My Boss, My Boyfriend [PART 1]

We maken een wandeling langs de KralingsePlas, terwijl we van onze drankjes genieten. "Dus even over werk..." Begint Nate.

"Ik snap het," zeg ik hem direct, "ik blijf mezelf thuis wel vervelen."

"Ik weet het, Mila, ik haat het ook" zegt hij me duidelijk met een schuldgevoel, "maar waarom werk je dan niet vanuit huis?"

Ik zeg hem dat dat niet eens zo slecht idee is, maar vraag hem daarna gelijk hoelang ik vanuit huis moet gaan werken. Het liefst wil ik namelijk weer terug naar het kantoor. Tot mijn verdriet antwoordt Nathan dat ik nog zeker een paar weken niet op het kantoor kan komen, aangezien Dante en Sawyer daar nog wel even rond zullen hangen. Ik zeg hem dat ik het een goed idee vind en dat Julia vanmiddag langskomt. Met een tevreden glimlach zegt hij dat hij het erg fijn vind dat ik zo begripvol met de situatie omga. "Dante en Sawyer maken me echt enorm gek op kantoor," voegt hij er nog aan toe, "Jouw veiligheid is mijn prioriteit, Mila."

Ik begin te blozen en zegt dat het gek is dat ik niet meer met Nathan zal gaan werken voor de komende weken. "Ik weet het," zegt hij me, "ik haat het. Ik snap niet hoe ik het die jaren hiervoor zonder jou heb uitgehouden." Ik lach en zeg dat ik gewoon erg goed ben in het bijhouden van de financiën.

"Je bent ook erg goed in het fysieke gedeelte." Zegt hij met een grijns waardoor ik weer begin te blozen. Nate kijkt op zijn klok en zegt dat hij naar werk moet. Ik wens hem een fijne werkdag en vooral heel veel succes. Hij stelt nog voor om me thuis af te zetten, maar ik wijs het af en zeg hem dat ik een rustig wandelingetje in het park ga maken. Hij zegt dat hij graag nog even met me meegelopen was door het park, maar dat hij echt naar het werk moet. Hij geeft me een kus op mijn wang en wandelt dan naar zijn auto toe.

Ik daarentegen haal eens diep adem. Ik loop door het park en bekijk de prachtige herfstige bomen. Ik ademde alle geuren in en genoot van alle prachtige bomen. Het is lang geleden dat ik tijd voor mezelf heb gehad... Toen ik nog op de middelbareschool zat, maakte ik wel vaker van dit soort wandelingetjes, maar nu doe ik dat niet meer. En ondanks ik nu ouder ben, voel ik weer datzelfde gevoel als toen. Het komt denk door de koude lucht in mijn longen.

Ik denk terug aan toen ik nog klein was. Ik speelde vaak in de gevallen boombladeren met mijn vrienden... De meeste daarvan spreek ik nu niet meer. Waarom moest alles toch veranderen?