My Boss, My Boyfriend [PART 1]

"Ik kon je niet laten dood gaan aan vervelend, toch?"

Ik kijk Nathan recht in zijn ogen en hij beantwoordt mijn opmerking met een gemeende glimlach. Hij komt iets wat dichterbij staan en kijkt naar mijn lippen terwijl hij met zijn tong over zijn onderlip glijdt. Jeetje, hoe kan een man altijd zo sexy zijn?

"Er is zo veel wat ik met je wil doen, mevrouw de Bruijn." Zegt hij terwijl hij nog iets dichterbij komt staan.

"Waarom doe je dat dan niet?" Vraag ik hem. Nathan lacht zachtjes door mijn gewaagde opmerking. "Dat hangt allemaal van jou af."

Plots besluit ik om de eerste move te maken, iets wat ik normaal gesproken niet snel doe. Ik begin namelijk zijn blouse uit zijn broek te trekken. Ik voel zijn hart steeds harder en sneller kloppen als ik één voor één de knoopjes van zijn blouse los begin te maken, zonder het oogcontact met hem te verbreken.

Zijn ogen zaten vol nieuwsgierigheid terwijl hij mijn volgende move van mijn gezicht probeert af te lezen. Ik merkte dat hij graag de controle weer terug wou krijgen, maar toch liet hij me verder gaan. Toen ik klaar was met de knoopjes, legde ik mijn handen op zijn blote borst. En hij haalde diep adem.

Ik voelde zijn warme huid onder mijn handen en beweeg ze richting zijn schouders. Rustig neem ik de tijd om zijn blouse van zijn lichaam af te halen en op de grond te laten vallen. Ik nam de tijd om zijn torso goed te bekijken...

Deze man lijkt wel gemaakt te zijn door Michelangelo hemzelf.

Daarna zie ik iets dat mijn hart naar mijn voeten laat zinken: een litteken dat vanaf de zijkant van zijn lichaam tot net onder zijn borst loopt. Ik, een meisje dat verpleegkunde studeert, begrijpt dat dit geen gewone wond is. Ik probeerde wat te zeggen, maar mijn stem werkte niet mee. Nathan ziet het en zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het si alsof hij mijn gedachten kan lezen...

Ik slokte hard en vecht tegen de tranen achter mijn ogen. Hoe kan iemand hem dit aan doen?

"Denk aan dit moment, vergeet dat litteken." Zegt hij me. Zijn blik was zo intens, alsof hij recht tegen mijn ziel sprak. Plotseling voel ik zijn vingers over mijn rug lopen. Hij beweegt ze langzaam naar het smalle gedeelte van mijn buik en knijpt dan zachtjes en geruststellend in mijn zij.

In een reactie sla ik mijn arm om zijn nek en trek hem naar me toe. Nate drukt zijn lippen op die van mij. "Waar heb ik jou aan te danken?" Vraagt hij me.

Hij tilt me op en draagt me naar zijn bureau. Hij veegt een aantal papieren van zijn bureau en zet mij op het koude hout neer. Hij trekt gemakkelijk en snel mijn kleding uit terwijl ik nog aan het klieren ben met zijn riem. Ik schrik even op, want het leek alsof ik een geluid vanaf zijn kantoordeur hoorde, maar ik zie niets. Daarnaast had ik ook niet veel tijd om goed te kijken, want Nate nam al beslag op mijn lippen.

Nathan hield zich niet in. Hij gaf er niets om dat we in zijn kantoor waren. Hij zou het waarschijnlijk ook niet erg gevonden hebben als we het in de kantine deden terwijl het hele bedrijf mee kon kijken. Nathan is gewoon Nathan. Hij gaat recht op zijn doel af, al het anderen is op dat moment onzichtbaar voor hem.