My Boss, My Boyfriend [PART 1]

De volgende ochtend word ik wakker en het eerste wat Nate tegen me zegt is: "goedemorgen slaapkop."

Ik kijk op en kijk direct in Nate's ogen. Ik moet even schakelen, maar besef me dan dat ik in Nate's armen lig, in zijn bed.

"Dit is geloof ik de eerste keer dat ik wakker word in jouw bed terwijl jij nog wakker bent." Grap ik terug. Het is waar, tot nu toe stond Nathan steeds in enkel een handdoek aan de andere kant van de slaapkamer toen ik wakker werd. Hij moet even lachen en speelt met een plukje van mijn haar.

"Dus even over gisteravond..." Begin ik voorzichtig. Nathan maakt meteen zijn excuses voor alles dat gisteravond gebeurd is, maar dat was niet wat ik wou. "Ik wou je juist bedanken." Zegt hem zachtjes.

"Je bent dus niet boos op me omdat-"

"Omdat je mijn ex bijna dood hebt geslagen?," vraag ik misschien iets te direct, want Nate schrikt ervan, "ik aas eerst wel geschrokken, maar nee ik ben niet boos, Nate. Ik begrijp waarom je het deed..."

"Het kwam door wat hij zegt." Vertelt hij. Ik voel ondertussen zijn vingers over mijn rug heen kriebelen.

"Mag ik je wat vragen," vraag ik hem als ik iets meer op mijn zij ga liggen om hem beter aan te kunnen kijken, hij knikt, "doe je vaker mensen pijn?"

"Soms," zegt hij zegt hij terwijl hij de reactie van mijn gezicht probeert af te lezen, "maar ik ben geen slecht persoon. Ik werk gewoon met een aantal slechte mensen." Hij is ondertussen op zijn zij gaan liggen en zegt dat hij soms dingen moet doen, omdat het gedaan moet worden door iemand. Ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft, maar hij probeert het niet te laten blijken.

"Is Dante één van die slechte mensen? Die man in de hal."

Hij lijkt heel veel gedachtes te hebben op dit moment. Alsof hij een antwoord probeert te zoeken dat alles goed maakt, maar ik geloof zijn woorden van net. Er is een lange stilte gevallen en ik heb het gevoel dat ik die stilte moet verbreken.

"Het is trouwens niet waar, wat Joeri zei." Zeg ik om de stilte te verbreken. "Wat bedoel je?" Vraagt hij als hij zijn hand weer op mijn middel legt. "Jij bent niet de honderdste jongen met wie ik seks zou hebben."

"Technisch gezien hebben we nog geen seks gehad." Zegt hij met een lach.

"Weet ik, maar ik wil niet dat je denkt dat ik zo'n soort meisje ben." Zeg ik een beetje beschaamd.

"Mila, ik zou nooit denken dat je zo'n soort meisje bent," zegt hij met glimlach, "gewoon even uit nieuwsgierigheid... welk nummer zou ik zijn?"

"Nummer drie," zeg ik hem beschaamd, "ik weet dat ik achttien ben, maar ik ben gewoon niet zo..."

"Ik vind je nu juist nog leuker." Zegt hij met een glimlach. Ik wil ook lachen, maar ik voel me niet blij. Hoe meer ik er over nadenk, hoe verdrietiger ik word.

"Wat is er?" Vraagt hij als hij het ook opmerkt. "Ik wil niet terug naar ons normale leven, waarin we professioneel moeten zijn." Geef ik toe. Hij gaat wat dichterbij liggen en vraagt of dat is waar ik me zorgen om maak. Ik knik en kijk naar zijn lippen. Wat zou ik die graag heel de dag willen kunnen zoenen.

"Het hoeft niet," zegt hij terwijl hij mijn arm begint te kriebelen, "we kunnen gewoon op deze manier door blijven gaan."

"Maar je wilt geen relatie?" Vraag ik niet begrijpend wat hij bedoeld.

"Nee, ik bedoel dat we door kunnen gaan zoals  we nu doen. Geen relatie, maar wel dit," zegt hij licht blozend, "vergeet anders maar wat ik net zei."

Misschien is dat wel wat we nodig hebben. Geen relatie, maar iets er tussenin. Op deze manier hoef ik hem ten minste niet te ontlopen.

"Ik denk dat ik dat vandaag nog wel een goed idee zou vinden." Geef ik hem eerlijk toe. Hij lijkt verrast te zijn en vraagt me of ik serieus ben. "Ja, ik denk dat dat misschien wel zou kunnen werken. En ik vind dat hele 'professionele' gedoe helemaal kut."

"Ik ook niet, baby." Zegt hij lachend. Het woord 'baby' laat de vlinders in mijn buik wakker worden en rond vliegen. "Dus hoe gaan we dat doen?" Vraag ik hem terwijl ik iets dichter tegen hem aan ga liggen. Hij glimlacht en beweegt zijn vinger langzaam over mijn bovenarm. "We zorgen er gewoon voor dat niemand er achter komt," legt Nathan uit, "en het is spannend om stiekem te doen."

"Oké, we doen het," zeg ik zelfverzekerd, "maar ik wil het wel rustig aan doen."

"Dat is helemaal prima," zegt hij als hij boven me gaat hangen, "kom nou maar hier."

Nathan zoent me terwijl hij boven me hangt. Hij zoent me hard, raakt mijn lichaam voorzichtig aan. Ik denk niet dat ik ooit genoeg krijg van Nathan Koster's lippen. Ze zijn verslavend, ik verlang naar ze. En nu kan ik ze hebben.

Is dit een grote fout? Waarschijnlijk.
Kan het me ook maar iets schelen? Absoluut niet.

Ik wil deze man en dit is de manier waarop ik hem kan hebben.