooral mijn vader de schuld van dit alles. Natuurlijk is Vera niet slim geweest, maar het was gewoon een stomme fout van haar. Ik heb wel tijd nodig om overal over na te denken, en ik weet nog steeds niet of ik mijn vader uiteindelijk kan vergeven, maar ik ga het proberen. 

(Ik heb het echt heel druk, dus ik kom echt amper aan schrijven toe. Ik vind het echt irritant, maar het is helaas niet anders. Ik wil geen schrijver worden die om de drie weken iets upload. Ik doe echt mijn best om te schrijven, maar ik heb volgende week toetsweek. Ik hoop dat ik in de vakantie wat vooruit kan schrijven. Maar het examenjaar is nu eenmaal druk. Hoe dan ook, ik hoop dat jullie dit boek wel nog steeds leuk vinden x)