My Boss, My Boyfriend [PART 1]

De volgende ochtend word ik alleen wakker in het grote bed. Waar is Nathan?

Ik loop naar de woonkamer en zie hem daar al helemaal aangekleed staan. Nathan kijkt snel van zijn telefoon af terwijl hij me een goedemorgen wenst en ontmoet daardoor die van mij. Hij ziet er verschrikkelijk uit. Zijn ogen hebben donkere kringen en ik kan zien dat hij niet goed geslapen heeft. Ik hoop dat hij in orde is...

"Goedemorgen, waarom ben je zo vroeg al wakker?" Vraag ik hem om heel subtiel een antwoord te krijgen. "Het is half negen."

"Wat?" Vraag ik hem geschokt. Ik was helemaal in de ban dat het zeven uur 's ochtends was. "Ik kom te laat voor werk," zeg ik hem in een lichte paniek, "mijn stomme alarm is weer eens niet afgegaan."

Nathan kijkt me aan zonder enige stress en zegt dan heel koeltjes dat hij hem uitgezet heeft. Ik kijk hem raar aan en vraag hem waarom hij dat gedaan heeft.

"Omdat je niet naar werk gaat vandaag." Zegt hij enkel. Boos vraag ik hem nogmaals waarom ik niet naar werk mag en hij zegt enkel dat dat is omdat hij het zegt. "Ik ben je assistent, Nathan. Ik hou van mijn werk en ik wil gewoon werken, daarnaast hem ik Lauren beloofd dat ik haar zou helpen vandaag."

"Ik leg Lauren wel uit waarom je er niet bent," zegt hij me met zijn armen over elkaar, "je komt er niet in, Mila en dat is mijn laatste antwoord."

"Je kan me niet zeggen wat ik moet doen, Nathan."

"Eigenlijk kan ik dat wel, ik ben nog steeds je baas en ik had dit al veel eerder moeten doen," zegt hij me streng, "dan hadden we dit hele gezeik nooit gehad."

"Schuif je alles nou op mij?"

"Nee, natuurlijk niet. Ik zeg gewoon dat het het beste is als je thuisblijft." Zegt hij me. Natuurlijk ben ik het daar niet mee eens en dus zeg ik hem dat hij me niet tegen kan houden. En toen zei hij iets, wat ik absoluut niet kon geloven. "Als ik je vandaag op werk zie, ben je je baan kwijt."

In begin te lachen en kan zijn woorden gewoon niet geloven. "Denk je dat ik een grap maak?" Vraagt hij me met een serieuze blik en licht opgeheven wenkbrauwen. Pas toen ik hem recht in zijn ogen keek en hij zijn hoofd lichtjes knikte, besefte ik me dat hij bloedserieus is.

"Dit is echt bullshit, ik ben geen klein kind meer!" Zeg ik hem boos, met een iets verheven stem. Hij zegt me dat hij me veilig probeert te houden en dat hij zo'n dag zoals gister probeert te voorkomen. "Vandaag gaat nog erger zijn dan gisteren, dus als je een stap in het kantoor zet, ontsla ik je," waarschuwt hij me nog één keer, "en dat beloof ik je."

Ik schudt onbegrijpelijk met mijn hoofd, hoe kan hij dit nou zeggen?

"Ik moet naar mijn werk," zegt hij me zonder er nog verder over door te gaan, "mijn moeder belde vanmorgen en ze zei dat ze graag met je wou praten, dus zij zal hier wel langskomen binnen een uurtje. Fijne dag."

Hij drukt een kus op mijn wang en verlaat het huis dan, zonder nog naar mij om te kijken. Hij is echt ongelofelijk...

Ik haal diep adem en besluit dat ik me maar moet gaan aankleden voordat Katherine er is. Ik neem een snelle douche en trek daarna een simpele zwarte jeans aan met daarop een basic shirtje en mijn zwarte vest.

In de keuken maak ik wat te eten voor mijzelf. Misschien wel pannenkoeken... Ik herinner me de eerste keer dat Nate pannenkoeken ging maken en ik lach hardop. Het was allemaal zo veel makkelijk toen... Toch zou ik niets willen veranderen, de reis hiernaartoe was perfect. Een dramatische, maar messed up reis. Het is onze reis...

Ik kies er toch voor om een boterham te eten en precies als ik mijn laatste hap neem, wordt er op de deur geklopt. Ik open de deur en wordt meteen opgevrolijkt door de knuffel van Katherine.

"Je ziet er elke keer als ik je zie weer knapper uit," zegt ze me, "mijn zoon heeft zo veel geluk met jou."

Ik lach door haar worden en bedank haar. Plots veranderd haar blik en vraagt ze of we even kunnen praten. Ongemakkelijk zeg ik dat ik dat goed vind en loop met haar naar de keuken om haar wat te drinken aan te bieden.

Ze neemt plaats aan de tafel terwijl ik de theepot aanzet. Ik voel een vlaag gevuld met bezorgdheid door mijn lichaam heen stromen als ik me bedenk waar Katherine over wilt praten. Ik weet niet hoezo, maar ik heb een slecht gevoel hierbij.