My Boss, My Boyfriend [PART 1]

De volgende ochtend loop ik naar de woonkamer waar Nathan al staat te bellen. Ik hoor hem tegen Sawyer zeggen dat hij er zo snel mogelijk aan komt.

"Hey, alles in orde?" Vraag ik Nate als hij zijn telefoon weglegt. Hij schudt zijn hoofd en zegt dat hij eerder naar werk moet omdat Sawyer hem urgent nodig heeft. Ik zeg dat hij dan maar snel moet gaan. Hij zegt graag te willen blijven, maar dat ik gelijk heb.

Ik zie Nathan de deur sluiten, net nadat hij me heeft gezegd dat ik hem niet te veel moet missen. Hij knipoogde erbij en met een grijns deed hij de deur achter zit dicht. Ik kan niet wachten op weer met hem op het kantoor te mogen werken...

Maar ik besluit er het beste van te maken en begin met het werken aan de financiën. Dat deed ik de hele ochtend. Ik kreeg het eindelijk voor elkaar om alles bij te werken waardoor ik niet meer achterloop. Sawyer weet wel hoe hij het geld van Nathan's bedrijf moet uitgeven, want de wekelijkse cijfers zijn met een extra nul gegroeid.

Aan het eind van de middag wordt er op de voordeur geklopt. Zonder na te denken open ik de deur en tot mijn verbazing staat Dylan, de knappe vriend van Nathan, voor mijn neus. Hij zegt dat hij hier voor Nathan kwam en dat hij mij hier niet had verwacht. Ik vertel hem dat Nate op werk is en beloof hem dat ik zal doorgeven dag hij langs is geweest.

"Wil je even binnenkomen," stel ik voor, "Om iets te drinken?"

Als ik had geweten dat de geest uit Nathan's verleden hem gevolgd zou zijn en op dit exacte moment haar lippen vlakbij die van mijn vriend zou zijn, had ik dit natuurlijk nooit gevraagd. Als ik op dit moment ook maar wist wat er gebeurde op het kantoor...

"Alleen als jij het niet erg is, ik wil je niet storen." Zegt Dylan kijkend naar mijn laptop en papieren op de bank. "Nee, absoluut niet zelfs. Ik word gek van al die nummertjes op mijn computerscherm." Zucht ik. Hij lacht en vertelt me dat hij me helemaal begrijpt.

Ik vraag hem wat hij wil drinken en hij vraagt of een kopje koffie te veel gevraagd is. Ik lach en zeg dat hij maar met mij mee moet lopen naar de keuken. Eenmaal daar druk ik het knopje van het Senseo apparaat aan.

"Dus hoelang ken je Nathan?" Vraagt hij aan mij. Ik denk diep na en beantwoordt zijn vraag daarna met: "Ik denk sinds ik negen was."

"Dat is lang."

"Te lang," zeg ik hem als grapje, "dus waarom ben je weer naar Rotterdam verhuisd?"

"Ik had het erg leuk waar ik hiervoor woonde, maar ik miste Rotterdam gewoon." Zegt hij. Datzelfde moment geeft het koffiezetapparaat een piepje en betekent het dat de koffie van Dylan klaar is. "Nee, ik kan me niet voorstellen om buiten Rotterdam te wonen." Zeg ik hem terwijl ik hem zijn kop koffie geef. Hij vertelt me dat hij inderdaad heimwee kreeg en daarom dus ook terug verhuisd is naar hier.

Dylan en ik hadden het over onze leventjes en natuurlijk over ons werk. We hebben inderdaad veel gemeen, ik snap waarom Nathan hem erg aardig vindt. Ik lag dubbel van zijn grapjes. Hij is er ongeveer een half uurtje geweest en town is hij weggegaan omdat hij nog wat moest regelen voor zijn nieuwe huisje.

Mijn telefoon begint te trillen in mijn kontzak. Als ik op het oplichtende scherm kijk, zie ik dat mijn biologische vader mij belt. Een aantal seconden lijk ik niet te weten wat ik moet doen, maar plots neem ik hem op. Ik had niet verwacht dat ik dat zou doen, maar ik deed het toch in een impuls.

Ik begroet hem netjes en vraag hem hoe het met hem gaat. Hij vertelt me dat het goed gaat en vraagt dan of het me leuk lijkt om een keer met mij en zijn vrouw uiteten te gaan, ook stelt hij voor dat ik ook iemand mee mag nemen. Natuurlijk denk ik gelijk aan Nathan, ik zou hem zo graag bij mijn zijde hebben.

We nemen afscheid van elkaar en als ik mijn telefoon ophang, besef ik me wat er gebeurd. Het is allemaal zo bizar.