My Boss, My Boyfriend [PART 1]

Ik schenk het hete water in een mok en geef hem aan haar. Ze bedankt me en neemt er meteen een klein slokje uit.

"Ik moet je waarschijnlijk vertellen waarom ik hier ben," zegt ze zachtjes, "Nathan is bijna jarig en daar wil ik het met je over hebben, want zoals je weet, is Nathan niet zo'n praatgraag."

Dat is een hele opluchting...

"Hij heeft me ook niet vertelt dat hij bijna jarig is." Geef ik dan eerlijk aan haar toe. Ze lacht en zegt dat ze daarom hier is. "Ik bedacht me dat we iets speciaals voor hem moeten regelen. Ik weet dat hij mij gaat haten als ik iets voor hem organiseer, omdat hij niet van de aandacht houdt, maar toch denk ik dat we een verrassingsfeestje voor hem moeten geven." Voegt ze eraan toe. Meteen zeg ik haar dat dat een super goed idee is en dus vraagt ze me of ik haar kan helpen met de gastenlijst, aangezien ik hem wat beter ken dan zij.

"Bedankt dat je me wilt helpen, lieverd," zegt me me met een dankbare glimlach op haar lippen, "ik heb het al zo vaak gezegd, maar mijn zoon heeft veel geluk met jou."

"Bedankt, Kathy. Ik ben ook heel erg blij met hem." Zeg ik haar naar waarheid.

Plots zie ik Liam's gezicht toen hij Nate en mij samen zag weer voor me. De teleurstelling was duidelijk te zien...

"Gaat het, lieverd?" Vraagt ze me. Ik schrik op uit mijn gedachten en zeg dat ik even aan het nadenken was. "Ik heb een zware week achter de rug," zeg ik haar nadenkend over alles wat er gebeurd is, "en het is pas dinsdag."

"Is het iets waar je over wilt praten?" Vraagt ze me. Ik kom naast haar zitten en begin nu ook mijn thee te drinken.

Ik vertelde haar over het moment dat Liam erachter kwam. Natuurlijk vertel ik haar niet alles, maar wel wat ze moet weten. Ook vertel ik haar hoeveel ik hem mis en dat ik niet had verwacht dat het zo ernstig zou zijn. Toen ik over Liam begon te praten, scheurde ik alle wonden open die net gehecht waren. Al mijn emoties komen naar boven en ik begin te huilen.

Ze verzekerd me ervan dat alles goed komt terwijl ze me een geruststellende knuffel geeft. Aangezien ze Liam ook al een langere tijd kent, zegt ze dat ze weet dat allebei de jongens het beste met mij voor hebben en dat ze me nooit in deze positie, het kiezen tussen Nate en Liam, hadden mogen zetten. "Ik weet zeker dat hij wel weer bijdraait," zegt ze me met een glimlach, "gefeliciteerd met je nieuwe huisje trouwens. Jij en Nathan zijn nu erg serieus, hé?"

"Ik denk het."

"Dus we krijgen binnenkort de uitnodiging voor het huwelijk?" Vraagt ze me met een trotse glimlach. Helaas moet ik haar teleurstellen door te zeggen dat dat waarschijnlijk niet gaat gebeuren. "Wil je niet trouwen?" Vraagt ze me verbaasd.

"Ik weet het niet," lieg ik, "ik ben niet tegen het idee... en ik wil voor altijd bij Nathan blijven, maar Nathan wil het niet."

"Heeft hij je gezegd dat hij dat niet wilt?"

"Vrij duidelijk," zeg ik haar, "hij zei dat dit het verste is wat hij kan gaan, maar hij zei ook dat hij niet met me in zou trekken..."

"Zeg nooit nooit," zegt ze me met een glimlach, "ik heb Nathan nog nooit zo gelukkig zien sinds hij met jou is. Ik zie de manier waarop hij naar je kijkt, lieverd, hij is totaal omgeslagen."

Haar woorden geven me weer een beetje meer  hoop. Ze vertelt verder.

"Ik weet niet of hij je het vertelt heeft, maar Nathan heeft een traumatische jeugd gehad, waardoor hij het moeilijk vindt om zich aan iemand te hechten. Ik was in die tijd nog werkzaam bij jeugdzorg en toen ik zag wat hij had meegemaakt. Ray en ik waren niet van plan om een kindje te adopteren, maar toen ik zijn kleine gezichtje zag en dat wat er gebeurd was," zegt ze me duidelijk met veel moeite, "het doet me veel pijn om er over na te denken, we moesten hem gewoon mee naar huis nemen. Ik hou van hem alsof hij mijn eigen zoon is... hij is mijn zoon. Als kind zijnde heeft hij jarenlang therapie gehad, hij was zo getraumatiseerd. Meerdere therapeuten vertelde ons dat hij nooit een normaal leven zou kunnen leiden, maar kijk hem nou eens... een succesvolle zakenman. Hij heeft gewoon wat tijd nodig, lieverd, maar ik weet zeker dat hij ooit zo ver komt."

Ook vraagt ze me nog of ik kinderen wil en ik vertel haar eerlijk dat ik dat graag wilt, maar Nathan absoluut niet. "Ik ga dus nooit kleinkinderen krijgen." Zegt ze jammerend. Ik herrinner haar eraan dat Julia er nog is en zeg zegt: "alsof zij zich gaat settelen met een man."

Ik lach zachtjes en zeg dat ze een punt heeft. Ze bedankt me voor ons gesprek en zegt me dat ze erg blij is dat ik zo'n goede vriendin voor haar zoon en dochter ben.

Plots denk ik weer aan Nate. Ik hoop maar dat ik niet zo'n enorme bitch geweest ben vanmorgen. Ik hoop dat hij in orde is...