My Boss, My Boyfriend [PART 1]

Zodra ik mijn voordeur open, hoor ik Nathan meteen vragen 'waar the fuck ik was'. Nathan's harde, krachtige stem vervalt me. Waarom is hij zo vroeg thuis? En waarom is hij zo boos?

"Ik was bij Juul," zeg ik hem voorzichtig, waardoor hij zijn over elkaar geslagen armen laat zakken, "ik wist niet dat je zo vroeg weer thuis zou zijn?"

"Ik ben eerder naar huis gegaan zodat ik bij je kon zijn, maar toen ik thuiskwam, was het appartement leeg," zegt hij me iets wat boos, "je antwoordde niet op mijn telefoontjes en ik maakte me zorgen."

Ik kijk op mijn telefoon, maar het beeld blijft zwart als ik hem aanklik. "Hij is leeg, sorry het was niet de bedoeling om je bezorgd te maken." Zeg ik hem. Hij knikt en vraagt me of ik dit nooit meer wil doen.

"Sorry, ik had gewoon een rare dag." Zeg ik hem eerlijk. Hij kijkt me vreemd aan en vraagt me wat er aan de hand is.

"Ik heb mijn vader vandaag gesproken."

"Wat," vraagt hij me verbaasd, "wat is er gebeurd?"

Ik loop naar de bank en laat mezelf daarop neerploffen. Nathan komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn knie. Ik vertel hem alles wat er gebeurt is.

"Waarom heb je überhaupt met hem afgesproken? Hij is overduidelijk een fucking asshole," zegt hij me alsof het niets is, "je bent veel te naïef." Alle emoties van vandaag komen ineens bij mij los: de boosheid, de verwarring. Ze kwamen allemaal bovenwater en ik begin te huilen. Ik wou dat Nate me een knuffel gaf, maar ik wou niet dat hij me nog langer zou zien huilen. Waarom zegt hij zoiets tegen mij? Waarom doet hij zo? Ik sta op van de bank en ren naar ons bed toe.

Ik kruip erin en laat de tranen over mijn wangen glijden. Waarom moet mijn leven toch zo verknipt zijn?

"Hey, is er nog plek voor mij?" Vraagt Nate die op het randje van het bed is gaan zitten.

"Ga je me nog meer beledigen?" Vraag ik hem terwijl ik mijn tranen droog.

Hij kruipt naast me in bed en biedt zijn excuses aan voor wat hij net zei in de woonkamer. Nathan slaat zijn armen om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. Zijn harde spieren trekken zich samen als ik mijn hoofd op zijn borst laat rusten en hij ademt diep in. Zijn vingers krullen en spelen nerveus met mijn haar.

"Ik ben gewoon bezorgd," fluistert hij, "je kent deze man nauwelijks en ik wil geloven dat hij oprecht en eerlijk is, maar als ik aan jullie verleden denk... Het is lastig. Maar ik ben altijd hier voor je, Mila."

Nate geeft me een kus op mijn hoofd en veegt mijn haar voor mijn gezicht weg, daarna veegt hij de tranen van mijn wangen af. "Ik vind het verschrikkelijk om je zo verdrietig te zien." Zegt hij erbij.

Het maakt niet uit hoe boos ik op Nathan ben, hij laat mijn boosheid compleet verdwijnen door het juiste te doen en te zeggen. Elke keer weer...

"Dank je." Zeg ik hem. Ik kruip weer dicht tegen hem aan en sluit mijn ogen. Het was zo'n vreemde dag, maar elke dag eindig ik weer in de armen van de man waarvan ik hou. Dat maakt elke dag weer goed.